Without you. || Lando Norris

Hoofdstuk 37

POV LANDO NORRIS

Vol tegenzin ben ik momenteel bezig met Q1 van de kwalificatie. Ik wou het liefste in het ziekenhuis bij Carmen blijven, maar ze heeft me verplicht om te gaan racen en me duidelijk gemaakt dat ze fit genoeg is om even alleen te zijn. Ik grinnik even als ik er aan denk, eigenwijsje.
Ik heb Q1 behaald en heb de 7e tijd gereden. "Okay mate, box" hoor ik over mijn board radio en ik rijd onderweg naar de pitstraat.
Mijn auto word de garage in geduwd en de monteurs gaan bezig aan mijn auto terwijl ik wacht op dat Q2 gaat beginnen. Ik kijk geconcentreerd naar voren en zie dan na een tijdje dat ik naar buiten mag en de baan op kan voor Q2.
Ik ben bezig aan mijn outlap als ik mijn engineer over de board radio hoor schreeuwen. "Rode vlag rode vlag, box nu Lando" zegt hij in paniek. Ik kijk verbaasd en rijd mijn ronde uit om daarna de pit in te rijden. "Ik zie geen crash, waar is er iets gebeurd? Is de coureur ok?" Vraag ik terug. Het is even stil en dan krijg ik de schrik van mijn leven. "Lando de race is stilgelegd om iets van buiten af, je moet nu direct komen"
Ik schrik en denk gelijk aan Carmen. "Is het Carmen?" Vraag ik mijn engineer. "Ja, kom nu direct" krijg ik paniekerig terug. Mijn hartslag schiet omhoog en ik voel me in paniek raken. Ik begin extreem hard te rijden ook al is er een rode vlag en kom de pitbox in. Ik zie Zak me opwachten en Max staat naast hem. Als mijn auto stil staat spring ik er direct uit en loop ik naar ze toe. Ik zie Max en Zak huilen en me bezorgd opwachten. Ik ren hun kant op en word gevolgd door vele cameraploegen.
"WAT IS ER" schreeuw ik in paniek als ik voor ze ga staan.
Max neemt me gelijk in een knuffel. "Het is Car.." zegt hij huilend. Van alle paniek eromheen voel ik automatisch ook tranen op komen. "Kom jongens" zegt Zak en hij trekt ons bij de camera's vandaan.
"IK WIL NU WETEN WAT ER AAN DE HAND IS GODVERDOMME" schreeuw ik terwijl we snel van de camera's weg lopen.
"Car.. ze is.. ze is overleden Lan" zegt Max helemaal in paniek.
Ik laat mezelf op de grond vallen. Alles om me heen lijkt niet meer te bestaan. Ik hoor overal stemmen, maar ik krijg niks mee. Ik word meegetrokken door iemand en zie alles wazig. Dit kan niet zo zijn, dit bestaat niet, dit kan niet. Ik heb haar nog zoveel te zeggen, ik wil nog zoveel meer samen beleven. Dit kan niet zo zijn. Ik begin hard te schreeuwen en de tranen stromen over mijn wangen heen.
Ik word door Zak gekalmeerd en in de auto gezet. Max zit voorin en Zak komt achterin bij me zitten.  De auto word door een privé chauffeur gereden.
Ik voel hoe Zak me uit me gedachte schud. "Lando, lan" zegt hij terwijl hij me aan mijn schouders heen en weer schud. Ik kijk hem vol pijn, verdriet en leegte aan.
"Ze word op dit moment gereanimeerd en geopereerd. Er is een kans dat het goed komt" hoor ik Zak zeggen.
Hoe kan dit zo ineens gebeuren, er leek niks aan de hand te zijn. Ik knik en blijf in shock voor me uit kijken en huilen. Ik kan geen woorden uitbrengen momenteel. "Wil je weten hoe het is gekomen?" Vraagt Zak voorzichtig aan me als hij merkt dat ik te lang stil blijf. Ik knik voorzichtig en ben bang voor wat me staat te wachten.

Nadat Zak me het hele verhaal heeft uitgelegd zit ik trillend in de auto. Mijn benen kunnen niet stil zitten en mijn handen jeuken om Ian op te zoeken en hem wat aan te doen. Hij heeft het meisje van mijn dromen misschien wel vermoord. Tranen blijven over mijn wangen stromen en ik ben in een complete shock. Ik zie dat Max hetzelfde heeft en ik zit me compleet van de buitenwereld af te zonderen.

Eenmaal in het ziekenhuis worden we direct door artseb begeleid naar een privé wacht kamer waar we kunnen wachten op verdere informatie. Ik heb een gevoel in mijn lichaam wat ik nog nooit eerder heb gevoeld, het is echt niet normaal hoeveel pijn en verdriet zich in me voor doen.
Zak zit op een stoel naast en Max zit ook levenloos voor zich uit te staren op de stoel voor me. "Ik heb Roos en haar ouders direct laten invliegen en op de hoogte gesteld" zegt Max dan ineens. Ik knik zonder emotie. Die mensen zullen echt de schrik van hun leven hebben nu. Ik laat het me weer allemaal even bezinken en begin weer opnieuw heel erg hard te huilen. Mijn meisje, godverdomme. Max komt naast me zitten en doet zijn armen om me heen. We zotten beide in elkaars schouders te snikken en Zak kijkt ons vol medeleven aan. "Ik heb haar godverdomme nog niet eens kunnen vertellen dat in van haar hou. Ik heb niet eens kunnen vragen of ze mijn vriendin wilt zijn. Straks kan ik dat nooit meer doen" zeg ik tussen mijn snikken door. Max knikt begrijpelijk en kijkt me angstig aan. "Ze is heel sterk, ze gaat het redden. Ik weet het zeker. En dan ga jij haar dat allemaal nog kunnen vertellen Mate".

Na anderhalf uur lang zonder informatie in het wachtkamertje te hebben gezeten word de deur eindelijk open gemaakt. Een kale man met een bril in een ok pakje met een dokters jasje eroverheen komt bezorgd binnen lopen. Hij komt voor ons staan en we kijken hem alle 3 veelbelovend aan. Ik wil eigenlijk niet weten wat hij te zeggen heeft, als het slecht nieuws is dan weet ik niet meer wat ik nog in mijn leven moet.
"Familie van Carmen?" Vraagt de arts terwijl hij zijn handschoenen in een vloeiende beweging uittrekt. We knikken alle 3 ook al zijn we geen familie.
"Oke..ik heb goed nieuws en slecht nieuws.."