ΡΑΜΟΝ
Αν λειτουργούσα χωρίς συναίσθημα, θα γαμούσα συχνότερα και θα κάλυπτα τις ανάγκες μου. Ανάγκες που μέσα σε μισή ώρα είχαν σηκώσει το αίμα στο πάνω και στο κάτω κεφάλι, δύο φορές, η μία χειρότερη από την άλλη, για λάθος γυναίκες.
Για να μην χάσω το μυαλό μου, άναψα τσιγάρο και συγκεντρώθηκα στα σημαντικά.
Το εξοχικό του Βλαντιμίρ ήταν είκοσι χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης και ο δρόμος που κινούμασταν, θέμα χρόνου να μπλοκάρει με κίνηση. Ήταν Σάββατο βράδυ, στην καρδιά του καλοκαιριού, με το μεγαλύτερο πάρτι σε εξέλιξη και την αστυνομία επίσημο καλεσμένο.
Στο πρώτο φανάρι που βρήκα έστριψα αριστερά για να γλυτώσω το μποτιλιάρισμα.
«Πού πάμε;» ρώτησε η πιτσιρίκα από το πίσω κάθισμα.
Της έριξα μια γρήγορη ματιά από τον κεντρικό καθρέφτη. Η κοπέλα ήταν αγχωμένη σε σχέση με τη Λουάν που είχε καταβολευτεί στη θέση της.
«Πως σε λένε;»
«Τζόι».
«Ραμόν...» συστήθηκα. «Είμαι φίλος του Βίκτορ οπότε είστε τυχερές που σας βρήκα. Η Κορύφωση δεν είναι ασφαλές στέκι για εσάς».
«Θεέ μου! Μιλάς σαν τον πατέρα μου» πετάχτηκε η Λουάν.
«Και τον Βίκτορ» πρόσθεσα.
«Καβαλάς τη φωνή μου και δεν με αφήνεις να τελειώσω».
Την αγριοκοίταξα με σκοπό να τη σοβαρέψω αλλά την είδα να γλύφει για ακόμα μια φορά τα χείλη της και σκατά.
Πάλι φλέρταρε;
«Γιατί το κάνεις;»
«Γιατί μπορώ» είπε και στράφηκε πίσω να έχει οπτική επαφή με τη φίλη της. «Τι έχουν πάθει όλοι και μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε ανήλικα;»
«Δεν έχω ιδέα» απόρησε η Τζόι.
«Γιατί πάντα πρέπει να έχουμε νταντά, γαμώτο».
Λόγω της Βι.Εμ.Έι. ήταν η απάντηση σε όλα αλλά δεν μπλέχτηκα στη κουβέντα τους. Με την εικόνα της Λουάν να με καβαλάει και να τελειώνει με το όνομά μου, έμεινα κολλημένος στην πορεία του δρόμου προσπαθώντας να σβήσω το σενάριο.
«Ο Βίκτορ λέει μόλις τελειώσω το κολέγιο θα κάνω ό,τι θέλω» πρόσθεσε η Λουάν. Γέλασα και όταν γύρισε στην ευθεία άρχισε να ανοιγοκλείνει το ηλεκτρικό παράθυρο. «Είπα κάτι αστείο, Βραζιλιάνε;»
«Αν συνεχίσεις έτσι θα το χαλάσεις».
«Αν το χαλάσω, θα το φτιάξεις. Είσαι μεγάλος και οι μεγάλοι τα ξέρουν όλα, σωστά;»
«Σωστά» το επιβεβαίωσα και πήρα το κινητό στα χέρια μου.
Δεν βρήκα κάποια ενημέρωση από τον αστυνόμο, αγχώθηκα. Αν είχε στραβώσει οτιδήποτε, θα ήμουν υπόλογος στον Μαξ και δεν θα έπαιρνα τα επιπλέον χρήματα που είχα ανάγκη. Έσφιξα τα δόντια και αφοσιώθηκα στη διαδρομή τη στιγμή που η Λουάν είχε σταματήσει να παίζει με τον κουμπί του παραθύρου.
«Πού πάμε;» ρώτησε ξανά η Τζόι.
«Στο σπίτι μου» απάντησε η Λουάν.
Πού στον διάολο ήταν ο Βίκτορ;
«Ποιος σας συνόδευε;» ρώτησα με τη σειρά μου.
KAMU SEDANG MEMBACA
VMA_ΠΑΘΟΣ #4
Fiksi RemajaΒιβλίο 4ο Ραμόν Σιέγκα "Καλώς ήρθες στην κόλαση, άγγελέ μου".
