VMA_ΠΑΘΟΣ #4

22.1

ΛΟΥΑΝ

Ήταν χαράματα όταν τον βρήκα στον καναπέ με μια μελανιά στο ζυγωματικό και σκισμένο χείλος. Τα ρούχα του ήταν σκονισμένα, τα παπούτσια του γεμάτα λάσπες. Στο τραπεζάκι, ένα κουτί παυσίπονα, ένα μπουκάλι νερό και κάποιες γάζες με αίματα.

«Θεέ μου... Τι έγινε;»

Γονάτισα δίπλα του και μετά βίας άνοιξε τα μάτια του.

«Δωσ' μου λίγο χρόνο, άγγελέ μου» είπε και τα έκλεισε ξανά.

Ξύπνησε αργά το μεσημέρι όταν ξύπνησε. Με τη βοήθειά μου φτάσαμε στο μπάνιο όπου στηρίχτηκε στον νιπτήρα λυγίζοντας στα δύο από τον πόνο. Του έσκισα την μπλούζα με ένα ψαλίδι και σοκαρίστηκα στη θέα των πλευρών του.

«Είμαι καλά» προσπάθησε να με καθησυχάσει.

«Θεέ μου...» τραύλισα και μόνο όταν άγγιξε το μάγουλό μου κατάλαβα πως είχα δακρύσει. «Ποιος στο έκανε αυτό Ραμόν; Πονάς».

Τα μάτια έλαμψαν στιγμιαία.

«Τώρα όχι» είπε τραβώντας αργά το χέρι του από επάνω μου.

Έφερα ό,τι παγωμένο υπήρχε στην κατάψυξη και τα πέταξα στην μπανιέρα. Τη γέμισα με κρύο νερό και τον βοήθησα να βυθιστεί μέσα της. Δεν ήταν καλά αλλά ακόμα και σε αυτή την κατάσταση είχε τη δύναμη να ελέγξει τον πόνο του.