Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΡΑΜΟΝ
Η οικογένεια Μόρντορ κολυμπούσε στο χρήμα. Καλεσμένος στη βίλα τους συμμετείχα στη διαδικασία ενός τυπικού μπάρμπεκιου, λόγω του θείου μου Άντερσεν. Αν δεν του χρωστούσα δεν θα χαράμιζα τη μέρα μου σε κάτι τέτοιο.
Έξω από τα νερά μου και αρκετά μαγκωμένος με τη φάση, ήμουν μακριά από τους λοιπούς καλεσμένους όταν με πλησίασε ο Άντερσεν με τον οικοδεσπότη. Ο θείος μου άρχισε μια ανιαρή ψιλοκουβέντα. Σύντομα η κατάσταση από άβολη έγινε και περίεργη, με τον Βλαντιμίρ Μόρντορ να με παρατηρεί σαν εκθεσιακό αντικείμενο προς πώληση. Ύστερα από λίγο, με ένα νεύμα προς τον θείο μου ξεκίνησε πρώτος προς το σπίτι. Ο Άντερσεν με παρακίνησε να τους ακολουθήσω ενώ στο μεταξύ, ουρά μας έγινε ο Βίκτορ, ο πρωτότοκος γιός του Βλαντιμίρ.
Οι τέσσερίς μας βρεθήκαμε σε ένα δωμάτιο πνιγμένο βιβλιοθήκες. Στο κέντρο του είχε ένα μεγάλο συνεδριακό τραπέζι, στα δεξιά όπου και κινηθήκαμε, ένα φουλ τεχνολογικά στημένο γραφείο.
«Θέλουμε τη βοήθειά σου σε κάποια αρχεία» μου απευθύνθηκε ο Άντερσεν.
Η πόρτα έκλεισε από τον Βίκτορ τη στιγμή που ο Βλαντιμίρ μου έδειχνε τον φορητό υπολογιστή.
Κάθισα και ενεργοποίησα την οθόνη. «Θα χρειαστώ τους κωδικούς πρόσβασης».
«Αν τους είχαμε, δεν θα σε χρειαζόμασταν» είπε ο Άντερσεν.
Μπορεί να ήταν ο αδερφός της μητέρας μου και να μας είχε βοηθήσει σε πολλά θέματα αλλά μα τω Θεό, τον αντιπαθούσα. Με τα έντερά μου να ανακατεύονται, άφησα στην άκρη τα ζόρια μου και συγκεντρώθηκα σε αυτό που ήθελαν.
Πίσω από την οθόνη υπήρχε ακόμα μία επιτραπέζια, συνδεδεμένη με μια κεντρική μονάδα στο πάτωμα. Ήταν ξεκάθαρο πως ο φορητός υπολογιστής δεν άνηκε σε κανέναν από εκεί μέσα. Δεν το σκάλισα. Έσπασα τους κωδικούς, παραβίασα το λειτουργικό σύστημα απέκτησα πρόσβαση στα αρχεία της τοπικής αστυνομίας. Με τις εντολές του Βλαντιμίρ να διαδέχονται η μία την άλλη, αποκρυπτογράφησα και αποθήκευσα ένα μήνυμα μεταξύ του αρχηγού της αστυνομίας κι ενός Κρίστοφερ Ντε Μίλερ.
Αυτό ήταν.
Είχαν χρειαστεί μόνο τριάντα λεπτά για να κρίνουν τις δεξιότητες μου κι άλλα τόσα να μου εξηγήσουν τη δομή της Βι.Εμ.Έι. Θα εκπαιδευόμουν για ένα χρόνο και μετά θα έπαιρνα τη σφραγίδα του Αρχαγγέλου. Θα λάμβανα μέρος σε αποστολές και θα πληρωνόμουν αδρά για τις υπηρεσίες μου.
Όταν άνοιξαν τον φάκελο με τους όρους συνεργασίας, υπέγραψα χωρίς να ζητήσω περαιτέρω πληροφορίες. Με ήθελαν γιατί ήμουν καλός με τα μηχανοκίνητα κι ακόμα καλύτερος χάκερ, τους είχα ανάγκη για τα χρήματα.
Στην πρώτη μου άδεια, επιστρέφοντας στο σπίτι λύγισα στη μορφή του πατέρα μου. Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος κι όμως του είχε αφήσει σημάδια για πολύ περισσότερα. Κουβεντιάσαμε για τις ασφαλιστικές, τις δόσεις δανείων που είχαν ρυθμιστεί λόγω των έξτρα χρημάτων που έστελνα, και το συνεργείο. Με σημαντικότερο όλων τη νόσο αλτσχάιμερ της μητέρας μου. Η διάγνωση είχε γίνει λίγους μήνες νωρίτερα.
Είχε νυχτώσει και καθόμασταν σε δυο επικλινείς καρέκλες στην ξύλινη βεράντα με θέα την πίσω αυλή. Μια μικρή παρατημένη έκταση.
Σηκώθηκα και στηρίχτηκα στα κάγκελα.
«Μόλις ξεμπερδέψουμε με τα δάνεια θα συμμαζέψουμε και το σπίτι» του υποσχέθηκα.
Ήθελα να περάσει τα γεράματά του σε μια όμορφη αυλή γεμάτη λουλούδια. Ήθελα να ξεκουραστεί και να χαμογελάει κάθε γαμημένη μέρα.
«Είμαι περήφανος για εσένα, γιέ μου. Πάντα ήμουν».
«Θα προσπαθήσω να...» η φωνή μου χάθηκε. Τι μπορούσα να κάνω από τόσο μακριά; Πως στον διάολο θα ελάφρυνα την καθημερινότητά του όταν μετά βίας είχα χρόνο να του τηλεφωνήσω; «Αν με χρειάζεσαι, θα τα παρατήσω».
Τον ένιωσα να πλησιάζει και λύγισα.
«Δεν θέλω να φορτωθείς τα προβλήματά μας. Έχεις κάνει αρκετά για εμάς, γιέ μου. Μάζεψε όσα περισσότερα χρήματα μπορείς και φτιάξε τη ζωή σου. Αυτό θέλουμε ως γονείς».
