VMA_ΠΑΘΟΣ #4

7.3

ΛΟΥΑΝ

Μισή ώρα αργότερα η κατάσταση δεν κυλούσε όπως περίμενα. Αντί να διασκεδάζω ασχολούμουν με την απέναντι γωνία. Είχα μετρήσει ήδη τρεις κοπέλες που τον είχαν πλησιάσει και δεν είχα ιδέα τι στα κομμάτια τους έλεγε και έφευγαν μαγεμένες με την απόρριψη. Προφανώς έφταιγε το πακέτο. Λίγο γλυκός, λίγο κακός, ωμός και σε καμία περίπτωση ξεκάθαρος. Το στυλ του ήταν κόντρα με τον χαρακτήρα του και εντέλει του έδινε επιπλέον πόντους. Τον μπέρδευε, τον έκανε γοητευτικό και ενδιαφέρον. Τα μαλλιά άγγιζαν τους ώμους του, είχε τατουάζ, φορούσε σκουλαρίκια. Μια εικόνα πλαισιωμένη από ένα ειλικρινές βλέμμα και μια φωνή βουτηγμένη σε μέλι. Σε ένα βάζο που ήθελες σαν τρελή να δοκιμάσεις. Ένα εξελιγμένο μοντέλο που μπορούσε να σε κάνει μέσα από προσβολές και ωμές φράσεις να τον παρακαλέσεις να σε γαμήσει, και στο τέλος να τον ευχαριστήσεις κιόλας.

Και μέσα σε αυτές ήμουν κι εγώ. Είχα τσιμπήσει.

Για αρκετή ώρα η κατάσταση συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο. Με την παρέα μου σε πανικό και σε συζητήσεις που δεν συμμετείχα. Πού και πού έγνεφα αλλά κυρίως έπινα και τον παρατηρούσα ώσπου τελικά ήμουν φουλ εκνευρισμένη. Είχε καταστρέψει ακόμα και την τελευταία μου έξοδο. Έψαχνα την προσοχή του αλλά την είχα με δόσεις κι από απόσταση.

Βάση του Βίκτορ ο κανόνας με τους φίλους του ήταν απαράβατος, απαγορευτικός. Κι όσο πιο απαγορευτικός τόσο πιο ελκυστικός. Ίσως αυτό ευθυνόταν και ήθελα να μάθω αν στα αλήθεια τον επηρέαζα ή αν όλο αυτό ήταν πράγματι το παιχνίδι του με τις γυναίκες. Αν έλεγε σε όλες τα ίδια, τις έφτιαχνε και στο τέλος τις σούταρε καυλωμένες να βρουν τρόπο να συνέλθουν.

Πήρα το ποτό μου και πήγα κοντά του.

Αντί να καθίσω στο διπλανό σκαμπό το έκανα στην άκρη και στάθηκα στο άνοιγμα των ποδιών του.

«Τι τους λες;» ζήτησα να μάθω. «Έρχονται έτοιμες να σου πάρουν πίπα και φεύγουν χαρούμενες με τη χυλοπίτα. Τι τους λες που δεν πονάει το εγώ τους; Γαμάς καλά αλλά δεν κάνεις ξεπέτες, μόνο σχέσεις, και στην προκειμένη δεν είσαι διαθέσιμος;»

«Έχω κάτι καλύτερο».

«Αυτό τους λες;»

Έσμιξε τα φρύδια μισογελώντας. «Λέω την αλήθεια».

«Ποια αλήθεια;» Είχε γίνει εμμονή καταστρέφοντας το βράδυ μου. Δεν ήθελα να ξενυχτήσω με την παρέα μου, επέκταση στην έξοδο ή οτιδήποτε άλλο. Δεν είχα ιδέα τι στα κομμάτια ήθελα πια. Είχα μπερδευτεί σε σημείο που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν μου άρεσε και έψαχνα να γίνω η εξαίρεση το σενάριο ή αν έπρεπε να τον φτύσω γιατί ήταν ένας ακόμα μαλάκας, φίλος του αδερφού μου, καραγκιόζης με τις γυναίκες. «Ποια αλήθεια θα με έκανε να δεχτώ την απόρριψη τη στιγμή που θα σε είχα πλησιάσει μόνο και μόνο για να... ξέρεις».

«Σε γαμήσω;» συμπλήρωσε

«Ναι».

«Αναφέρεσαι σε εσένα ή σε εκείνες;»

«Τι σημασία έχει;»

«Δεν είναι το ίδιο».

«Αναφέρθηκα σε εμένα υποθετικά».