2

364 9 0

by ericagray916

by ericagray916

Companyမွာဌာနအသီးသီးကိုလိုက္ျပကာကေလးမ်ားကို
ဂေရစ့္ေမးခြန္းထုတ္ေလသည္
'ကဲ၊သားသစ္ေတာကဘယ္အပိုင္းကအားနည္းတယ္ထင္လဲ'
'ဟုတ္၊အန္တီ၊ေၾကာ္ျငာပိုင္းကိုေလအားထုတ္ေစခ်င္တယ္၊'
'အင္းသမီးတို႔ကေကာ'
'မာမီ၊သမီးတို႔companyကအဝတ္အစားတမ်ိဳးတည္းထုတ္ေနမယ္ဆိုမေကာင္းဘူးထင္တယ္၊ထုတ္ကုန္နယ္ပယ္အသစ္ထပ္ျဖန္႔ၾကည့္ပါလား၊အဝတ္အစားအျပင္စားေသာက္ကုန္ကိုပါထပ္ထုတ္မယ္ဆိုရင္ေကာ'
'ရတုေလးေျပာတာမာမီေထာက္ခံတယ္'
အၿငိမ္ထိုင္မေနႏိုင္ေသာသမီးႀကီးရွားေလာ့ဘက္လွည့္ကာေမးေငါ့ျပေတၫ့ေခါင္းကုပ္ကာေျဖလာသည္
'မာမီတို႔ရံုးမွာbreak timeအတြက္coffee roomကေလ'
'အင္း'
'snackမစံုဘူး'
မိုးသစ္ေတာႏွင့္ေရႊရတုရယ္ခ်င္စိတ္ထိန္းထားေလသည္၊
'ရွားေလာ့!ဒါေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး၊အသက္ပဲ၂၀ျဖစ္ေနၿပီ၊နည္းနည္းပါးပါးအေတြးအေခၚရိွတဲ့စကားေလးကိုေျပာစမ္းပါ'
'မာမီကလည္းေတြးၾကည့္အလုပ္သမားေတြကပင္ပန္းေနၾကတာေလ၊မုန္႔မစံုေတာ့ပိုပင္ပန္းမွာေတာ့'
'ရွားေလာ့ေအာင္ခိုင္!အခန္းအျပင္မွာဒူးေထာက္လက္ေျမႇာက္ေန!'
ေအာ္သံသည္အခန္းအျပင္ထိဟိန္းေနသည္၊
ရွားေလာ့အျပင္ထြက္လာေတာ့ရံုးဝန္ထမ္းမ်ားၾကည့္ေနသည္
'အလုပ္လုပ္ၾကေလ၊မာမီဆူတာခံေနရမယ္'
ထိုအခါက်မွအလုပ္ျပန္လုပ္ကုန္ၾကသည္
ထိုအခ်ိန္မိုးသဇင္ရံုးထဲအေျပးအလႊားေရာက္လာသည္၊
ဂေရစ့္ရံုးခန္႔ေရ႔ွမွာဒူးေထာက္လက္ေျမႇာက္ေနတဲ့ရွားေလာ့ကိုျမင္ေတာ့ေၾကာင္ကာၾကည့္ေနမိသည္၊
'သမီးဘာျဖစ္လို႔လဲ'
'မာမီအျပစ္ေပးထားတာပါ'
'ေၾသာ္ေအးေအး'
မိုးသဇင္အထဲဝင္သြားကာ
'R.L(Red Lengend)ကCEOေရာက္ေနတယ္၊bossနဲ႔ေတြ့ခြင့္ေတာင္းေနတယ္'
'ဘာ!ဘယ္ကဟာေတြလဲ၊'
ရံုးခန္းထဲဝင္လာတဲ့အမ်ိဳးသမီးကိုဝန္ထမ္းမ်ားေငးၾကည့္ကုန္ရသည္၊
ေဒါက္ဖိနပ္သံေၾကာင့္ရွားေလာ့လည္းေမာ့ၾကည့္မိေတာ့
မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္အသက္ရြယ္တူေလာက္ရိွမည့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ၪီးပင္၊ပြဲထိုင္ခ်ိတ္ထဘီႏွင့္ရင္ဖံုးႏွင့္သူမဟာက်က္သေရရိွသလိုၾသဇာရိွေပမည္၊ႏွစ္လိုဖြယ္ၿပံဳးကာမ်က္ဝန္းတို႔ဟာေတာက္ပသည္၊
အခ်ိဳးက်တဲ့မ်က္ႏွာႏွင့္ခႏၶာဟာဘုရားေပးေသာဆုလာဘ္ပင္၊
သူမေဘးတြင္ဖိုင္တြဲကိုင္ကာပါလာသည့္ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္လည္းပါသည္၊
ရံုးခန္းေရ႔ွမွာဒူးေထာက္ေနတဲ့ရွားေလာ့ကိုလွည္ၾကည့္ကာေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္၊
ရွားေလာ့ကၿပံဳးျပကာ
'ဟီး၊မာမီအျပစ္ေပးထားတာ'
'ေၾသာ္ေအး၊သမီး'
ရံုးခန္းထဲဝင္သြားသည့္အမ်ိဳးသမီးကိုေငးမိရင္းမတ္တပ္ရပ္ကာေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိသည္၊
'ေတြ့ရတာဝမ္းသာပါတယ္၊ဂေရစ့္ေအာင္ခိုင္၊'
'ဟုတ္ကဲ့၊ဘာကိစၥမ်ားရိွလို႔ပါလဲ၊'
'တို႔ေတြပို႔လိုက္တဲ့ပူးေပါင္းမယ့္projectတခ်ိဳ႕အတြက္ဘာမွအေၾကာင္းျပန္လာျခင္းမရိွလို႔လူကိုယ္တိုင္လာေတြ့ရတာပါ'
'ေၾသာ္အေၾကာင္းမျပန္ဘူးဆိုရင္ရွင္းေနတာပဲေလ၊မလုပ္ခ်င္လို႔ေပါ့'
ထိုအခါထိုအမ်ိဳးသမီးကၾကင္နာစြာၿပံဳးကာ
'ဟုတ္ကြၽန္မတို႔ျပင္ေပးပါ့မယ္ရွင့္၊ကြၽန္မတို႔လို႔Companyငယ္ေလးေတြအတြက္Companyႀကီးေတြကေနအခြင့္အေရးမရတာအေတာ္ဆိုးတာပါပဲ'
'ကြၽန္မတို႔ကအခြင့္အေရးေပးပါတယ္၊သို႔ေသာ္အခြင့္အေရးကိုအရည္အခ်င္းျပည့္မွီတဲ့လူေတြပဲရလိမ့္မယ္လို႔ထင္တယ္၊'
မိခင္ျဖစ္သူဂေရစ့္ေအာင္ခိုင္သည္ဆံုလည္ကုလားထိုင္ေပၚမွာစမတ္က်က်ထိုင္ကာေခ်ပပံုေတြဟာသိပ္ကိုပညာသားပါလွသည္
'ဟုတ္တာေပါ့၊ကြၽန္မတို႔အခုထပ္ျပင္လာတဲ့projectေလးကိုတခ်က္ေလာက္နားေထာင္ေပးပါလား'
'ေကာင္းပါၿပီ'
ဖိုင္တြဲကိုလွမ္းယူကာရွင္းျပမည္ဟုလုပ္စဥ္
'ကြၽန္မတို႔project...'
