8

208 7 0

by ericagray916

by ericagray916

'အဲ့အန္တီကရိုးရဲ့လား၊'
'နင္စကားကလည္းဘယ္လိုလဲ'
'ေၾသာ္၊နင့္အေပၚေကာင္းေပးတယ္၊နင့္ဆိုအလိုလိုက္တာေတြကဘာခံစားခ်က္မွမရိွတဲ့လူကအဲ့လိုလုပ္ပါ့မလား'
'ေအး၊အဲ့တာဟုတ္တယ္၊သြန္းစက္ေျပာငလိုဆိအဲ့ဘြားေတာ္ကနင့္အေပၚခံစားခ်က္ရိွတယ္ဆိုတာေသခ်ာတယ္၊'
'မျဖစ္ႏိုင္တာ၊အန္တီကငါ့ကိုလိမၼာလို႔အလိုလိုက္တာပါ'
'ဟဲ့လိမၼာလို႔အလိုလိုက္ရေအာင္နင္နဲ႔သူကဘာေတြမို႔လို႔လဲ'
ရွားေလာ့ၿငိမ္က်သြားသည္၊
ထိုအခ်ိန္
'အသက္ရွည္ၪီးမယ္၊ဟိုမွာနင္အန္တီမဟုတ္လား'
အျမန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာသူမအမွန္တကယ္ပင္
သို႔ေသာ္ေဘးမွာသူႏွင့္ရြယ္တူအမ်ိဳးသမီးတစ္ၪီးပါလာသည္
ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွင့္ဖက္လွဲတကင္းေနေနပံုဟာလူျမင္ကြင္းဝယ္တမ်ိဳးတဖံုျဖစ္ေနသည္
'ဟဲ့၊သူရည္းစားလားမသိဘူး၊'
'နင္တို႔ကလည္းဟာ၊မျဖစ္ႏိုင္တာ'
'ဟဲ့၊ေသခ်ာၾကည့္ေလ၊နင့္အန္တီလက္ကိုကိုင္ထားတဲ့ပံုေတြသူေျပာသမ်ွကိုရယ္ေနတာေတြကဘယ္လိုလူေတြပဲျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ'
ရွားေလာ့ေအာင္ခိုင္ဝမ္းနည္းလာကာအသံမ်ားပင္တုန္လာသည္
'ေတာ္ၾကေတာ့ဟာ၊ငါျပန္ေတာ့မယ္'
'ဟဲ့၊ဘယ္လဲ!'
သြန္းစက္တို႔ရိွေနသည့္ေနရာမွအျမန္ထြက္လာကာမာန္ေသြးခက္တို႔ေနာက္လိုက္ေခ်ာင္းသည္၊
ထိုအခ်ိန္မာန္ေသြးခက္တို႔martထဲဝင္ကာလိုအပ္တာမ်ားဝယ္ေနသည္
'ဟဲ့၊ခက္နင္ဒီတသက္လင္မယူေတာ့ဘူးလား'
'ေတာ္စမ္းပါဘရဏီရာ၊အပူေတြ'
'ဒါဆိုလည္းငါတို႔ျပန္တြဲရေအာင္လား'
မုန္႔ထုတ္မွာကိုၾကည့္ရင္းမာန္ေသြးခက္မတံုမဆိုင္းျပန္ေျဖလိုက္သည္၊
'ငါအဲ့လိုကိစၥေတြစိတ္မပါေတာ့ဘူးဟ၊ငါနင္အေပၚသူငယ္ခ်င္းလိုပဲဆက္ဆံခ်င္ေတာ့တယ္ဘရဏီ'
'အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုအထိေတာ့နင္ကငါ့လူျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ၊နင္မေပ်ာ္ခဲ့လို႔လား၊ခက္'
'ငါေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္၊ဒါေပ့မဲ့ငါရင္ထဲမွာဒါေတြအတြက္ေနရာမရိွေတာ့ဘူး'
'နင့္အႏိုင္ရလိုက္ၿပီပဲေလ၊နင္လိုခ်င္တဲ့ပံုစံအတိုင္းျဖစ္သြားတာပဲမဟုတ္ဘူးလား၊ဘယ္အရာေတြကအဆင္မေျပတာလဲ'
'ငါမသိဘူး၊ငါအခုေလာေလာဆယ္ငါ့ကိုယ္ငါကိုမသိေသးတာ'
ထိုအခ်ိန္မုန္႔ထုတ္စင္ေဘးမွာေအာ္သံမ်ားၾကားလိုက္ရသည္
