VMA_ΠΑΘΟΣ #4

13.1

ΡΑΜΟΝ

Ήταν έξυπνος και όταν κατάλαβε πως θα συνέχιζα να την ψάχνω με πίεσε απ' όλες τις πλευρές. Μέσα σε όλα όσα έτρεχα στη σχολή με έβαλε και σε αποστολή. Είχε σκοπό να με μπλοκάρει και τα κατάφερε. Τους τελευταίους έξι μήνες δεν είχα χρόνο ούτε να τηλεφωνήσω στους δικούς μου.

Ήμουν από πάνω του όταν με μια αμυντική κίνηση με έφερε με την πλάτη στο χορτάρι. Σφήνωσε τον πήχη του στο λαρύγγι μου, μου έκοψε την ανάσα για δευτερόλεπτα.

«Είναι ασφαλής και ελεύθερη. Μακριά από όλα αυτά τα σκατά που είμαστε χωμένοι».

Τα μάτια μου έσταζαν αίμα από θυμό. Έτρεμα αλλά δεν μίλησα. Έσφιξα τα δόντια και έριξα παραδομένος το κεφάλι στο πλάι. Τον μισούσα γιατί είχε δίκιο. Όσο κι αν προσπαθούσα να βρω διέξοδο και να την πλησιάσω, η ζωή μέσα στη Βι.Εμ.Έι. ήταν ακατάλληλη για οποιαδήποτε.

Θεατές στον τσακωμό μας δεν ήταν μόνο Βλαντιμίρ. Ο Μαξ και ο Άντερσεν ήταν παραταγμένοι δίπλα του, και όπως πάντα δεν έδειξαν την παραμικρή διάθεση να επέμβουν. Η λογική τους επέτρεπε τέτοιου είδους διαμάχες μεταξύ των στρατιωτών τους. Δεν είχα ιδέα αν το θεωρούσαν υγιές ή αν στην τελική τους βόλευε η αντιπαλότητα που έβγαζαν οι Αρχάγγελοι μεταξύ τους ανά διαστήματα. Είχα πάψει να αναρωτιέμαι τον λόγο και δεν θα μου έκανε καν εντύπωση αν με κάποιον τρόπο μας προκαλούσαν επίτηδες, είτε για να διασκεδάσουν είτε για να μας ζορίσουν.

Η Βι.Εμ.Έι. ήταν μια αρρώστια που είχα υπογράψει να νοσήσω για τα λεφτά και ο Άντερσεν, ο πλέον αφερέγγυος. Ενώ πίστευα πως ήταν με το μέρος μου είχε διαλέξει να με ενημερώσει για το πού βρισκόταν η Λουάν· λίγες ώρες πριν βρεθώ απέναντί τους να απολογούμαι για μια αποστολή που πήγαινε κατά διαόλου.

Γαμώτο.

Όσο το σκεφτόμουν τόσο πιο ύποπτο γινόταν.

Πού στα κομμάτια είχε καταλήξει το γράμμα μου και γιατί έπρεπε να λογοδοτήσω εγώ που δεν ήμουν καν υπεύθυνος για το σχέδιο δράσης της Οικογένειας, κι όχι ο Λιόν Φιμέλ, ο αρχηγός;

Γιατί δεν ζητούσαν εξηγήσεις από εκείνον;

«Συμμαζευτείτε κι ελάτε στο γραφείο» μας φώναξε ο Άντερσεν πριν χωθεί στο εσωτερικό του σπιτιού με τους άλλους δύο.

Το μπάνιο του ισογείου πιάστηκε από τον Βίκτορ οπότε πήγα στο κοινόχρηστο του πρώτου ορόφου. Πριν κοιταχτώ στον καθρέφτη ήξερα σε ποια σημεία αιμορραγούσα και ποια θα γίνονταν μοβ μεσ' την επόμενη ώρα.

«Ο βλάκας» μουρμούρισα.

Άνοιξα τη βρύση, παράλληλα άνοιξε και η πόρτα στα δεξιά μου.