'ရွားေလာ့ေအာင္ခိုငိ!ဘာလို႔ေခ်ာင္းေနတာလဲ'
ဂေရစ့္ရဲ့ေက်ာသလိုပံုစံကိုထိုအမ်ိဳးသမီးတင္းသြားေပ့မဲ့စိတ္ရွည္သည္းခံစြာရွင္းျပသည္၊
ထိုအမ်ိဳးသမီးရွင္ျပတာအၿပီးမွာ
'ကြၽန္မတို႔စဥ္းစားၿပီးအေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါ့မယ္၊ေဒၚမာန္ေသြးခက္'
ထိုအမ်ိဳးသမီးဟာအနည္းငယ္လန္႔သြားပံုပင္၊
မာမီရဲ့စံုစမ္းေရးစေကးဟာသာမန္လူထက္ကို၂ဆျမန္သည္၊
ေနာက္ကြယ္ေတြလူေတြရိွေသာေၾကာင့္ပင္ဟုထင္မိသည္၊
'ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ကြၽန္မတို႔ကိုျပန္ခြင့္ျပဳၪီး'
'ဟုတ္၊လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူးေနာ္'
'ဟုတ္၊ရပါတယ္၊ရွားေလာ့ေအာင္ခိုင္ထင္တယ္အခန္းေရ႔ွမွာဒူးေထာက္ေနတာ၊ကေလးသနားပါတယ္၊'
ဂေရစ္မ်က္ေမွာင္က်ံဳသြားကာ
'မမိုး၊သမီးတို႔ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါ'
'ဟုတ္ကဲ့boss'
ဂေရစ့္မတ္တပ္ရပ္ကာမာန္ေသြးခက္နားရပ္ကာ
'သိသင့္တာထက္သိတာကမေကာင္းဘူး၊မာန္ေသြးခက္'
ရံုးခန္းထဲကဂေရစ့္ေအာင္ခိုင္ႏွင့္အတူသမီးငယ္ႏွင္မိုးသစ္ေတာကပါထြက္လာသည္၊မိုးသဇင္ဟာလည္းခ်က္ခ်င္းထြက္လာလိုက္သည္၊
'မာမီ'
'ထေတာ့၊အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္အျပင္ကိုမထြက္ရေတာ့ဘူးေနာ္၊သမီးအရင္ကစာေတြကိုျပန္ေလ့လာေတာ့၊မာမီရံုးမွာအလုပ္ဝင္ရမယ္၊'
'သမီး....'
'ေတာ္ၿပီ၊ရွားေလာ့၊မာမီစကားကိုနားေထာင္ကေလး'
'ဟုတ္ကဲ့ပါရွင့္'
'လိမၼာတယ္၊ဒါမွမာမီသမီး၊မမိုးအိမ္အထိေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးလိုက္ပါ၊အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ဘြားေတာ္ကိုသူတို႔ကိုအိမ္ျပင္ေပးမထြက္ဖို႔မွာ'
'ဟုတ္boss'
ထိုသို႔မွာၾကားၿပီးသည္ႏွင့္စကားစျဖတ္ကာ
အကိုျဖစ္သူရံုးခန္းဘက္ကိုထြက္လာသည္၊
'သူေရာက္လာတယ္'
'ဘယ္သူလဲ'
'မာန္ေသြးခက္'
ထိုင္ေတာင္မထိုင္ႏိုင္ပဲျပာယာခတ္ေနတဲ့ညီမကိုၾကည့္ကာအကိုျဖစ္သူမွာစိတ္မခ်မ္းသာရ၊
'စိတ္ေအးေအးထားပါ'
'ဒီမိန္းမကိုေလ်ာ့တြက္လို႔မျဖစ္ဘူး'