'ဟိတ္ကေလးမ!မင္းဘယ္လိုေတာင္ေလ်ွာက္ေနတာလဲ!ငါပစၥည္းေတြအကုန္ျပဳတ္က်ကုန္ၿပီ'
မာန္ေသြးခက္အျမန္ေျပးၾကည့္ရာ
'ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ၪီးေလးရယ္'
'အေသးေလး'
'အန္တီ၊'
ထိုအခ်ိန္ကေလးမတိုက္မိတဲ့လူကေဘးကျဖတ္သြားရင္းတီးတိုးေျပာတာကိုၾကားလိုက္ရသည္၊
'ဘယ္ကမိမဆံုးမဖမဆံုးမေလးလဲမသိဘူး'
မာန္ေသြးခက္လည္းမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ရာထိုလူလန္႔ေျပးထြက္သြားသည္၊
'ဘယ္နားထိသြားေသးလဲ၊အေသးေလး'
'မထိဘူး၊ရတယ္၊ဒါနဲ႔အန္တီတို႔shoppingထြက္လာတာလား'
'အင္း၊ကေနဒါကသူငယ္ခ်င္းအတြက္လိုတာေတြလာဝယ္ေပးတာ၊'
'သူငယ္ခ်င္းလား၊'
'အရင္ကေတာ့ခ်စ္သူေတြေလ'
'ဘရဏီ၊'
ကေလးမကေၾကာင္အမ္းအမ္းၾကည့္ကာေနသည္၊
'exပါ၊အခုကသူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့၊companyရဲ့ပင္တိုင္ဒီဇိုင္နာၿပီးေတာ့အႀကီးဆံုးရွယ္ယာဝင္ေပါ့'
'ေၾသာ္ဟုတ္၊'
'ေတြးရတာဝမ္းသာပါတယ္၊ကေလး၊အန္တီနာမည္ဘရဏီပါ'
'ဟုတ္သမီးနာမည္ရွားေလာ့ေအာင္ခိုင္ပါ'
'ရွားေလာ့ေအာင္ခိုင္....'
ဘရဏီကၿပံဳးကာေျပာလိုက္သည္
'ကဲ၊သြားၾကရေအာင္၊ဘရဏီနင္လည္းပင္ပန္းေရာေပါ့'
'အင္း'
'သြားေတာ့မယ္၊အေသးေလး၊ရွက္ျပာလုပ္မေနနဲ႔ေနာ္'
'ဟုတ္အန္တီတာ့တာ'
လက္ကေလးကိုအသားကုန္ယမ္းကာတာ့တာလုပ္ေနတဲ့ကေလးမကိုၿပံဳးၾကည့္ေနမိသည္၊
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ဘရဏီကေဆးလိပ္ကိုမီးၫွိကာ
'ရွားေလာ့ေအာင္ခိုင္....နင္ကအရူးပဲ၊'
'ဘာကိုလဲ၊ဘရဏီ'
'နငါအဲ့ကေလးကိုႀကိဳက္ေနတာလား'
'ဘယ္ကသာ၊'
'နင္မလိမ္တတ္ရင္မလိမ္စမ္းပါနဲ႔၊ခက္ရာ၊နင္ဘယ္တုန္းကမ်ားငါကိုလိမ္လို႔ရဖူးလို႔လဲ'
'ငါမႀကိဳက္ဘူး၊ငါသူငယ္ႏွပ္စားေလးေတြကိုငါမႀကိဳက္ဘူး'
'ေသခ်ာလား၊ခက္'
'ေအးေသခ်ာတယ္၊အဲ့ကေလးမကငါရဲ့နယ္ရုပ္တခုပဲ၊အဲ့ထက္မပိုဘူး၊တစ္ေန့က်ငါတူကိုအပိုင္သိမ္းခိုင္းမယ့္ကေလးမပဲ၊ငါမႀကိဳက္ဘူး'
ဘရဏီကရယ္ပစ္သည္၊
'ေသခ်ာရင္နင္ငါ့ကိုလက္ခံလိုက္ေလ'
'ဘာဆိုင္လို႔လဲ၊နင္ကနင္ေလ၊သူကသူ၊
'နင္သာအဲ့ကေလးေလးကိုမႀကိဳက္ဘူးဆို၊နင္သူ႔ကိုခ်စ္စႏိုးနဲ႔အေသးေလးလို႔ေခၚမလား၊သူ႔ကိုမေကာင္းေျပာတာနဲ႔နင္မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးစိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးၾကည့္စရာလိုပါ့မလား၊နင္ကသူ႔ကိုသိပ္ကာကြယ္ေပးခ်င္ေနသလိုပဲေနာ္'
'မဟုတ္ဘူး!ငါသူ႔ကိုမႀကိဳက္ဘူး!'
'မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ဒီေန့နင္အိမ္ျပန္နဲ႔!ငါနဲ႔အိပ္!၊နင္လုပ္ရဲလား၊နင္စိတ္ထဲမွာသူမရိွရင္နင္အတြက္ဒါကလြယ္လြယ္ေလး'
မာန္ေသြးခက္အေတြးမ်ားေနၿပီးခဏအၾကာဖုန္းေကာက္ကိုင္ကာ
'ဟယ္လို၊သူရိန္လား၊ေအးငါဒီညျပန္မလာဘူး၊ကယ္လ္ဗင္တို႔ကိုခဏလႊတ္ေပးၿပီးခ်က္ခ်င္းျပန္ထည့္၊ဒီေကာင္ေတြကလူလစ္ရင္ၿခံျပင္ေျပးထြက္တတ္တယ္၊ငါေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္၊ငါ့ကိုစကားျပန္မရွည္နဲ႔၊ဒါပဲ'
သက္ျပင္းခ်ကာကားစက္ႏိႈးလိုက္သည္၊
ရွားေလာ့တစ္ေယာက္အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္အခန္းေအာင္းေနသည္
'အမေရ!မာမီတို႔ကမုန္တီသြားစားမယ္တဲ့'
'မလိုက္ေတာ့ဘူး'
'ေနပါၪီး၊ေရခဲမုန္႔ေတြေခ်ာကလက္ေတြရယ္Victoriousျပန္ၾကည့္ေနတာ၊ညအိပ္ဝတ္စံုႀကီးကိုအေစာႀကီးဝတ္ထားတာ၊ဘာျဖစ္ေနတာလဲ'
'ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ဒီလိုပါပဲ'
'အမတခုခုျဖစ္မွသာVictoriousကိုၾကည့္တာေလ၊ေျပာပါဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ'
'အန္တီကေလရည္းစားရိွတယ္တဲ့'
'အမေဒၚမာန္ေသြးခက္နဲ႔မပတ္သတ္ပါနဲ႔လား၊မာမီနဲ႔အဲ့အေဒၚႀကီးနဲ႔ကမတည့္ဘူးေလ'
'ငါမသိေတာ့ဘူးဟာ၊အခုငါမွာလည္းလမ္းစဆံုးေနၿပီ၊သူ႔ရည္းစားေဟာင္းကလည္းသူ႔ကိုတအားကပ္တာပဲဟာ၊'
'အဲ့တာေတြေတြးမေနပါနဲ႔၊လာပါ၊မုန္႔တီသြားစားမယ္၊ငါးဖယ္အစာသြပ္မစားခ်င္ဘူးလား'
ခ်က္ခ်င္းၿပံဳးရႊင္ကာ
'လာသြားမယ္'
'အက်ႌေကာမလဲေတာ့ဘူးလား'
'ဟာ၊မလဲဘူးဟာ၊ငါဗိုက္ဆာတယ္'
မိသားစုလိုက္ကားႏွင့္ပင္မုန္႔စားရန္ထြက္လာၾကသည္၊
အေငြ့မ်ားအခန္းထဲအျပည့္ပင္
တလိပ္ၿပီးတလိပ္ေသာက္ေနမိသည့္မိမိကိုယ့္ကိုရပ္တန္႔ရန္မျဖစ္ႏိုင္၊အဝတ္ဗလာႏွင့္အိပ္ေနတဲ့မိမိေနာက္ကဘရဏီကိုၾကည့္ရင္း
ေန့လည္ကဘရဏီရဲ့စကားမ်ားၾကားေယာင္လာသည္
ကိုယ့္ကိုဆန္းစစ္ေနမိသည္၊
