VMA_ΠΑΘΟΣ #4

31

ΡΑΜΟΝ

Προς το παρόν δεν χρειαζόταν κάτι άλλο από μένα. Είχε πάρει αυτό που ήθελε κι εγώ από τύχη είχα προσπεράσει το ηλίθιο εμπόδιο Μαριλού. Όσο για τον Στιβ, τον είχα ήδη προειδοποιήσει να μείνει μακριά της κι έτσι στην προκειμένη, η Λουάν ήταν χορτάτη και εκείνος τυχερός που είχε ακόμα τα αρχίδια του στη θέση τους.

Στον διάδρομο χαιρέτησα με νεύμα τις χορεύτριες και συνέχισα για τον Ντέιμον. Ό,τι έχει συμβεί με μία από δαύτες ήταν δουλειά. Είχε οριστεί από τρίτους, την είχαμε εκτελέσει, τέλος. Στο εξής δεν θα επέτρεπα σε κανέναν να μπλεχτεί στα προσωπικά μου κι αν το θέμα μας από την πλευρά της Λουάν ήταν στο αέρα, θα της έδειχνα να καταλάβει πως δεν είχα αλλάξει σε τίποτα.

Συνέχιζα να ήμουν πιστός και μονογαμικός τύπος.

Κάθισα απέναντι από τον Ντέιμον και τέντωσα τα πόδια στο τραπεζάκι που υπήρχε μπροστά μου.

«Είσαι οριακά να καταπατήσεις τον κανόνα, Σιέγκα».

Έπιασα το νόημα, χαμογέλασα.

«Δεν έχω γαμήσει ακόμα τον Κωδικό μου, Κολτ».

«Γι' αυτό είπα οριακά, Σιέγκα». Ανασηκώνοντας το φρύδι του ξάπλωσε στη ράχη της καρέκλας. «Να με προβληματίσει το ακόμα;»

«Από όσο ξέρω τα καμαρίνια δεν έχουν κάμερες».

«Δεν έχουν...» επιβεβαίωσε και με ένα νεύμα μου ζήτησε τσιγάρο. Του πέταξα το πακέτο κι αφού άναψε έδειξε προς το χολ. «Οι χορεύτριες κελαηδάνε».

Μάλιστα. Η Μαριλού ήταν λαλίστατη κι εγώ εξαρτημένος από τη μαλακία που κάπνιζα. Το έσβησα και έχωσα μια οδοντογλυφίδα στο στόμα.

«Ό,τι κι αν έγινε, θέλω να πιστεύω πως ήταν ένας τρόπος για να την κρατήσεις συνεργάσιμη» συνέχισε, στοχοποιώντας πλέον εμένα με την καύτρα. «Δεν βλέπω άλλη εξήγηση και με αυτή θα παραμείνω. Ωστόσο, θέλω απάντηση για αυτό...»

Γύρισε την οθόνη προς το μέρος μου και τσίτωσα.

«Πόση ώρα είναι εκεί;»

«Εμφανίστηκε πέντε λεπτά μετά από εσάς. Πήρε τον χρόνο του, έστησε τον πάγκο του και από εκείνη τη στιγμή κοιτάει το ρολόι του και την κάμερα ασφαλείας. Τι στον διάολο τρέχει με τον πλανόδιο;»

Δεν έβγαζε νόημα και ο Ντέιμον είχε ήδη πολλά σκατά στο κεφάλι του για να του προσθέσω και τα δικά μου.

«Θα το λύσω» είπα και σηκώθηκα.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω αν δεν ξέρω τι γίνεται».

«Δεν θέλω βοήθεια».

Σηκώθηκε κι εκείνος.

«Κι εγώ δεν θέλω τύπους σαν κι αυτόν να περιφέρονται στο μαγαζί».

Δεν είχε σκοπό να το αφήσει να περάσει έτσι. Θα το σκάλιζε, όμως το θέμα δεν ήταν δικό του βάρος. Προβληματισμένος, έσπρωξα πίσω τα μαλλιά μου. Ο Ντέιμον ήταν ξηγημένος και του είχα εμπιστοσύνη. Ίσως ένα μικρό κομμάτι αλήθειας να τον καθησύχαζε, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο.

Του εξήγησα εν ολίγης πώς είχε η κατάσταση. Ο πατέρας μου είχε αναγκαστεί να πάρει ένα τοκογλυφικό δάνειο, το χρέος είχε εκτοξευθεί στα ύψη. Ο Τζίμι Ντέκερ πίεζε για την αποπληρωμή κι εφόσον τα χρήματα δεν υπήρχαν είχαμε καταλήξει σε κάποιες μηνιαίες δόσεις, με συμφωνία, το μεγαλύτερο ποσό εξόφλησης να του δινόταν σε δέκα μήνες. Με το τέλος της αποστολής θα έπαιρνα αρκετά χρήματα από τη Βι.Εμ.Έι. λόγω της συμμετοχής μου.

«Έχουμε ήδη θέματα με τον Φάμπλο Μαρ των Καλόνσο» είπε όταν τελείωσα. «Δεν μου αρέσει να μας παρακολουθούν. Αν το πάρει χαμπάρι η υπηρεσία θα πιέσει τον Μαξ. Τα πράγματα θα δυσκολέψουν και ο πούτσος μου έχει ζοριστεί, φίλε».

Έσφιξα το σαγόνι προκειμένου να κρατήσω κρυφό ακόμα ένα κομμάτι αλήθειας. Είχα μπλέξει με τον τοκογλύφο γιατί οι κουμανταδόροι είχαν αθετήσει τον λόγο τους. Χρωστούσα γιατί δεν είχαν καλύψει την εκκρεμότητα του δανείου μου. Ένα δάνειο που συνέχισε να τρέχει μετά το θάνατο του Βλαντίμιρ, μια υποχρέωση του Μόρντορ, που τόσο οι ιδρυτές όσο και ο Βίκτορ είχαν γράψει στα αρχίδια τους όσο από τη μεριά μου τους ξελάσπωνα στη Φοξ Παρκ.