'ငါတို႔ကိုေကာေလ်ာ့တြက္လို႔ရလို႔လား၊ၪီးေအာင္ခိုင္ေျမးေတြမွာၪီးေအာင္ခိုင္ေသြးပါတယ္ဆိုတာလူတိုင္းသိတယ္၊ႏူးညံ့ရင္လည္းအဆံုးထိပဲၾကမ္းတမ္းရင္လည္းဘယ္သူမွလိုက္မမွီတာလူတိုင္းသိတယ္၊ဂေရစ့္၊ဘာမွမပူနဲ႔၊ဖုန္မႈန္႔တခုကဘယ္ေတာ့မွသဲမုန္တိုင္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး'
အကိုျဖစ္သူရဲ့စကားေတြဟာမမွားေပ၊မ်ိဳးႏွင့္ရိုးႏွင့္ၾသဇာအာဏာႀကီးမားလာၾကသည္မွာအမွန္ေပ၊
နဂါးမွန္းသိေအာင္အေမာက္ေထာင္ျပခဲ့ခ်ိန္ရိွသလို
ယုန္သူငယ္လိုလည္းႏူးညံ့ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြရိွသည္၊
ဘယ္အခ်ိန္ကမွေအာင္ခိုင္မ်ိဳးဆက္မရႈံးခဲ့ေပ၊
အဖိုးလက္ထက္တုန္းကလည္းလူတိုင္းခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသရသလို
အေဖလက္ထက္ကလည္းလူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားခဲ့သည္၊
သမီးနဲ႔သားလက္ထက္မွာလည္းၾသဇာေညာင္းတုန္းပင္
မ်ိဳးဆက္၃ဆက္တိုင္ေအာင္တံတိုင္းႀကီးသဖြယ္ရပ္တည္ခဲ့ရာေတာ္ရံုၿဖိဳဖို႔မလုပ္ႏိုင္သည္မွာအသိအသာပင္ဒါေၾကာင့္ဂေရစ့္စိတ္ေလ်ာ့လိုက္သည္၊
မာန္ေသြးခက္ကားေပၚေရာက္သည္ႏွင္အၿပံဳးမ်ားေပ်ာက္ကာ
ေလွာင္ရယ္သံထြက္လာသည္၊
'တီေလး၊ကြၽန္ေတာ္မားမားနဲ႔ဒီတပတ္ေတြ့ပါရေစ'
'ေအး၊သြားေတြ့၊ရုတ္ရုတ္လုပ္မယ္ေတာ့မႀကံနဲ႔ေတာ့၊ေနသူရိန္ေမာင္၊နင္ကငါ့အကိုသားမို႔ဆိုၿပီးငါၫွာမွာမဟုတ္ဘူး၊နင္အေမအသက္ေပ်ာက္သြားမယ္'
ေပၚတင္ႀကီးၿခိမ္းေျခာက္သည္ကိုၿငိမ္ခံေနရသည့္ေနသူရိန္ေမာင္စီယာတိုင္ကိုအားျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ထားသည္၊
'အခုဘယ္ေမာင္းရမလဲ၊'
'အိမ္ပဲေမာင္း၊ဒါနဲ႔မင္းရွားေလာ့ေအာင္ခိုင္ကိုေသခ်ာၾကည့္မိလား၊'
'ဟင့္အင္းတီေလး'
'သူကမင္းကိုမ်က္စိက်ေနပံုပဲ၊မင္းသူ႔နဲ႔ရင္းႏွီးေအာင္လုပ္'
'တီေလးကြၽန္ေတာ္....'
'စကားမရွည္နဲ႔လုပ္ဆိုလုပ္လိုက္'
မာန္ေသြးခက္ေျပာသည့္အတိုင္းေနသူရိန္ေမာင္တေသြမတိမ္းလုပ္ခဲ့သည္မွာအေတာ္ပင္ၾကာခဲ့သည္၊
အိမ္ဆိုသည္ေနရာေရာက္သည္ႏွင့္
'ရွန္ပိန္တပုလင္းငါ့အခန္းထဲထည့္ေပးထား'
Dobermannအမ်ိဳးအစားေခြးႏွစ္ေကာင္သည္သခင္ျဖစ္သူျပန္လာေတာ့အေျပးႀကိဳၾကသည္၊
