VMA_ΠΑΘΟΣ #4

1.1

ΡΑΜΟΝ

«Κι εγώ δεν θα επιτρέψω να θυσιαστείς. Είναι υποχρέωσή μου να σταθώ δίπλα της, όχι δική σου».

Η κατάσταση υγείας της μητέρας μου ήταν δύσκολη αλλά προσαρμόστηκα γρήγορα ακολουθώντας τη ρουτίνα τους. Η μέρα ξεκινούσε νωρίς το πρωί στο συνεργείο. Στο σπίτι ερχόταν μια κυρία που τη φρόντιζε ως το μεσημέρι όπου επέστρεφε ο πατέρας μου για να της κρατήσει συντροφιά. Έκλεινα το συνεργείο αργά το βράδυ, σπίτι-φαγητό-ύπνο και πάλι από την αρχή.

Με την επιστροφή μου στη σχολή έγινα μέλος σε μία Οικογένεια. Σε διάστημα οχτώ μηνών αναλάβαμε δύο αποστολές με αρχηγό, για πρώτη φορά σε ομάδα, τον Ντέιμον Κολτ. Ο Ντέιμον έτρεξε τις αποστολές όπως ήθελαν οι ιδρυτές χωρίς λάθη και δικαίως εδραιώθηκε από τότε και στο εξής ως αρχηγός Οικογένειας. Έναν τίτλο που σφραγιζόταν από ένα συμβολικό τατουάζ με δύο φτερά και τρία αστέρια στον σβέρκο του.

Μετά τις αποστολές ακολούθησα το πρόγραμμα στη σχολή. Τα πρωινά προπόνηση με τον Βίκτορ ενώ από το μεσημέρι και μετά γινόμασταν οι ουρές του Βλαντιμίρ και του Άντερσεν. Με τον Βίκτορ είχαμε καλή επικοινωνία. Ταιριάζαμε σε νοοτροπία και σκέψη κι ας διαφέραμε στα ιδανικά. Εκείνος έβλεπε τον εαυτό του ως τη συνέχεια του πατέρα του, εγώ πληρωνόμουν καλά και πλήρωνα τις υποχρεώσεις μου. Δεν είχα ανάγκη κανένα τίτλο.

Το καλοκαίρι πήρα άδεια για δύο ολόκληρους μήνες.

Ήμουν στο συνεργείο, πάνω από το μοτέρ ενός τζιπ και διόρθωνα την ιπποδύναμη στον κινητήρα. Ανά διαστήματα ο ζεστός αέρας περνούσε από τα παράθυρα που βρίσκονταν ένα μέτρο πριν την ψηλοτάβανη οροφή και απλώνονταν στον χώρο ανανεώνοντας το οξυγόνο. Άφησα το κατσαβίδι να πιάσω τα μαλλιά μου κοτσίδα όταν είδα την Τζανίς να διασχίζει την είσοδο. Είχα να επικοινωνήσω μαζί της πάνω από έξι μήνες. Το μεταξύ μας δεν είχε πάει καλά, είχαν γίνει λάθη και είχα μερίδιο ευθύνης.

«Άλλαξες» είπε και με έδειξε από πάνω μέχρι κάτω. «Έχεις τατουάζ; Δεν είχα ιδέα πως σου άρεσαν τα τατουάζ και... μακραίνεις τα μαλλιά σου;»

Ό,τι έβλεπε ήταν η προετοιμασία του ρόλου μου. Με την επιστροφή μου στη σχολή θα γινόμουν Πυλώνας-μέλος στην Οικογένεια του Βίκτορ. Στην αποστολή έπρεπε να μοιάζω με συμμορίτη, οπότε δούλευα πάνω σε αυτό. Προς το τέλος της άδειάς μου θα άφηνα και γένια, στο μεσοδιάστημα έκανα βήμα-βήμα τις αλλαγές γιατί δεν ήθελα να ταράξω τη μητέρα μου.

«Πώς είσαι;» ρώτησε.

«Η γνωστή ρουτίνα» απάντησα απλά.

Ίσως περίμενε να ήμουν πιο ενεργός στον διάλογο, όμως δεν είχα να πω πολλά. Δεν μπορούσα να μιλήσω για τη Βι.Εμ.Έι., ενώ σε σχέση με το συνεργείο και τη ζωή μου, για όσο θα έμενα στην πόλη, ήταν ένας φαύλος κύκλος που ήδη ήξερε.

«Θα ήθελα να βρεθούμε. Να σου εξηγήσω γιατί-»

«Είσαι με τον Ματ» συμπλήρωσα.

«Ξέρεις για τον...»

Έγνεψα αβίαστα. Ζούσαμε σε μια πόλη όπου οι συνοικίες της έμοιαζαν με μικρές επαρχίες. Ακόμα κι αν δεν ήθελα είχα μάθει τα πάντα με την επιστροφή μου.

«Χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου κι εσύ λείπεις συνέχεια. Δεν μπορώ να είμαι μόνη, Ραμόν» αμύνθηκε κατευθείαν χωρίς ανάσα, λες και περίμενε να γίνει επίθεση για την επιλογή της.