VMA_ΠΑΘΟΣ #4

43,1

ΛΟΥΑΝ

«Δεν μπορώ να μείνω έγκυος» επανέλαβα.

«Σου έχω πει πως δεν με νοιάζει».

«Τώρα...» κατέβασα τα χέρια του κι απομακρύνθηκα. «Κάποια στιγμή θα σε νοιάζει».

«Τι στα κομμάτια λες;»

«Την αλήθεια».

Ήθελε να μάθει για το μωρό μας και να γίνει μέλος μιας ιστορίας που οι λεπτομέρειες θα τον τσάκιζαν; Επέμενε να αλλάξει το σενάριο κι από κόλαση να το κάνει παραμύθι; Έπρεπε να συνέλθει. Όσο κι αν προσπαθούσε για το ευτυχισμένο τέλος θα βρισκόταν βουτηγμένος σε έναν εφιάλτη που λόγω χαρακτήρα θα υπέφερε.

«Δεν μπορώ να σου προσφέρω την τελειότητα που ονειρεύεσαι, γέννησα μία φόρα δεν θα υπάρξει άλλη. Ό,τι αγαπάς σε εμένα είναι αυτό που βλέπεις» άρχισα να λέω και συνέχισα με όσα ήθελε να ακούσει.

Ήμουν έξι εβδομάδων έγκυος όταν έλαβα το πρώτο του γράμμα. Σε μια ξένη χώρα, φοβισμένη και παράλληλα μπερδεμένη με όσα έπρεπε να βάλω σε τάξη. Δεν ήξερα αν έπρεπε να διακόψω την κύηση, το γράμμα του έδωσε παράταση στη λήψη απόφασης ώσπου η απόφαση έγινε μονόδρομος. Διένυα τον τρίτο μήνα όταν ενημέρωσα τον Βίκτορ για την κατάστασή μου και παρότι οι γονείς μου δεν συμφωνούσαν, ήρθε στην Αγγλία και επιστρέψαμε μαζί πίσω. Αφού κατάφερε να βάλει φρένο στις απαιτήσεις τους, ήρθε αντιμέτωπος με διάφορα θέματα εντός και εκτός της σχολής, με πιο σημαντικό τη σχέση του πατέρα μου με τον δίδυμο αδερφό μου Σέιτον. Ο Βίκτορ άρχισε να διαχειρίζεται τα προβλήματα και στον έβδομο μήνα με παρότρυνε να επικοινωνήσω με τον Ραμόν. Του έγραψα για την κατάστασή μου αποφεύγοντας να αναφέρω πως είχα επιστρέψει μήνες νωρίτερα. Ήθελα να νιώθει απόσταση και να έχει μια πλασματική ελευθερία για να πάρει την απόφασή του. Έδωσα το γράμμα στον Βίκτορ και μία ώρα αργότερα κατέληξα στο νοσοκομείο με αιμορραγία. Γέννησα πρόωρα, ο γιατρός διέλυσε τα πάντα μέσα μου για να τον σώσει. Ο μικρός μπήκε σε θερμοκοιτίδα για ελάχιστο χρόνο. Δεν άντεξε.

«Ο Βίκτορ με ρώτησε τι ήθελα να κάνω με το γράμμα αλλά εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε κάτι να μάθεις» πρόσθεσα νιώθοντας τον πόνο όπως και τότε. «Ένα μήνα μετά μπήκες στη φυλακή».

«Ήσουν εκεί όταν επισκέφτηκα το σπίτι του Βλαντιμίρ;»

Έγνεψα. Ήμουν εκεί όταν πιάστηκε στα χέρια με τον αδερφό μου. Ήμουν εκεί όταν έπεσαν στο γκαζόν χτυπώντας ο ένας τον άλλο λες και αυτό θα έδινε λύση στα θέματά τους. Ήμουν εκεί όταν η Λόρα άνοιξε την πόρτα του μπάνιου και πήγε να τον βρει.

«Πριν λίγο ο Βίκτορ μου έδειξε την αναφορά του ψυχολόγου που σε παρακολουθούσε στη φυλακή» ανέφερα το θέμα που μπορούσα να διαχειριστώ ευκολότερα. «Δεν έχω διαβάσει να περιγράφουν με ομορφότερα λόγια κάποιον άνθρωπο, Ραμόν. Δοτικός, ακαριαίος, τίμιος, ειλικρινής. Πολλά τα επίθετα όμως οι λέξεις πιστός και μονογαμικός ήταν υπερτονισμένες με μαύρο χρώμα "Θέλει μια ήρεμη ζωή, οικογένεια, παιδιά. Αναζητά μια ήσυχη ρουτίνα που θα γεμίσει με φροντίδα και αγάπη"» παπαγάλισα ό,τι είχα διαβάσει. «Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να σου προσφέρω τίποτα από αυτά».

«Γι' αυτό είσαι έτσι; Για μια ηλίθια αναφορά;»

«Ραμόν, δεν-»

«Ξέχνα τι λέει το χαρτί» με έκοψε υψώνοντας τον τόνο της φωνής του. «Ναι, αυτό ήθελα αλλά όταν το περιέγραφα σκεφτόμουν εμάς. Όλα αυτά τα θέλω μαζί σου».

Ένιωσα να σπάω. Τελικά ούτε αυτό το θέμα μπορούσα να το διαχειριστώ ήρεμα. Έτρεμα...

«Δεν θα τα έχεις».

«Άσε με να έχω εσένα, άγγελέ μου».