VMA_ΠΑΘΟΣ #4

31.1

ΡΑΜΟΝ

Κάλμαρα τα νεύρα μου και κράτησα το στόμα μου κλειστό. Το θέμα δεν ήταν τί δεν είχαν κάνει εκείνοι αλλά πως θα ξεπερνιόταν αυτό που είχαν δημιουργήσει.

«Θα το τακτοποιήσω» επανέλαβα.

«Ναι, αλλά όχι μόνος».

Ήταν προσωπικό ωστόσο ο Ντέιμον ήθελε να το λύσουμε ως Οικογένεια. Οποιασδήποτε κι αν μας έβλεπε ή μας παρακολουθούσε έπρεπε να καταλάβει πως είμασταν ένα.

Συμφώνησα με τις οδηγίες του και πέντε λεπτά αργότερα βρήκα τον Λιόν στο επίπεδο Άις. Ο μελλοντικός κουμανταδόρος και αντικαταστάτης του Μαξ, είχε χυθεί πάνω σε μια καρέκλα με τα πόδια τεντωμένα σε ένα τραπεζάκι.

«Σε χρειάζομαι» του είπα.

Χωρίς να ζητήσει τον λόγο, άναψε τσιγάρο και μου έκανε νόημα να του δείξω τον δρόμο.

Με κατεύθυνση την πλαϊνή πόρτα του μαγαζιού αρχίσαμε να περπατάμε πλάι-πλάι.

«Πόσο παράλογο είναι να σε σέρνει μια γκόμενα από τη μύτη και να σου αρέσει;» ρώτησε στο άσχετο.

Του έριξα μια ματιά προσπαθώντας να καταλάβω πού στον διάολο το πήγαινε. Ο γελοίος υπνωτισμός του είχε σταματήσει με παρέμβαση του Βίκτορ αλλά με νέα εντολή του Μαξ, παρακολουθούταν λες και ήταν χαφιές από την Κλαρίς -τη δεύτερη κόρη του Άντερσεν που βοηθούσε από την πλευρά της αστυνομίας στην υπόθεση. Παράλληλα είχε να διαχειριστεί και τον Κωδικό του, Τζουλιέτ. Μια γυναίκα βόμβα στα χέρια του. Η τύπισσα ήταν επικίνδυνη και μέσα σε όλα δόλωμα στην υπόθεση του Σαμ. Μια κατάσταση μπάχαλο που τον είχαν μπλέξει γιατί, ως πρώην αρχηγός Οικογένειας ήταν ο μόνος που είχε τα άντερα να ανταποκριθεί. Μάλλον...

«Μην μπλέξεις μαζί της» τον συμβούλεψα.

«Δεν το ελέγχω, φίλε. Με παίζει λες και είμαι μαριονέτα».

«Αν το μάθει ο άλλος θα σου κόψει τα αρχίδια».

Ο Ντέιμον ήταν προστατευτικός με την αδερφή του. Αν ο Λιόν έμπλεκε με τη Τζουλιέτ δεν θα ζούσε απλά ό,τι είχα περάσει με τον Βίκτορ λίγα χρόνια νωρίτερα. Θα ξεκινούσε έναν εμφύλιο και στην προκειμένη είχαμε πολλά ανοιχτά μέτωπα.

«Τα αρχίδια μου είναι δεμένα κόμπο από τον Μαξ, τη Βι.Εμ.Έι. και τους γαμημένους κανόνες της» είπε σαν να ήταν καταραμένες οι λέξεις. «Μόλις τελειώσει όλο αυτό το πανήγυρι, την κάνω, Βραζιλιάνε. Θέλω την ησυχία μου, μια γυναίκα, ένα σπίτι κι όλα αυτά μακριά από τον τοξικό Ζισκάρ και το σινάφι του».

«Θα στρώσουν τα πράγματα».

«Πιο πιθανό είναι να γίνουν πουτάνα, αδερφέ».

«Θα αλλάξει τσατσά το μπουρδέλο».

Είχαμε αποδεχτεί τους κανόνες που συσχετίζονταν με τη δουλειά. Με την υπογραφή μας, μέλη της Βι.Εμ.Έι., ακολουθούσαμε ό,τι είχε οριστεί ως αποστολή από την υπηρεσία ελεγχόμενο από τους ιδρυτές. Υλοποιούσαμε το σχέδιο δράσης και δεχόμασταν κάθε παρεμβολή γιατί θέλαμε αποτέλεσμα. Όλο αυτό το τρενάκι θεωρητικά μας άφηνε την επιλογή να κάνουμε κουμάντο στην προσωπική μας ζωή μόνο που στην πραγματικότητα ήταν ένα τεράστιο ψέμα. Είχαμε μάθει στην πίεση και στην προκειμένη αν τον έσερνε από τη μύτη η Τζουλιέτ ήταν γιατί της το είχε επιτρέψει. Της είχε παραδώσει το βιβλίο με τις βασικές λειτουργίες του.

Άνοιξα την πόρτα και με νεύμα του έδειξα το σημείο που στεκόταν το τσιράκι του τοκογλύφου.

«Τι κάνουμε με τον τύπο;» ρώτησε.

«Για αρχή, του λέμε 'καλησπέρα'».