VMA_ΠΑΘΟΣ #4

21

ΛΟΥΑΝ

Η ξενάγηση στο σπίτι του ήταν γρήγορη και γνώριμη.

Δεξιά της εισόδου ήταν η κουζίνα. Μια παλιά νησίδα τη χώριζε από την τραπεζαρία και το σαλόνι που επεκτείνονταν μπροστά από αυτή. Στα αριστερά τους ένας διάδρομος οδηγούσε στις δύο κρεβατοκάμαρες και το μπάνιο. Μου παραχώρησε το δωμάτιό του και αφού άφησα τα πράγματά μου, ασχολήθηκα με την αναφορά που έπρεπε να στείλω στην υπηρεσία. Αργά το απόγευμα πήγα για τρέξιμο και μετά το μπάνιο τον βρήκα στην κουζίνα να τακτοποιεί κάμποσες σακούλες με τρόφιμα.

Φορούσε ακόμα τα ρούχα της δουλειάς. Ένα φαρδύ παντελόνι γεμάτο γράσα στηριζόταν στα κόκαλα της λεκάνης του ενώ η μπλούζα του σηκώνονταν ανά διαστήματα, αφήνοντας εκτεθειμένη τη μέση του καθώς τεντωνόντανε στα ψηλά ντουλάπια. Χρησιμοποιώντας όλη την ελαστικότητα της κάλυπτε την πλάτη του ακολουθώντας τις κινήσεις του.

Έβαλα ένα ποτήρι νερό και κάθισα σε μια καρέκλα. Επάνω στο τραπέζι ήταν το πορτοφόλι του, κάτω από αυτό, η απόδειξη με ένα γραμμένο γυναικείο όνομα και τηλέφωνο.

«Νομίζω υπέρβαλλες. Ψώνισες πάρα πολλά».

«Το ίδιο μου είπε και η ταμίας».

«Η Πάρις, ε;»

Με κοίταξε με απορία, του έδειξα την απόδειξη.

«Ό,τι αγορά κάνω την περνάω στα έξοδα του συνεργείου γι' αυτό είναι εκεί κι όχι στα σκουπίδια» εξήγησε καθώς συνέχιζε να τακτοποιεί. «Ήσουν πολύ καλή στο κλουβί χτες».

«Τη δουλειά μου έκανα».

«Τη δουλειά σου...» μουρμούρισε κι άρχισε να γεμίζει με προμήθειες το ψυγείο. «Σήμερα το βράδυ είναι ο αγώνας του Ντέιμον με τον Βίκτορ. Δεν ξέρω τι ώρα θα ξεμπερδέψουμε, οπότε θα σε πάω στην Κορύφωση και θα σου αφήσω το τζιπ».

«Το αυτοκίνητό μου;»

«Δεν είναι έτοιμο». Πήρε μια παγωμένη μπίρα και γύρισε να με κοιτάξει στηριζόμενος στον πάγκο. «Αν αλλάξει κάτι θα σου στείλω μήνυμα, διαφορετικά θα περιμένεις να επιστρέψουμε μαζί».

Ανακάθισα αγχωμένη.

«Όλα θα πάνε καλά» με καθησύχασε πριν μιλήσω. «Όλοι όσοι συμμετέχουν στην αποστολή είναι έμπειροι, ικανοί, και είναι νωρίς για να στραβώσει οτιδήποτε. Αν δυσκολέψουν τα πράγματα θα το καταλάβεις».

Έριξα μια ματιά τριγύρω. Τίποτα δεν είχε αλλάξει εκεί μέσα.

«Έχεις κάμερες;»

Έγνεψε καταφατικά.

«Είναι σε λειτουργία;»

«Όχι».

«Όταν τις θέσεις, θέλω να με ενημερώσεις».

«Δεν έχω σκοπό να το κάνω άμεσα».

«Πως θα με παρακολουθείς;»

Άφησε το μπουκάλι στον πάγκο και ήρθε απέναντί μου. Πήρε το κινητό μου, κατέβασε μια εφαρμογή, τη μετονόμασε 'άγγελέ μου', πήγε στις ρυθμίσεις, πέρασε κάποιους κωδικούς. Το απενεργοποίησε, το ενεργοποίησε και μου το έδωσε.

«Μέσω της εφαρμογής θα ξέρω πάντα που βρίσκεσαι» επέλεξε το εικονίδιο με τους χάρτες και μου έδειξε μια κόκκινη και μια μαύρη τελεία που σχεδόν εφαπτόταν η μία με την άλλη. «Αυτό είναι το στίγμα μου, οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις θα ξέρεις που είμαι, και αυτό είναι το δικό σου». Μου έδωσε τη συσκευή και επέστρεψε στη θέση του. «Προς το παρόν δεν χρειάζονται κάμερες, Λουάν. Είσαι ασφαλής μαζί μου».