VMA_ΠΑΘΟΣ #4

23

ΡΑΜΟΝ

Στη συνάντηση με τον Βίκτορ έμαθα πως η Οικογένεια είχε γίνει αποδεχτή από το καρτέλ Μπράνκο. Σύντομα ο αρχηγός του θα ερχόταν σε επικοινωνία με τον Ντέιμον για τη συνεργασία στη διακίνηση όπλων. Είχαμε κερδίσει την εμπιστοσύνη τους οπότε ήταν μια καλή αρχή για τα εξωτερικά θέματα της Οικογένειας.

Στα εσωτερικά, οι μέρες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες.

Ο Ντέιμον ανέλαβε επίσημα τον Κωδικό του, Εύα. Η κοπέλα δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με τον πατέρα της που είχε συμφωνήσει να συνεργαστεί με όρο την ασφάλεια της. Η Εύα δεν ήξερε για την προστασία της και ο Ντέιμον ζοριζόταν να την κάνει μέλος της ευρύτερης Οικογένειας ώστε να μπορεί πλήρως να την ελέγχει. Για να τη φέρει με τα νερά του είχε γίνει σκιά της το τελευταίο διάστημα. Όσο για τον Λιόν, ευτυχώς, δόθηκε η εντολή να σταματήσει η νάρκωσή του μόλις ανέλαβε την Τζουλιέτ. Η αδερφή του Ντέιμον ήταν καθηγήτρια στη σχολή Οικονομικών. Ενώ ήξερε για τη δουλειά μας ήθελε απόσταση, κάτι που κανένας Αρχάγγελος δεν θα επέτρεπε στον Κωδικό του για ευνόητους λόγους. Απ' όσα είχα μάθει, ο Λιόν έκανε τη δουλειά του αδιαφορώντας για τους περιορισμούς που του έθετε.

Στο μεταξύ, ενώ ο Λέιτον ήταν ο πρώτος που είχε αναλάβει Κωδικό, η Ροζαλίν αγνοούσε την προστασία της. Η κοπέλα είχε δεχτεί να παρουσιάζεται ως κόρη του Άντερσεν, με τον Άντερσεν επίσης καθηγητή στη σχολή Οικονομικών. Η Ροζαλίν πίστευε πως ο έλεγχός της ξεκινούσε και σταματούσε στον ιδρυτή και πως κατά τα άλλα ήταν ελεύθερη. Αποτέλεσμα; Δεν τηρούσε το πρόγραμμα που υποτίθεται θα ακολουθούσε μέσα στη μέρα και ο Λέιτον είχε γίνει μπαλάκι.

Σε σχέση με τη Λουάν υπήρχε συνεργασία και μια ρουτίνα γεμάτη κανόνες. Μέχρι να βρω μια λύση, οι μεταφορές της στην Κορύφωση και τη σχολή Οικονομικών γίνονταν είτε από εμένα είτε από τη Λόρα ή τον Μέισον. Το πρόγραμμά της ήταν απλό και μου έλυνε τα χέρια, μιας και περνούσε τον ελεύθερο χρόνο της στο σπίτι μου όπου οι κάμερες λειτουργούσαν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Λόγω των υποχρεώσεων που είχα μέσα στη μέρα, πέρα από τα βασικά, είχαμε ελάχιστη επαφή.

Όλα αυτά ήταν μια σειρά γεγονότων που με είχαν καθυστερήσει από τα προσωπικά μου. Η επίσκεψη στον πατέρα μου αναβάλλονταν διαρκώς κι ενώ είχαν περάσει αρκετές μέρες από την επίθεση, ναι μεν είχα αναρρώσει αλλά δεν είχα απαντήσεις.

Παρκάροντας στην είσοδο της σχολής, πήρα το κινητό της Λουάν και πέρασα μια ακόμα εφαρμογή στη μνήμη του. Έλεγξα τη λειτουργία της, τη μετονόμασα σε 'Ραμόν' και της έδωσα τη συσκευή.

«Με την εντολή 'ένα' θα συνδέεσαι με τις κάμερες του συνεργείου. Θα επιλέγεις ποιον χώρο θέλεις να παρακολουθήσεις και θα βλέπεις σε πραγματικό χρόνο τι συμβαίνει» της εξήγησα.

«Ισότητα;» αναρωτήθηκε.

Έγνεψα και καρφώθηκε στο σκουλαρίκι που είχα στη γλώσσα μου.

«Δεν θυμάμαι να το είχες και τότε».

Σε αντίθεση με εκείνη θυμόμουν τα πάντα. Κάθε άγγιγμα, κάθε εκπνοή, κάθε σφίξιμο του κορμιού της γύρω μου. Για μήνες είχα τη γεύση της στο στόμα μου και με αυτή τη γεύση τελείωνα ξανά και ξανά στο χέρι μου.

«Δεν την είχα» επιβεβαίωσα.