ΛΟΥΑΝ
Είχα αλλάξει ρούχα και ξεβαφόμουν όταν άνοιξε πίσω μου η πόρτα. Η Λάιλα και η Μαριλού μπήκαν στο καμαρίνι όμως το βλέμμα μου κλείδωσε σε εκείνον μέσα από την αντανάκλαση του καθρέφτη. Λίγες ώρες νωρίτερα είχα λάβει ιδιοποίηση από την υπηρεσία πως με την έγκρισή της θα γινόμουν ο Κωδικός του.
Φυσικά ο Αρχάγγελος δεν είχε χάσει χρόνο. Στεκόταν στον διάδρομο και περίμενε την παραλαβή του.
Η πόρτα έκλεισε κι έγινε το κεντρικό θέμα συζήτησης από τα κορίτσια. Ο Ραμόν ήταν ανέκαθεν ελκυστικός όμως πλέον η εξωτερική του εμφάνιση έκανε ασύλληπτο θόρυβο. Με γένια που τόνιζαν το σαγόνι και τα χείλη του, είχε τα ράτσα πιασμένα κοτσίδα αποκαλύπτοντας περιμετρικά το ξυρισμένο κεφάλι του. Μια σειρά από τατουάζ δημιουργούσαν μανίκι στο χέρι του που ξεκινούσε από τον καρπό και κατέληγε στη βάση του λαιμού του. Ό,τι κρυβόταν πίσω από τα ρούχα φαινόταν σκληρό και δυνατό σαν πέτρα ωστόσο ακούγοντάς τες εξτασιασμένες να τον περιγράφουν, τις λυπήθηκα.
Δεν είχαν καμία ελπίδα μαζί του.
Ο Βραζιλιάνος δεν ήταν για πήδημα.
Πέντε λεπτά αργότερα εμφανίστηκα στον διάδρομο. Αφού με κοίταξε από επάνω μέχρι κάτω, πέταξε την οδοντογλυφίδα και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Βγήκα πρώτη στο επίπεδο Άις ενώ στο χαοτικό Τζουλιέτ, μου έπιασε το χέρι και μπήκε μπροστά μου σαν ασπίδα.
Περάσαμε από τα πόστα της Λόρα και του Λέιτον κι όταν φτάσαμε στο σημείο που είχε παρκάρει μας έδειξε εναλλάξ.
«Είσαι εντάξει με αυτό;»
Η εμπειρία που είχα μαζί του δεν περιείχε τη δράση του Αρχαγγέλου. Ήταν περίεργα αλλά δεν έπρεπε να ανησυχεί, θα συνεργαζόμουν.
Έγνεψα και μπήκα στο τζιπ.
Στο ξενοδοχείο με συνόδεψε μέχρι το δωμάτιο. Άφησα το μπουφάν μου σε μια καρέκλα και γυρνώντας στεκόταν στην είσοδο και παρατηρούσε τον χώρο. Πέρα από τις βαλίτσες που ήταν στοιχισμένες μπροστά από τη ντουλάπα και κάποια σκόρπια προσωπικά μου αντικείμενα, ήταν ένα μικρό τετράγωνο δωμάτιο άνευ ενδιαφέροντος.
«Πόσο καιρό μένεις εδώ;»
«Δύο εβδομάδες».
«Πού έμενες πριν;»
Αφηγήθηκα στα γρήγορα την ιστορία. Είχα γνωρίσει μια κοπέλα όταν πήγα να καταθέσω τα χαρτιά μου για το εικονικό μεταπτυχιακό στην οικονομική σχολή. Έστειλα τα στοιχεία της στην υπηρεσία να την ελέγξει κι εφόσον ήταν καθαρή είχαμε συγκατοικήσει για κάποιο διάστημα.
«Και;» ζήτησε να μάθει τη συνέχεια.
«Με έδιωξε από το διαμέρισμα».
«Γιατί;»
«Μου την έπεσε ο γκόμενός της».
«Μάλιστα...» είπε με σφιγμένο σαγόνι. Κοίταξε τριγύρω κι όταν εστίασε ξανά επάνω μου είχαν πάρει φωτιά. «Ετοίμασε τα πράγματά σου. Αύριο μετακομίζεις στο σπίτι μου».
«Δεν είναι τόσο απλό, Ραμόν».
«Είναι».
«Δεν είναι». Στηρίχτηκα στο τραπέζι και έγειρα το κεφάλι στο πλάι. Παλιότερα έλεγχε καλύτερα τα νεύρα του. «Τι θα πεις στη γυναίκα σου; Ψέματα ή την αλήθεια;»
«Ποια αλήθεια;»
«Έχουμε πηδηχτεί».
«Και;»
«Δεν υπάρχει και. Ποια γυναίκα θα δεχόταν να συγκατοικήσει ο άντρας της με μία-»
«Που τον παράτησε».
«Τι είπες;»
«Πηδηχτήκαμε και με παράτησες, αυτό έγινε».
Ήταν στην τσίτα.
«Αυτό θα της πεις;»
«Αυτή είναι η αλήθεια. Εξαφανίστηκες».
«Με ανάγκασαν».
«Έστω...» είπε και έκανε ένα βήμα προς το κέντρο του δωματίου. «Σε ανάγκασαν αλλά αυτό έγινε, εξαφανίστηκες κι έμεινα πίσω. Στο ίδιο μέρος, στην ίδια διεύθυνση με τον ίδιο αριθμό τηλεφώνου. Είχες πολλούς τρόπους να επικοινωνήσεις μαζί μου Λουάν και δεν το έκανες».
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή όσο μιλούσε με μια χροιά που δεν ανέβασε τόνο στη φωνή αλλά την ηρεμούσε. Είχα κάνει λάθος. Μετά από τόσα χρόνια όχι μόνο έλεγχε καλύτερα τα συναισθήματά του αλλά είχε μάθει να τα χειρίζεται καλύτερα εις βάρος του απέναντί του. Ολοκλήρωσε και δυσκολευόμουν να πάρω ανάσα. Πνιγόμουν αλλά αν ξέσπαγα όλο αυτό που μου συνέβαινε θα έπαιρνε μορφή κι όταν το έβλεπε θα ζητούσε εξηγήσεις για τον πριν. Μια ιστορία που θα έφερνε στην επιφάνεια το τότε μεταξύ μας.
«Αν ήθελα να επικοινωνήσω μαζί σου θα το είχακάνει» είπα και κλείστηκα στο μπάνιο.
VOCÊ ESTÁ LENDO
VMA_ΠΑΘΟΣ #4
Ficção AdolescenteΒιβλίο 4ο Ραμόν Σιέγκα "Καλώς ήρθες στην κόλαση, άγγελέ μου".
