Without you. || Lando Norris

Hoofdstuk 39

POV CARMEN

Ik hoor wat stemmen in de verte, maar kan het niet helemaal plaatsen. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het kost me heel erg veel moeite en het lukt niet. Mijn hand voelt warm aan, volgens mij word hij door iemand vast gehouden. Ik probeer met alle kracht die ik heb erin te knijpen, maar het gaat nog niet. "Ze beweegt haar vinger!" Hoor ik een mannenstem roepen. Het lukt dus toch wel om wat te bewegen, yes.

Ik probeer hetzelfde nog eens te doen en ik merk gelijk dat het makkelijker gaat. Het lukt me om een kneepje in de hand te geven die mijn hand vast houd. Ik hoor gelijk enthousiast gepraat om me heen over het feit dat ik mijn handen beweeg. Oké, nu je ogen Carmen. Kom op.
Ik probeer mijn oogleden te openen en ze gaan een stukje open. Fel wit licht komen mijn ogen tegemoet waardoor ik ze gelijk uit een reflex weer sluit. Doorzetten nu. Ik open mijn ogen nog een keer en dit keer lukt het volledig. "Car!" "Schat!" Hoor ik gelijk naast me. Ik knipper even een paar keer en beweeg dan mijn hoofd opzij en zie Lando en mijn ouders naast mijn bed zitten. Ze kijken me met betraande ogen aan en mijn moeder doet gelijk haar armen om me heen. "Oh lieverd, ik hou zoveel van je" zegt ze huilend. Ik knuffel haar zwak terug en probeer te praten. "Hey mama" komt er zacht en zwak uit. Mijn vader volgt en neemt me in zijn armen. Ik heb mijn ouders nog nooit zien huilen. Als ik mijn vader begroet heb slaat Lando direct zijn armen strak om me heen. "Je hebt ons zo laten schrikken love" zegt hij verdrietig. Hij trekt terug en gaat weer naast me zitten. Mijn vader heeft ondertussen de verpleegkundigen ingelicht dat ik wakker ben en verschillende mensen komen de kamer oplopen. Ze doen allemaal testjes en kijken me helemaal na. "Ik ben zo moe" zeg ik zwakjes en zacht. "Dat is volkomen logisch meid, weet je nog wat er is gebeurd?" Vraagt een zorgverlener. Ik knik voorzichtig en een traan rolt over mijn wang. "Je controles zijn allemaal goed, je hebt een zware operatie en reanimatie gehad dus kom maar even rustig bij. We zullen je even laten, als je wat nodig bent of er is iets dan kan je op de bel drukken" zegt de verpleegkundige lief. Ik knik en ze loopt de kamer uit.

Ik praat met mijn ouders na over de hele situatie, maar merk dat het me heel erg vermoeid maakt. Roos is net ook even langs geweest met Max en Lando verlaat geen seconde mijn kamer. "Zullen we anders even gaan lieverd, dan kan je uitrusten. We zijn hier in de buurt en als er wat is kunnen we gelijk deze kant op komen" zegt mijn moeder lief. Ik knik "dat is goed mam, Lando is hier bij me. Ik red het wel" zeg ik terwijl ze me een knuffel geeft. Ze knikt en ik knuffel mijn vader. "Doei schat, hou van je" zegt hij. "Ik ook van jou pap" antwoord ik. Hij gaat met zijn hand even door mij haar op de bovenkant van mijn hoofd en ze verlaten daarna beide de kamer.

"Pff even rust aan mijn hoofd" zeg ik zacht. Lando grinnikt en hij pakt mijn hand. "Car.." begint hij. Ik kijk hem vermoeid aan en glimlach. "Ik heb nog nooit zoveel pijn gevoeld als in de afgelopen paar uren. Ik werd echt helemaal gek, ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten" zegt hij lief en een traan loopt over zijn wang. "Lan niet huilen ik ben hier" zeg ik snel en ik wrijf over zijn wang. Hij knikt zuchtend en kijkt me glimlachend aan. "Ik was zo bang dat ik je nooit meer zou zien, je nooit meer zou spreken. Ik had je nog zoveel te zeggen" zegt hij lief.
"Ik ben er nog en je bent nog laaang niet van me af" grap ik. Hij begint hardop te lachen en buigt naar voren om me een kus te geven. Ik voel zijn lippen op die van mij, ik heb dit zo gemist.
Hij trekt snel terug en wrijft met zijn hand over mijn wang. "Ik moet je echt iets zeggen Car, ik kan dit echt niet langer zo voor me houden" zegt hij zenuwachtig. Ik kijk hem verbaast aan en zie hoe hij dicht naast me komt zitten.
"Car.. echt sinds het eerste moment dat we samen waren was ik al gek van je. Toen we steeds meer met elkaar in contact kwamen via FaceTime en whatsapp begon ik steeds meer voor je te voelen. Na het weekendje in Engeland wist ik het zeker. Ik ben verliefd op je. Echt tot de dag van vandaag zit je 24/7 in mijn hoofd, ik ben zo gek op je. We hebben al veel dingen meegemaakt samen in een korte tijd waardoor ik nog meer zeker van mijn zaak ben.. ik hou van je Car" zegt Lando lief en hij kijkt me onzeker aan. Ik kijk hem met grote ogen aan en kan mijn lach niet van mijn gezicht af houden. Hij moest eens weten hoe ik al die tijd al over hem dacht.
"Lan.. dit is zo ongelofelijk lief. Ik heb het heel lang niet durven zeggen, maar ik voel precies hetzelfde voor jou. Ik hou ook van jou" zeg ik voorzichtig terug.
Ik zie een grote glimlach op zijn mond ontstaan en zijn ogen glunsteren. Hij komt naar me toe en zoent me voorzichtig op mijn mond. Ik merk aan alles dat hij bang is om me pijn te doen. Hij doet me alles behalve pijn, integendeel zelfs. Zijn lippen verminderen alle pijn die ik momenteel voel. Hij breekt de zoen af en zijn gezicht blijft dicht bij de mijne.
"Ik was zo bang dat ik je dit nooit meer zou kunnen vragen, maar lieve Car.. wil je mijn vriendin zijn" zegt hij zacht en iets wat onzeker. Mijn hartslag gaat weer omhoog en ik voel de vlinders in mijn buik tekeer gaan. "Ik wil niks liever" antwoord ik voordat ik zijn lippen weer op die van mij voel..