VMA_ΠΑΘΟΣ #4

8

ΡΑΜΟΝ

«Άφησες σημείο προσαρμογής;» με ρώτησε ο Βίκτορ.

Ονόμασα το πρόγραμμα παρακολούθησης 'Άγγελος' μιας και σε πρώτη φάση η δημιουργία του ήταν για καλό σκοπό, για την προφύλαξη των όσων συνδέονταν με τη Βι.Εμ.Έι. Ήξερα πως με λάθος χρήση θα γινόταν όπλο στα χέρια των ιδρυτών.

«Όχι ακόμα, αλλά έχω βρει τον τρόπο».

Μετά από εκείνη την έξοδο δεν με είχε ρωτήσει καν πώς είχε πάει το παιχνίδι που με την αδερφή του. Δεν ήταν αδιαφορία αλλά εμπιστοσύνη. Πίστευε πως αν είχε στραβώσει κάτι θα του το έλεγα. Πως αν η Λουάν ξεπερνούσε τα όρια θα χτυπούσα καμπανάκι για το καλό της, την ασφάλειά της, την προστασία της. Πίστευε σε εμένα κι όμως δεν είχα βγάλει λέξη. Στο τέλος όλων, δεν έφταιγε εκείνη κι εγώ δεν είχα βρει τα αρχίδια να του πω την αλήθεια.

Στο μεταξύ, ενώ είχαν περάσει αρκετοί μήνες από την τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί με τον Βίκτορ, λόγω θεμάτων της σχολής επικοινωνούσαμε τακτικά.

«Πότε θα είναι έτοιμο;»

«Σύντομα».

Ήταν αρχές καλοκαιριού και παρότι ασχολούμουν με το 'Άγγελος' από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Άντερσεν είχε βρει την ευκαιρία να με χώσει και στα εσωτερικά θέματα της Βι.Εμ.Έι. που πήγαιναν πακέτο με τη θέση του. Είχα αναλάβει τις εκπαιδεύσεις νέων μελών, οπότε κάποια πράγματα σε σχέση με το πρόγραμμα είχαν μείνει πίσω και θα τα δούλευα στην άδειά μου παράλληλα με το συνεργείο.

«Μιλάτε για τη σχολή περισσότερο από εμάς τους ιδρυτές» μουρμούρησε ο Βλαντιμίρ που βρέθηκε δίπλα μας.

«Τίποτα δεν σου ξεφεύγει» σχολίασε ο Βίκτορ.

«Πολλά μου ξεφεύγουν» είπε με νόημα στον γιο του πριν στραφεί προς το μέρος μου. «Έμαθα πως το πρόγραμμα πάει καλά».

Το επιβεβαίωσα και μιλήσαμε επιγραμματικά για το Άγγελος. Με τη λήξη της συζήτησης με χτύπησε στην πλάτη λες και είχα την εύνοιά του.

«Είσαι πολύ καλός Ραμόν. Μαζί με τον Βίκτορ θα διοικήσετε άξια τη Βι.Εμ.Έι. όταν θα έρθει η ώρα».

Είχα αλλάξει σχέδια αλλά δεν μίλησα.

«Πάμε. Ήρθε η ώρα για την τούρτα» απευθύνθηκε στον Βίκτορ».

«Επιστρέφω» μου είπε εκείνος και τον ακολούθησε.

Οι καλεσμένοι ήταν διάσπαρτοι στις ροτόντες του κήπου. Δύο μαύρα αστραφτερά Audi ήταν παρκαρισμένα στο σημείο που τελείωνε το πλακόστρωτο και ξεκινούσε το γκαζόν. Για δέκα ολόκληρα λεπτά όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στα δίδυμα με εξαίρεση το δικό μου, αποκλείστηκα καρφωμένο σε επάνω της.

Ούτε μία λέξη από όσα της είχα πει δεν ήταν ρόλος. Μέρος ενός παιχνιδιού που είχα συμφωνήσει να συμμετέχω. Ό,τι κι αν είχα σχεδιάσει πήγε κατά διαόλου κι όταν πήρα χαμπάρι πως δεν το έλεγχα δεν προσπάθησα να καν να το διορθώσω. Η φάση ξέφυγε κι αντί να τη συμμαζέψω της είπα ακριβώς πως νιώθω και τα εμπόδια.

Το ίδιο κιόλας βράδυ κατέληξα να χωρίζω πάλι την Τζανίς. Αυτή τη φορά οριστικά. Στη συνέχεια με πήρε μπάλα από τη δουλειά και τις υποχρεώσεις που έτρεχαν μέσα και έξω από τη σχολή. Όμως όσο κι αν ήμουν βουτηγμένος στη Βι.Εμ.Έι. με το τέλος κάθε γαμημένης μέρας ήταν η μόνη σκέψη που με ηρεμούσε. Ένα μήνα μετά, έμαθα τη διεύθυνσή της και της έγραψα. Στην απάντηση έλαβα όλους τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε σύγχρονα λες και αν ήθελα θα δυσκολευόμουν να βρω το τηλέφωνό της ή το προφίλ της σε μια οποιαδήποτε πλατφόρμα. Δεν ήξερε πως όλοι αυτοί οι δρόμοι παρακολουθούνταν ήδη κι αν κάποιος από αυτούς μας ξέφευγε σύντομα το πρόγραμμα Άγγελος θα τον καλύπταμε. Δεν είχε ιδέα πόσα πράγματα μπορούσα να μάθω για τη ζωή της εύκολα και γρήγορα. Πως μπορούσα να ελέγξω αυτά που μου έλεγε από δεκάδες μεριές και δεκάδες τρόπους. Επέμεινα με γράμματα χωρίς να εξηγήσω το γιατί και χωρίς να ψάξω κάτι παραπάνω από όσα μου έγραφε. Ήθελα να τη μάθω ως εκεί που μου επέτρεπε. Να το ζήσω σας φυσιολογικός άνθρωπος, κι εκείνη μου απάντησε σε όλα.