Τον διάολό μου, πάνω που πηγαίναμε να βγάλουμε άκρη έλεγε ξανά μαλακίες. Ο Λιόν με το ζόρι είχε δεχτεί να μπλεχτεί στην υπόθεση.
«Θέλει αποδέσμευση, Μόρντορ».
«Θα συνέλθει και θα υπογράψει για τη θέση».
«Ναι;» τον ειρωνεύτηκα.
«Σε πόση ώρα θα είσαι εδώ;»
«Σε πέντε λεπτά».
«Τα λέμε από κοντά» είπε και το έκλεισε.
Όποτε στριμωχνόταν την έκανε.
Πέντε λεπτά αργότερα, πάρκαρα και ακολούθησα το μονοπάτι που υπήρχε πίσω από τις κερκίδες. Πέρασα μέσα από ένα τσιμεντένιο τούνελ και βγαίνοντας στο ξέφωτο του γηπέδου, τον είδα να στέκεται στην αρχή του στίβου με τη Λόρα δίπλα του.
«Τι δουλειά έχεις εδώ;» τη ρώτησα.
«Την έστειλε ο Ντέιμον πριν δύο μέρες από το μαγαζί» εξήγησε ο Βίκτορ. «Όπως φαίνεται, προσπαθεί να με προσεγγίσει από παντού».
«Την έκανε χαφιέ του;»
Το επιβεβαίωσε γνέφοντας.
Διαρκώς δικαιωνόμουν.
«Στο είπα Μόρντορ, είναι καλός».
Χαμογελώντας λοξά καρφώθηκε στην οδοντογλυφίδα που είχα στα δόντια μου. «Θα χρειαστείς τσιγάρο, Σιέγκα». Στα καπάκια μετέφερε την προσοχή του πάνω και πέρα από τον ώμο μου, στο αυτοκίνητο του Ντέιμον που πάρκαρε λίγα μέτρα πίσω μου.
Δέκα λεπτά αργότερα είχα κάνει τις συστάσεις ακολουθώντας το σενάριο, λέγοντας με ακρίβεια το ποίημά μου. Ο πρώτος αγώνας που θα συμμετείχε ο Ντέιμον θα γινόταν σε δέκα μέρες με αντίπαλο τον Βίκτορ. Ο νικητής θα κέρδιζε το αυτοκίνητο του αντιπάλου. Όταν μπήκαν σε λεπτομέρειες που εν μέρει δεν με αφορούσαν και πάνω-κάτω τις ήξερα, απομακρύνθηκα για να τηλεφωνήσω στον υπάλληλο που είχα αφήσει υπεύθυνο στο συνεργείο. Καθόμουν σε μια θέση στις κερκίδες και μιλούσα μαζί του όταν ο Ντέιμον έδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου του στον Βίκτορ για το δοκιμαστικό. Μια διαδικασία ρουτίνας.
Ο Βίκτορ μπήκε στη θέση του οδηγού και παράλληλα άνοιξε η πόρτα του συνοδηγού. Λόγω των φιμέ τζαμιών δεν είχα καταλάβει πως υπήρχε κι άλλος στο όχημα. Την είδα να βγαίνει και να κινείται προς τον Ντέιμον... πάγωσα. Το βλέμμα μας κλείδωσε στιγμιαία. Ο Βίκτορ έβαλε μπροστά τη μηχανή με σκοπό να κάνει ένα γρήγορο κύκλο στο γήπεδο, ο Ντέιμον πέρασε το χέρι του γύρω από τη μέση της και άρχισε να μιλάει στη Λόρα. Από την πλευρά μου συνέχισα να έχω τον υπάλληλο στο αυτί μου ως παραφωνία.
Ό,τι κι αν έλεγε είχε χάσει την αξία του.
Η προσοχή μου ήταν επάνω της.
Είχα να τη δω σχεδόν τρία χρόνια. Μέσα σε αυτά είχαν μεσολαβήσει πολλά ενώ κάποια από αυτά είχαν καταφέρει ανά διαστήματα να με κάνουν να τη σβήσω από τη σκέψη μου. Σε σχέση με την εξωτερική εμφάνιση ήταν προφανές πως ο χρόνος μας είχε αλλάξει και τους δύο. Ήμουν φουλ στα τατουάζ, με ράστα μαλλιά και γένια, ενώ εκείνη ήταν πλέον φωτιά. Με πλούσιες καμπύλες, στητό στήθος, ατελείωτα πόδια. Γυναίκα, όχι έφηβη.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