မေသခ်ာမေရရာေသးေသာစိတ္သည္တေျဖးေျဖးေသခ်ာလာသလိုလိုပင္
အိပ္ရာေပၚကဘရဏီကိုေနာက္တခါၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ထိုကေလးမကိုျမင္ေယာင္မိသြားသည္၊
ရွက္လြန္းသည့္ထက္ရန္သူရဲ့သမီးကိုႀကိဳက္ေနမိသည္မွာေသခ်ာသြားျခင္းကမိမိအတြက္အဆိုးရြားဆံုးျပသာနာပင္၊
ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ကာေရမိုးခ်ိဳးလိုက္သည္၊
အက်ႌမ်ားေသခ်ာျပန္ဝင္ကာ
ဝရန္တာဘက္ထြက္လာကာေဆးလိပ္ကိုမီးၫွိလိုက္သည္၊
ေဆးလိပ္ကိုတခ်က္ရိႈက္သြင္းကာဖုန္းဆက္ေနသည္
'ဟယ္လို၊သူရိန္၊´
'ဟုတ္တီေလး´
'ငါမင္းကိုကိစၥတခုခိုင္းမယ္၊ဒီကိစၥကမင္းရဲ့ေနာက္ဆံုးတာဝန္ပဲ၊´
'ဟုတ္တီေလး´
'နင္ရွားေလာ့ေအာင္ခိုင္ကိုနင္ခ်စ္သူျဖစ္ေအာင္နင္လုပ္ရမယ္၊´
'ဗ်ာ!ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိမွမႀကိဳက္တာ၊´
'ငါကိုစကားလာရွည္မေနနဲ႔!´
'ကြၽန္ေတာ္မလုပ္ဘူးတီေလး၊သူမ်ားသားသမီးကိုစိတ္ဒဏ္ရာရေအာင္ကြၽန္ေတာ္မလုပ္ခ်င္ဘူး´
'နင္သာဒါကိုေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္နင္အေမနဲ႔နင့္ကိုလႊတ္ေပးမယ္၊နင္လုပ္မွာလားမလုပ္ဘူးလား´
'တီေလးရာ၊တျခားဟာခိုင္းပါလား´
'နင္အေမကိုငါလက္စေဖ်ာက္လိုက္ရမလား၊ေနသူရိန္ေမာင္´
'တီေလး၊ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္´
'လုပ္မွာလား၊မလုပ္ဘူးလား´
'လုပ္မယ္´
'ေအး၊ဒါပဲ'
အိပ္ရာေပၚကဘရဏီကအတြင္းအက်ႌမ်ားဝတ္ၿပီးထြက္လာသည္၊
'ျပတ္သားေနၿပီေပါ့'
'ငါျပန္ေတာ့မယ္၊ဘရဏီ'
'နင္ရဲ့အတြင္းစိတ္ကိုဖံုးကြယ္ဖို႔လုပ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ခက္နင္နည္းေတြကသိပ္ေဟာင္းေနၿပီ၊ေႁမျြမြေခ်င္းေျချမင္ၿပီးသားပါ၊'
'ဘရဏီ၊အရူးစကားေတြေျပာေနမေနနဲ႔ေတာ့၊ငါပင္ပန္းေနတာ'
'ဒီညနင္မျပန္ရဘူး၊ခက္'
'ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ၊ငါမွာအလုပ္ေတြနဲ႔!'
