VMA_ΠΑΘΟΣ #4

33.2

Λουάν

Παρακολουθώντας από τα στόρια τον κεντρικό χώρο τον είδα να πλησιάζει τον Μέισον. Με τα χέρια στις τσέπες και το στόμα κλειστό κατάλαβα πως έπαιρνε αναφορά για τις ώρες που είχαν μεσολαβήσει. Ό,τι κι αν είχε γίνει στη συνάντηση με τον αδερφό μου φαινόταν να μπαίνει δεύτερο σε σχέση με εμένα. Προσηλωμένος στα όσα άκουγε, χαμογέλασε κι εντέλει σήκωσε την προσοχή του στο πατάρι. Το βλέμμα μας διασταυρώθηκε και παρά την απόσταση διέκρινα πως είχε παρερμηνεύσει το μήνυμα. Άφησα το στόρι να κλείσει και πισωπάτησα. Η παραμονή του Στιβ είχε διαρκέσει μόλις πέντε λεπτά, παρουσία του Μέισον, και δεν του είχα δώσει καν εξήγηση για ποιο λόγο δεν θα υπήρχε επανάληψη. Είχα μάθει όσα έπρεπε να μάθω, δεν τον χρειαζόμουν άλλο κι εκείνη την ώρα έπρεπε να διαχειριστώ τον κύριο εφιάλτη μου.

Ο Μέισον έφυγε, ο Ραμόν πήγε στο γραφείο του και πέντε λεπτά αργότερα μπήκα και έκλεισα την πόρτα.

«Θα κάνω τα πάντα για να είσαι ασφαλής, Λουάν...» άρχισε να λέει.

«Γάμησέ με» τον έκοψα.

Δεν είχα πάει μέχρι εκεί για να κάνουμε κουβέντα σχετικά με την υπόθεση. Η ασφάλεια ήταν κάτι σχετικό και σε πολλές περιπτώσεις ανέφικτο στον κόσμο της Βι.Εμ.Έι. Το μεταξύ μας ήταν θέμα. Κάτι τόσο εύθραυστο που δεν είχε ιδέα πως θα τον τσάκιζε στο μέλλον. «Σε θέλω μέσα μου» πρόσθεσα και σταμάτησα απέναντί του. «Να με γαμήσεις σαν να είσαι ο μόνος, μπορείς;»

Με έπιασε από τη μέση και με ακούμπησε στο γραφείο. Το βλέμμα του είχε πάρει φωτιά ερμηνεύοντας ακόμα μια φορά λάθος το μήνυμα.

«Ήσουν πάντα η επιλογή μου, Λουάν».

Μου άνοιξε τα γόνατα και χώθηκε ανάμεσα στα πόδια μου. Η γλώσσα του βρήκε τη δική μου με τη μεταλλική μπάρα να κυριαρχεί τις αισθήσεις μου σαν σφραγίδα του. Ένα φιλί που ξεκίνησε απαλά κι απλώθηκε μέσα μου σαν παλίρροια. Του ξεκούμπωσα το παντελόνι του και τον έπιασα ήταν ήδη σκληρός. Κατέβηκα στη βάση του ξεσκεπάζοντας το κεφάλι από το δέρμα και στην επαναφορά, το κάλυψα αργά με τη χούφτα μου νιώθοντας την υγρή του μορφή να μουσκεύει τα δάχτυλά μου. Καύλωνε με λάθος γυναίκα. Είχε κολλήσει με ένα παρελθόν που δεν θα του πρόσφερε τίποτα περισσότερο από ένα καλό γαμήσι στο μέλλον.

«Είσαι τόσο γαμημένα τέλειος» είπα και επανήλθα στην κορυφή. Εντείνοντας σταδιακά τον ρυθμό άρχισα να τον παίζω. «Τόσο τέλειος που είναι κρίμα να μην υπάρξει συνέχεια».

«Θέλω αποκλειστικότητα άγγελέ μου».

«Γάμησέ με, Βραζιλιάνε» τον διέταξα και συγχρόνως τον παρακάλεσα.

Με τράβηξε στην άκρη του επίπλου και μου έβγαλε το εσώρουχο. Έκλεισε τα γόνατά μου γύρω από τη μέση του και γλίστρησε μέσα μου μέχρι που βρήκε αδιέξοδο. Έμεινε για δευτερόλεπτα ακίνητος σαν να σφράγιζε ό,τι του άνηκε, σαν να έβρισκε μετά από χρόνια το κομμάτι του και άρχισε να κινείται. Στηρίχτηκα στις παλάμες για να του δώσω καλύτερη πρόσβαση ώσπου τελικά βρέθηκα τυλιγμένη επάνω του. Μεταφέρνοντάς μας σαν ένα σώμα με κόλλησε στον τοίχο και συνέχισε να έχει τον έλεγχο ωθώντας τον βαθιά μέσα μου. Ήταν μεγαλύτερος από όσο θυμόμουν και πιο σκληρός από όσο είχα νιώσει στο χέρι μου. Ο τέλειος εραστής στη συσκευασία ενός άντρα που κάθε γυναίκα θα ευχόταν να έχει δικό της. Ειλικρινή. Προστατευτικός. Πιστός. Ήταν η εξαίρεση και ήταν κρίμα να πάει χαμένη.

Τυλιγμένη γύρω του σταμάτησα να σκέφτομαι το μετά και παραδόθηκα στη στιγμή. Σε ένα πάθος που εξαπλώθηκε από ένα σώμα που έκαιγε όπου κι αν με άγγιζε. Η ένταση κάλυψε οτιδήποτε είχα σε τάξη στο μυαλό μου. Το παρελθόν μπλέχτηκε με το παρόν κι ενώ η πράξη ήταν ίδια, διέφερε ο τρόπος του. Πιο σίγουρος, πιο έντονος, πιο κυρίαρχος. Παραμιλώντας το όνομά του δεν μπόρεσα να ορίσω αν εκλιπαρούσα για περισσότερα ή αν τον παρακαλούσα να με φέρει σε οργασμό για να ηρεμίσω. Σε μια τόσο μπερδεμένη ανάγκη ό,τι κι αν συνέβαινε ήταν εγωιστικό και απ' τους δύο μας. Ήταν αυτό που μας οδήγησε σε μια αμοιβαία κορύφωση τόσο ωμή και εξαντλητική που μας διέλυσε.

Με το κεφάλι στην καμπύλη του λαιμού μου προσπαθούσε να ανακτήσει τις δυνάμεις του όταν κινήθηκα με διάθεση να πατήσω στο έδαφος. Με άφησε και στηρίχτηκε με τα χέρια δίπλα από τους ώμους μου. Ήταν χαρούμενος και ευτυχισμένος. Ό,τι μας έκαιγε πριν από λίγα λεπτά θα έσβηνε.

Έσκυψε να με φιλήσει, τον κράτησα σε απόσταση.

«Δεν μπορώ να κάνω παιδιά, Ραμόν» πισωπάτησε, συνέχισα πριν μιλήσει. «Δεν κάνω σχέσεις». Έφυγα, δεν με σταμάτησε.