VMA_ΠΑΘΟΣ #4

7.7

ΛΟΥΑΝ

«Έχει λήξει το παιχνίδι, κέρδισες» του υπενθύμισα. Ήμουν αδερφή του Βίκτορ και προσπαθούσε να μου χρυσώσει το χάπι. Δεν ήθελα. Με είχε προσβάλλει, είχα ενδώσει, τέλος. «Ζήτα περισσότερα αλλά μην το κάνεις μελό. Δεν σου πάει και δεν με καυλώνει».

Κούνησε εκνευρισμένος το κεφάλι του και τότε με άφησε.

«Δεν έχεις ιδέα πώς όλο αυτό οριακά δεν ξέφυγε ε;». Χαμογέλασε θιγμένος δείχνοντας με νεύμα το μαγαζί. «Είμαι κουρασμένος αλλά δεν βαρέθηκα ούτε μια στιγμή εκεί μέσα και είναι πρόβλημα το μεταξύ μας».

«Δεν υπάρχει μεταξύ μας Βραζιλιάνε» πάτησα επάνω στη φωνή του.

«Δεν υπάρχει» συμφώνησε, «αλλά κατάφερες με δύο συναντήσεις να με κάνεις μπάχαλο». Πισωπατώντας πέρασε τα χέρια μέσα από τα μαλλιά του. «Και ναι, όλες αυτές οι ετοιμασίες έγιναν για εσένα».

«Για την κοπέλα σου» τον διόρθωσα.

Τα μάτια του γυάλισαν.

«Το θες λιανά ε;» απόρησε και πλησίασε. «Μου αρέσεις. Μου αρέσεις περισσότερο από όσο πρέπει και η ζωή μου είναι κόλαση για να ζητήσω οτιδήποτε από εσένα. Μου αρέσεις τόσο που η μόνη απάντηση που έδινα σε όποια με πλησίασε ήταν πως δεν γαμάω για πλάκα, γιατί τέτοιος μαλάκας είμαι, αλλά παράλληλα είμαι και τυχερός γιατί αυτή που γουστάρω σαν τρελός είναι τρία μέτρα μακριά μου και δεν έχει πάρει τα μάτια της από επάνω μου όλο το βράδυ. Αυτό το μεταξύ μας εννοώ και αυτό το γαμημένο μεταξύ μας υπάρχει και είναι πρόβλημα».

«Λόγω του Βίκτορ ή λόγω της κοπέλας σου;» συνέχισα να τον ειρωνεύομαι.

Έκανε ένα βήμα και τον άφησα να με φυλακίσει ανάμεσα σε εκείνον και την πόρτα. Να στηρίξει τα χέρια του πλάι από το κεφάλι μου, να κλείσει κοντά μου. Ένιωσα την ανάσα του να κυλάει στον λαιμό μου τη στιγμή που το σώμα του έκανε προσπάθεια να με αποφύγει και να μην με αγγίξει. Την ίδια στιγμή που η σκέψη μου δεν είχα ιδέα αν ήταν ακόμα εκνευρισμένη μαζί του.

«Θέλω να σε φιλήσω ξανά...» είπε. «Θέλω ό,τι απαγορεύεται και η καριόλα δεν με αφήνει».

Καριόλα; Ο Βίκτορ αποκαλούσε καριόλα την εταιρία του πατέρα μου.

«Η Βι.Εμ.Έι.;» αναρωτήθηκα και έγνεψε πριν κλείσει κι άλλο το κενό ανάμεσά μας. Τόσο που τον ένιωσα να εφάπτεται. Να πιέζεται επάνω μου σε σημεία που έψαχναν για τριβή. Μια τριβή που μου την έδωσε σβήνοντας και το παραμικρό ίχνος εγωισμού που είχα. «Ίσως δεν έπρεπε να σταματήσω. Ίσως έπρεπε να πάρω λίγο ακόμα και, την τρέλα μου, θα συμμετείχες γιατί σου αρέσει». Έκλεισε στιγμιαία τα μάτια αλλά δεν μετακινήθηκε και δεν είχα τη δύναμη να τον σπρώξω γιατί δεν ήθελα να φύγει. Ήθελα να επιμείνει, να συνεχίσει να μου μιλάει και να με φιλήσει. Ήθελα να με αγγίξει ξανά, να με θέλει περισσότερο από οτιδήποτε.

«Δεν κάνω για εσένα, Λουάν. Η ζωή μου είναι κόλαση. Δεν χωράει ένανάγγελο μέσα της» πρόσθεσε και απομακρύνθηκε.