'ငါနင့္ကိုလြမ္းေနတာေလ၊နင့္နဲ႔အတူရိွခ်င္လြန္းလို႔ငါဒီအထိလိုက္လာရတာ'
'အဲ့တာနင္ကိစၥေလ၊အခုလည္းနင္ငါနဲ႔အတူရိွေနခဲ့ၿပီးၿပီမဟုတ္ဘူးလား၊ဘယ္အရာေတြကမေက်မနပ္ျဖစ္ေစတာလဲ'
'ငါဆီျပန္လာခဲ့ပါခက္ရယ္၊'
'ငါတို႔ႏွစ္ၪီးသေဘာတူလမ္းခြဲခဲ့ၿပီးသားအဲ့အတြက္ငါနင့္အေပၚမွာဘာစိတ္မွမရိွေတာ့ဘူး၊'
'အဲ့တာနင့္တစ္ဖက္တည္းကေနေလ၊နင္ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့မယ္၊လမ္းခြဲရေအာက္ဆိုၿပီးပဲနက္ေျပာခဲ့တာေလ'
'နင္လက္ခံခဲ့တယ္ေလ'
'ငါလက္မခံလည္းနင္သြားမွာေလ!'
'ေအး၊အဲ့ကိစၥကအဲ့မွာကတည္းကၿပီးသြားခဲ့တာ'
'ငါဘာမွေရ႔ွမဆက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ငါေခါင္းေတြတအားရႈပ္လို႔ပါဟာ'
'ငါ့ကိုနင္အခြင့္အေရးေလးေတာ့ေပးသင့္တယ္ေလ၊မဟုတ္ဘူးလား၊ငါနင့္ကိုခ်စ္ေနေသးတာေလေနာ္'
ဘရဏီမာန္ေသြးခက္လက္ကိုဆြဲကာထားၿပီးေျပာလိုက္သည္
'ခက္....ခက္....ငါေျပာေနတယ္ေလ၊ငါ့ကိုၾကည့္....ခက္!ငါကိုၾကည့္စမ္းလို႔!'
ေအးစက္စြာၾကည့္လာတဲ့သူမကမိမိကိုအေတာ္ပင္နာက်င္ေစသည္
'နင္အဲ့သေလာက္ေတာင္ေျပာင္းလဲသြားတာလားခက္၊ဟမ္!'
'ဟုတ္တယ္၊ငါနင့္ကိုသူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲခင္ခ်င္ေတာ့တာ၊နင္နားလည္စမ္းပါ!'
'ငါ့ကိုအဲ့လိုႀကီးေတၫ့မၾကည့္ပါနဲ႔ဟာ၊ငါေတာင္းပန္ပါတယ္'
မာန္ေသြးခက္သက္ျပင္းခ်ကာ
'ေဆာရီး၊ဘရဏီ၊ငါနည္းနည္းေဒါသထြက္သြားလို႔ပါ၊နင္နားေတာ့၊မနက္က်ကားလႊတ္ေပးမယ္၊ရံုးလာခ်င္လည္းလာ၊မလာခ်င္လည္းနင္ၿမိဳ႔ထဲပတ္ၿပီးအပန္းေျဖရေအာင္ေပါ့'
'အင္းရပါတယ္ဟာ၊'
'ဒါဆိုငါသြားေတာ့မယ္'
'ခက္....'
'ေအး'
'ငါတို႔ကတကယ္အသစ္ျပန္စလို႔မရေတာ့ဘူးလား'
'ဒီအေၾကာင္းေတြထပ္မေျပာရေအာင္လားဟာ၊ငါလည္းပင္ပန္းေနၿပီ၊ျပန္ေတာ့မယ္၊နားေတာ့'
မာန္ေသြးခက္ထြက္သြားလို႔တံခါးပိတ္သံၾကားေတာ့မွဘရဏီပိုငိုလာမိသည္၊အခ်စ္ရယ္၊အမ်က္ရယ္၊သဝန္တိုမႈေတြေပါင္းကာ
ေဘးမွာရိွသည့္ပန္းအိုးကိုပစ္ခြဲၿပီးေအာ္ဟစ္ပစ္သည္
'အား!နင္ကအဲ့ကေလးမကိုေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနတာလားခက္!ရွားေလာ့ေအာင္ခိုင္!နင့္အေမေၾကာင့္ငါတို႔လမ္းခြဲခဲ့ရၿပီးၿပီ၊အခုက်နင္ေၾကာင့္!ခြင့္မလႊတ္ဘူး!'