VMA_ΠΑΘΟΣ #4

3

ΡΑΜΟΝ

Ήμουν στη βεράντα, δίπλα από τη μεγάλη ράμπα που οδηγούσε από τη σιδερένια συρόμενη πόρτα στον κεντρικό χώρο του συνεργείου. Ακουμπούσα στο ξύλινο δοκάρι που κρατούσε το σκέπαστρο πάνω από το κεφάλι μου, προσφέροντας μια υποτυπώδη σκιά στο σημείο που ενώ έβραζε ο τόπος τους καλοκαιρινούς μήνες, είχε ασύλληπτη θέα όταν έδυε ο ήλιος στην ευθεία του.

Το οικόπεδο που στεγαζόταν το συνεργείο ήταν ένα στρέμμα. Από το μέρος που βρισκόμουν είχα θέα την κεντρική είσοδο που είχε πρόσβαση από τον δρόμο. Η ταμπέλα 'Συνεργείο-Φανοποιείο Μ.Σιέκα&Υιός' ήταν καρφωμένη στην κολώνα του πεζοδρομίου μπροστά από τη μάντρα μας και μετά βίας κρατιόνταν στη θέση της. Είχα σκουριάσει οι γάντζοι της ενώ τρεις από τις πέντε λάμπες ήθελαν αντικατάσταση. Αυτά και άλλα πολλά, τα είχα σημειώσει ως εκκρεμότητες να τα τακτοποιήσω πριν τελειώσει η άδειά μου.

Έσβησα το τσιγάρο κοιτώντας τη θέση του ήλιου. Ήταν κοντά στη δύση του κι ενώ είχα αντοχές να συνεχίσω τη δουλειά, είχα αποφασίσει να επιστρέψω στο σπίτι -να περάσω λίγο χρόνο με τη μητέρα μου. Ήμουν έτοιμος να την κάνω όταν τα φώτα ενός αυτοκινήτου διασχίσαν την είσοδο. Κατέβηκα τα σκαλιά με σκοπό να ξεμπερδεύω στα γρήγορα με τον πελάτη, ώσπου το μαύρο τζιπ σταμάτησε και ο Βίκτορ πήδηξε πάνω από τη θέση του οδηγού.

«Έμαθα είστε καλοί, Βραζιλιάνε».

Ο Βίκτορ Μόρντορ είχε ενταχθεί στη σχολή λίγους μήνες νωρίτερα από εμένα. Παρότι το εξοχικό της οικογένειας τους ήταν στα προάστια της πόλης, ανήκαμε σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, κι αν δεν είχαμε κοινό παρονομαστή τη σχολή δεν θα είχαν συγκλίνει ποτέ οι δρόμοι μας. Για τον Άντερσεν και τον Βλαντιμίρ το ιδανικό σενάριο ήταν να κολλήσουμε μιας και το μέλλον μας ήθελε συνεργάτες στις ηγετικές θέσεις της Βι.Εμ.Έι. Πέρα από ό,τι ήθελαν εκείνοι είχαμε δέσει λόγω καλής επικοινωνίας αλλά σπάνια συναναστρεφόμασταν εκτός σχολής.

Με μια δυνατή χειραψία, ήρθαμε κοντά και αγκαλιαστήκαμε χτυπώντας ο ένας την πλάτη του άλλου. Χωριστήκαμε και όταν έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα, μια ξανθιά πιτσιρίκα βγήκε από τη θέση του συνοδηγού.

«Τη θυμάσαι;» με ρώτησε.

Όποια και να 'ταν, ήταν μικρή για τα δόντια του. Οριακά ενήλικη.

«Έχεις δει ταυτότητα ηλίθιε; Θα σε πάνε μέσα».

Ο Βίκτορ έβαλε τα γέλια, «Λουάν Μόρντορ» συστήθηκε σφήνα εκείνη.

Την κοίταξα προσεκτικά αλλά και πάλι δυσκολεύτηκα να τη συνδέσω. Το κορίτσι από τα ανήλικα δίδυμα που είχα γνωρίσει τρία χρόνια νωρίτερα στη βίλα τους ήταν μια ασήμαντη λεπτομέρεια σε σχέση με όσα είχαν συμβεί στο γραφείο του πατέρα της.

«Συγγνώμη για την παρεξήγηση» δικαιολογήθηκα.

«Καμία παρεξήγηση» είπε ανεμίζοντας το χέρι προς τον αδερφό της. «Ο ηλίθιος, χτες το βράδυ την έπεσε σε ανήλικη».

«Εε! Είπες δεν έχεις θέμα με την ηλικία» αμύνθηκε χαμογελώντας ο Βίκτορ.