❝Derler ki; çalınan hayatını daima hatırla, intikamın alevlerini soyunla harla. Bu ağılı taht bir hatıra; kalbi katran, ruhu Yakut Kral'a.❞
KARGALAR SERİSİ; AHVEB, EDİN ve KASIRGAYA KANAN SAKA kitaplarından oluşan bir seridir. Hangi kitaptan başlar...
Oy vermeyi, yorum yapmayı ve bölümden sonra Twitter'a uğramayı unutmayın.
Bu bölüm 18 ve 19'a göre kısa çünkü uzun bölüm yazınca bir daha kitaba dönmem daha zor oluyor. 21. Bölüm'ü daha hızlı atacağım, finallerim bitsin hemen yazar ve atarım.
İyi okumalar ve iyi geceler. <3
The Neighbourhood, Flawless
The Neighbourhood, You Get Me So High
The Neighbourhood, Lurk
Arctic Monkeys, Do I Wanna Know
Son Feci Bisiklet, Rahatsız Vals
Son Feci Bisiklet, Gece
Son Feci Bisiklet, Düşman
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
20. Bölüm: "Bir İleri İki Geri"
Büyük bir sessizlik.
İçine birçok şey sığdırabilir. Özellikle de korkuyu. Bunu biliyorum. Çünkü içimdeki korkuyu bastırmak için sessizliğe sığındığım çok geceyi bir şekilde sabah etmeyi başardım.
Eskiden, en azından kaybedeceğim bir şeylere sahipken içimde ne gibi bir korku taşıdığımı anımsıyorum. Sadece anımsıyorum. Çünkü artık elimde avucumda hiçbir şey kalmadığından, geceleri kalbimden silinmesi için Tanrı'ya yalvardığım o korkuyu hissedemiyorum.
Sessizlik uzayıp giderken duvara asılı olan saatin çıkardığı ses kulaklarımı tırmalıyordu. O saati oraya ben asmamıştım. Bu eve geldiğinde buradaydı ve evdeki diğer her şey gibi o da bana ait değildi. Kendini bir yere ait olma hissini de tıpkı eskiden istemediğim o korku gibi hissetmek isterdim ama ne yazık ki, hayatım boyunca bu hissi hiçbir zaman tadamamıştım. Hiç sahip olmadığım bir şeyi geri isteyemezdim.
Özleyemezdim.
Hata yaptığımı biliyordum. Hata yaptığımı hissediyordum. Çünkü gerçekten doğru yaptığımı düşünseydim, kelimeler dudaklarımdan çıktığı anda pişman olmazdım. Dudaklarımı, sanki az önce dediklerimi geri alabilirmiş gibi birbirine bastırdım. Ağabeyimi öldürdüler. Bu gerçeği sesli dile getirmeyeli uzun zaman oluyordu. Öyle ki bir süre daha buna devam etseydim, onun ölmediğine, sadece bir süre uzağa gittiğine inandırabilirdim kendimi. Öyle mi? Peki bunu, güvenin kırıntısını bile hissetmediğim bir adama söylerken ne düşünüyordum?