မာန္ေသြးခက္ဂိုေထာင္ထဲဝင္ကာယုန္တစ္ေကာင္ကိုနားရြက္ကကိုင္ကာျမက္ခင္းေပၚပစ္ခ်လိုက္သည္၊
Dobermannႏွစ္ေကာင္သည္ေျပးလိုက္ကာကိုက္ျဖတ္ခ်င္ေနၾကေပ့မဲ့သခင္ဆီကအခ်က္ေပးေလခြၽန္သံမၾကားမခ်င္းရပ္ေစာင့္ၾကသည္၊
မာန္ေသြးခက္ကေလခြၽန္သံေပးမွထိုယုန္ေလးကိုအမဲဝိုင္းျဖတ္ၾကသည္၊
ထိုျမင္ကြင္းကိုျပက္လံုးတခုလိုၾကည့္ကာရယ္ေမာပစ္ၿပီးအိမ္ထဲဝင္လာသည္၊
'ဒီေန့ညစာဘာမ်ားစားခ်င္လဲ၊boss'
'ဒီေန့ငါရင္ထဲအေပ်ာ္ေတြရိွေနတာမို႔အစာမလိုဘူး၊ငါ့အခန္းထဲကိုမေခၚပဲမလာနဲ႔၊တံခါးလည္းလာမေခါက္နဲ႔၊ကယ္လ္ဗင္နဲ႔ရိုလီလုပ္ထားတာေတြရွင္းလိုက္'
ရယ္ေမာရင္းအေပၚထပ္မိမိအခန္းဆီကိုတက္လာသည္၊
မိမိအခန္းထဲတြင္အကိုျဖစ္သူႏွင့္ရိုက္ထားသည္ပံုမ်ားသာရိွသည္၊
'အကို၊ညီမေလးေလဂေရစ့္ေအာင္ခိုင္မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၾကည့္ခဲ့တယ္၊သူေတာ္ေတာ္ကိုေၾကာက္ေနတာ၊ေၾကာက္သင့္တာေပါ့၊ငါ့အကိုဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရလဲ၊အရာအားလံုးအတြက္သူေၾကာက္ေနရမွာ၊အသက္တေခ်ာင္းအတြက္အသက္တစ္ေခ်ာင္းျပန္ေပးဆပ္ရမယ္'
အိမ္ျပန္ေရာက္သြားတဲ့ရွားေလာ့မ်က္လံုးထဲမာန္ေသြးခက္ရဲ့အၿပံဳးေတြကိုသာျမင္ေယာင္ေနသည္၊
'သမီးေရ၊မုန္႔ရၿပီေလ၊သမီး'
ဘာမျွပန္မေျဖပဲေတြးကာရယ္ေနတဲ့သမီးဟာဘာျဖစ္ေနမွန္းမ်က္မွန္းတန္းသိသည္၊
'ရွားေလာ့ေလး'
'ရွင္၊မားမား၊'
ေရႊရုပ္လႊာကိုျမင္မွေျပးဖက္ကာအရွက္ေျဖေနတဲ့သမီးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ
'ဘာေတြသေဘာက်ေနတာတုန္းသမီးရဲ့'
'ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး'
'ေသခ်ာပါတယ္မားမားရဲ့'
'ဒါဆိုလည္းမုန္႔လာစား၊အန္တီယင္းမာတို႔ေပးတဲ့စေတာ္ဘယ္ရီကိုေဖ်ာ္ရည္လုပ္ထားတယ္၊ၿပီးေတာ့ေပါင္မုန္႔မီးကင္လျပၽထားတယ္´
'ဟုတ္လာၿပီ၊မားမား´
ညေနဘက္ဂေရစ့္တစ္ေယာက္အိမ္ျပန္လာေတာ့ကားထဲကခ်က္ခ်င္းထြက္မလာေတာ့ေရႊရုပ္လႊာစိတ္ပူကာကားမွန္ကိုသြားေခါက္လိုက္ေတာ့
'ေဆာရီး၊ဘြားေတာ္၊ဂေရစ့္ရံုးမွာစိတ္ညစ္လာလို႔´
ကားရဲ့passenger sideကိုေရႊရုပ္လႊာဝင္ထိုင္ကာ
ဂေရစ့္ကိုေပြ့ဖက္ထားလိုက္သည္
