VMA_ΠΑΘΟΣ #4

32.1

ΡΑΜΟΝ

Είπε ό,τι είχε να πει κι ήταν σαν να άκουγα τον Βίκτορ.

Ο μαλάκας την είχε γεμίσει δηλητήριο με σκοπό τι; Να την κρατήσει δυνατή μέσα σε όλα αυτά τα σκατά που την είχε πετάξει; Δεν θα σχολίαζα το σκεπτικό του, την αγαπούσε όσο λάθος κι αν μου φαινόταν ο τρόπος του, αλλά η επιμονή της για τον Στιβ ξεπερνούσε την υπομονή μου.

«Ήταν ο μόνος ασφαλής τρόπος να επικοινωνήσω μαζί σου μετά από ό,τι είχε γίνει». Βρέθηκα πίσω της και ακούμπησα τις παλάμες μου στην πόρτα, πλάι από τους ώμους της. Τη φυλάκισα κοντά μου. Δεν είχε τελειώσει η συζήτηση. Είχε πει όσα ήθελε να ξέρω και θα μάθαινε όσα έπρεπε ήδη να γνωρίζει. «Αν είχες διαβάσει τα γράμματά μου θα ήξερες πώς ένιωθα».

Είχα περάσει κάμποσους βασανιστικούς μήνες όταν επιτέλους μου ξεφούρνισε ο Άντερσον πού την είχαν στείλει. Με τη λήξη της αποστολής θα παραβίαζα την εφαρμογή και θα την εντόπιζα. Θα πήγαινα στην Αγγλία να πάρω αυτοπροσώπως την απάντηση.

«Θα ερχόμουν να σε βρω, Λουάν» είπα και τη γύρισα ήρεμα προς το μέρος μου. «Θα ερχόμουν να ξεκαθαρίσω τη θέση μου».

Ήμουν σίγουρος πως ό,τι της είχα γράψει είχε καταλήξει στον Βίκτορ κι από εκεί στα σκουπίδια. Δεν μου είχε εμπιστοσύνη, δεν με γούσταρε, τραβούσε ζόρια με την πάρτη μου αλλά πλέον έβγαζε νόημα ο τρόπος που είχε συμφωνήσει να με διαλύσει μέσω της εφαρμογής Άγγελος. Δύο χρόνια στη Φοξ Παρκ ξελάσπωνα τους ιδρυτές, έμενα μακριά από την αδερφή του. Είχε κινηθεί πανέξυπνα ο βλάκας.

«Την τελευταία φορά που προσπάθησα να επικοινωνήσω ήταν η μέρα που έμαθα πως πέθανε η μητέρα μου. Ήσουν η μόνη που την ανάγκη να το μοιραστώ» αναφέρθηκα στο γράμμα που της είχα στείλει από τη φυλακή.

Κόλλησε με την πλάτη στην πόρτα. Όσο σαχλή κι αν ήταν η απόσταση που δημιουργούσε κατάφερε να περάσει το μήνυμα. Δεν με ήθελε τόσο κοντά, ήθελε χώρο.

Το σεβάστηκα κι έκανα ένα βήμα πίσω.

«Ανήκεις στη Βι.Εμ.Έι., ανήκω στην υπηρεσία» είπε παραθέτοντας ακόμα ένα εμπόδιο που είχε προσθέσει ο αδερφός της. «Αν όλα πάνε όπως τα έχει σχεδιάσει θα αναλάβετε τη σχολή και θα είστε υπεύθυνοι για τις αποστολές και το αποτέλεσμα. Θα λογοδοτείτε στην υπηρεσία κι αυτή τη φορά δεν θα έχετε περιθώρια για λάθη γιατί δεν θα είστε υπεράριθμοι να μοιράσετε αλλού την ευθύνη. Τι πιστεύεις πως θα γίνει στην πρώτη στραβή, Ραμόν;» Ανάσανε κοφτά κι όταν είδα την ένταση να διαπερνά το κορμί της έκανα κι άλλο ένα βήμα πίσω. «Ή μάλλον, πόσες φορές πιστεύεις πως θα με στείλουν ως παρατηρήτρια σε δική σας υπόθεση. Να είμαστε στην ίδια πόλη, τόσο κοντά».

«Θα βρούμε τρόπο».

«Δεν θέλω να βρούμε τίποτα» φώναξε και με έσπρωξε πιο μακριά. «Δεν θέλω να μάθω πως σκοτώθηκες σε μια συμπλοκή γιατί δεν ζυγίσατε καλά την κατάσταση ή γιατί πέσατε σε ενέδρα. Δεν θέλω να θάψω άλλον δικό μου και το σημαντικότερο, δεν θέλω οικογένεια».

«Μην μιλάς σαν τον Βίκτορ».

«Κι εσύ μην συμπεριφέρεσαι λες και δεν ξέρεις τι θέση σου μέσα στη Βι.Εμ.Έι.» πάτησε πάνω στη φωνή μου.

«Δεν υπάρχει η Βι.Εμ.Έι. στο μέλλον μου».

«Δεν είσαι αυτό που ψάχνω» συνέχισε και τρελάθηκα.

Δεν άκουγε. Μου ξεφούρνιζε παπαγαλία την ιστορία που της είχε μάθει ο Βίκτορ.

«Ξέρεις τι είμαι;» αναρωτήθηκα και πλησίασα παραβιάζοντας ό,τι ηλίθιο έχτιζε ανάμεσά μας. Άγγιξα την καρδιά της. «Είμαι το κομμάτι που λείπει από εδώ. Αυτό είμαι». Αν δεν είχα χώρο στη ζωή της θα έλεγε το ποίημά της και δεν θα περίμενε εξηγήσεις. Μέσα σε όλα αυτά έπρεπε να καταλάβει ήταν πως, όσο επέμενε να το αρνείται και να μοιράζεται τόσο πιο πολύ μας πονούσε. Αν άνηκα κάπου ήταν σε εκείνη εδώ και χρόνια. Δεν υπήρχε Βι.Εμ.Έι. και πλέον ήταν θέμα χρόνου να μάθει και ο αδερφός της πόσο μακριά βρισκόμουν από αυτή την αρρωστημένη φάση.

«Θες να γαμηθείς μαζί του; Κάν' το! Πλήγωσέ μας κι άλλο αλλά μην κλείσεις τα μάτια όταν θα μπει μέσα σου, Λουάν. Μην ζήσεις κάτι διαφορετικό από την επιλογή σου». Την άφησα κι έκανα ένα βήμα πίσω γιατί πνιγόμουν. Γιατί ενώ πάλευα για εμάς και δεν ήθελα να την πιέσω για τίποτα, συνέχιζε να με μπλοκάρει με τη στάση της. «Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω όλο αυτό το κυνηγητό, άγγελέ μου. Ελπίζω στο τέλος να μην αφήσεις να γίνουν όλα στάχτες».