VMA_ΠΑΘΟΣ #4

39

ΡΑΜΟΝ

Εικοσιτέσσερις ώρες μετά τη συνάντηση άφησα τη Λουάν να τακτοποιήσει τα πράγματά μας στο πατρικό μου και επέστρεψα στο συνεργείο. Μεσ' τις επόμενες μέρες, βάση προγραμματισμού, οι εξελίξεις θα γέμιζαν με πληροφορείς την Οικογένεια. Θεωρητικά ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις εκρήξεις που θα έσκαγαν με το δόλωμα Τζουλιέτ, τον χαφιέ Σαμ, την αντίδραση του Λιόν και την εμπλοκή του Ντέιμον. Τον άνθρωπο που δεν φημίζονταν για την αυτοσυγκράτησή του, πόσο μάλλον στην προκειμένη που η βόμβα αφορούσε την αδερφή του.

Μέσα σε όλα αυτά θα γινόταν και η αποκάλυψη του Βίκτορ. Οι Πυλώνες θα μάθαιναν τον ρόλο του και τη βοήθεια που μας πρόσφερε από τη θέση του. Ο χειρισμός έπρεπε να γίνει με το γάντι αλλά λόγω εμπλοκής του Μαξ δεν είχα καμία εμπιστοσύνη στον τρόπο που θα προσέγγιζε την κατάσταση. Αντί να περιορίσει τη ζημιά ήταν ικανός να τσιτώσει τη φάση και να πάει κατά διαόλου τη συνάντηση. Για αυτόν τον λόγο εγώ και ο Βίκτορ έπρεπε να είμαστε στην ίδια πλευρά. Να έχουμε ειρήνη και αυτή η γαμημένη ειρήνη ήταν τόσο εύθραυστή.

Ήταν αργά το μεσημέρι όταν δέχτηκα την ξαφνική επίσκεψη του Άντερσεν. Αφού με ενημέρωσε πως ο Μαξ είχε τακτοποιήσει τις πληρωμές ακολούθησε ένα κήρυγμα περί εμπιστοσύνης, δεσμούς αίματος και κοινού σκοπού.

Δέκα λεπτά μετά την αναχώρησή του, εμφανίστηκε στην πόρτα του γραφείου μου η Λόρα.

«Πρέπει να σου μιλήσω».

«Φυσικά και πρέπει» την ειρωνεύτηκα. Πήρα μια μπίρα από το ψυγείο κι όταν ακούμπησα στο τραπέζι, είχε κλειδώσει και βάλει το κλειδί στην τσέπη της.

«Το ξέρεις πως μπορώ να το πάρω με μια κίνηση».

«Το θέμα είναι τι πρέπει να κάνεις, όχι τι μπορείς».

Έσμιξα τα φρύδια με απορία.

«Τι πρέπει να κάνω αυτή τη φορά, Λόρα;»

«Τίποτα». Κινήθηκε προς το παράθυρο και ήπια την πρώτη γουλιά. «Πάντα με εντυπωσίαζε ο τρόπος σκέψης σου» άρχισε να λέει. «Η θέση σου μέσα στη Βι.Εμ.Έι., οι πληροφορίες που παίρνεις και ο τρόπος που τις χειρίζεσαι είναι πάντα άψογος. Είσαι τίμιος, ό,τι ακριβώς λείπει από τη σχολή κι ό,τι δεν πρέπει να πάει χαμένο».

Με την εισαγωγή τόνισε τις δεξιότητές του και ήμουν σίγουρος πως με τη συνέχεια θα άγγιξε το συναίσθημα.

«Σε χρειάζονται δίπλα τους. Είσαι η μόνη λογική φωνή στη νέα δομή» με δικαίωσε στα καπάκια.