'ကေလးေလးကပင္ပန္းေနၿပီလား´
'နည္းနည္း´
'ကေလးေလးႀကိဳက္တဲ့ေပါင္မုန္႔နဲ႔စေတာ္ဘယ္ရီေဖ်ာ္ရည္လုပ္ထားတယ္´
'အဲ့တာေၾကာင့္ခ်စ္ေနရတာ´
ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကိုအနမ္းေပးလိုက္ကာပခံုးေလးေပၚမွီရင္း
ၿပံဳးေနတဲ့ဂေရစ့္ဟာတခုခုျဖစ္ေနသည္ကိုေရႊရုပ္လႊာမေျပာပဲသိေနသည္၊
'ကေလးေလးဘာေတြေတြးေနတာလဲ´
ကားေနာက္ၾကည့္မွန္မွာခ်ိတ္ထားသည္ဓာတ္ပံုေလးေတြကိုၾကည့္ကာဂေရစ့္ၿပံဳးသည္၊
'ရွားေလာ့ေလးနဲ႔ရတုေလးအေၾကာင္းပါ၊ကေလးေတြႀကီးလာတာျမန္သလိုပဲပထမဆံုးလမ္းေလ်ွာက္ခ်ိန္ေလးေတြ၊ပထမဆံုးစကားေျပာခ်ိန္ေတြ၊စက္ဘီးစစီးခ်ိန္ေတြကိုျပန္ေတြးၾကည့္ေနရံုပါ၊´
'ဟုတ္ပါ့၊ကေလးေတြလည္းႀကီးၿပီ၊အန္တီလည္းအိုလာၿပီ´
မ်က္ႏွာမွာဇရာဆိုတာဘာလဲကိုျပသည့္အေရးအေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ေပၚေနေလေသာ္လည္းေခ်ာေမာမႈေတြကိုေတာ့ေဖ်ာက္မရ၊
'အိုပါဘူး၊ဘြားေတာ္ကေခ်ာတုန္း´
အနမ္းမ်ားေပးကာအလြမ္းသယ္ေနသည့္မိခင္တို႔ကိုအိမ္ထဲကထြက္လာတဲ့ရွားေလာ့ျမင္ေတာ့စခ်င္လာသည္၊
ကားနားကိုမိခင္တို႔မျမင္ေအာင္သြားကာ
ဂေရစ့္ထိုင္သည့္ဘက္အျခမ္းကိုေရာက္မွ
'ႂကြက္ႀကီး!!!အား!!!´
လန္႔လန္႔ႏွင့္ဂေရစ့္တံခါးကိုအားျဖင့္ဖြင့္လိုက္ရာ
ရွားေလာ့မ်က္ႏွာကိုရိုက္မိသြားေလသည္၊
ဂေရစ့္ႏွင့္ေရႊရုပ္လႊာခဏတာေၾကာင္သြားၾကသည္
'အား....မာမီ၊မားမား´
ငိုသံၾကားေတာ့ျပာကာကားထဲကထြက္လာၾကသည္၊
'ရွားေလာ့!´
အိမ္ထဲမွယင္းမာတို႔လည္းထြက္လာၾကသည္၊
ႏွာေခါင္းကိုကာထားတာကိုဖယ္ၾကည္မွႏွာေခါင္းေသြးမ်ားလ်ံေနသည္ကိုေတြ့လိုက္သည္
အားလံုးအထဲျပန္ဝင္ကာေသြးတိတ္ေအာင္ေရႊရုပ္လႊာလုပ္ေပးရင္း
'ရွားေလာ့ေအာင္ခိုင္၊ဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္တာလဲ၊မေအေမြးတုန္းကအေကာင္းအခုမွက်ိဳးခ်င္ကန္းခ်င္ေနတာလား´
'မာမီတို႔ကအာဘြားမြခ်ိလုပ္ေနၾကေတာ့သမီးစခ်င္တာေပါ့´
အားလံုးတိတ္သြားၿပီးတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာရယ္ကုန္ၾကသည္

အလုပ္ေတြကေနေကာင္းတာနဲ႔ျပန္မ်ားလာေတာ့စာေရးတာၾကာသြားတာဒီတပိုင္းကို၃ရက္ေလာက္ေရးရတယ္၊
ေဝဖန္ေပးပါၪီးရွင့္