Ruh Yangını

10

Kaan Boşnak - Yakarsöz

Ayliz

...

"Başlıyoruz."

Beni yakalayıp yeniden buraya getireceğini bilmesem kaçardım. Neyi kabul ettiğim yeni yeni kafama dank ediyordu.

Ne kadar Türk askeri olsa da tanımadığım bir adamla aynı evde kalmayı kabul etmiştim. Ve şimdi kararımdan geri dönemezdim.

Bana dönüp onay beklercesine baktı. Sanki istemesem anlayışlı anlayışlı kararıma saygı duyacakta geri döneceğiz ama bu onun için imkansız gibiydi.

Kafamı sallayıp onayladım. O önden ilerledi, bende arkasından ilerledim. Artık bu durumu garipsemiyordum. Apartmanın kapısında biraz oyalandı, büyük ihtimalle şifreyi girmiştir. Ağır kapıyı iterek içeri girdi.

Üzerime gelen ağır kapıyla afalladım. İnsan bir tutar hayvan herif! Birbirini tanımayan insanlar bile bunu yapmazdı genelde. Nezaketen de olsa tutarlardı arkalarındaki kişi için kapıyı. Ama bu nezaketten yoksun ayı için çok zor bir şeydi demek ki.

Geniş girişte biraz gözlerimi gezdirdim. Sıradan, orta gelirli insanların tercih ettiği bir apartmandı geldiğimiz bina.

Asansöre ilerlediğini gördüğümde onu durdurmaya yeltendim ama kaldırdığım elim onun omzuna yetişemeden büyük bir adım daha atmıştı.

"Atlas Yüzbaşı.."

Bıkkınca soludu ve bana doğru ağır ağır döndü. Gözlerindeki sıkılmışlık beni rahatsız etti. Yerimde kıpırdandım.

"İsmim Yağız."

Söylediği şeyi umursamadan kendi söyleyeceğim şeye odaklandım.

"Asansörle gelmeyeceğim. Kaçıncı kat?"

Yüzüme ciddi misin sen der gibi baktı. Ciddiydim. Yıllardır asansöre binmemiştim. Ve uzun bir aradan sonra da bir erkekle o kutuya girebileceğimi sanmıyordum. Evet çok geçmişte yaşayan biri değildim ama ister istemez bu olay beni etkiliyordu.

"6. kat Ayliz. Ve asansörle gideceğiz."

"Hayır. Bugün yeterince sözünü dinledim. Sende biraz benim sözümü dinlemelisin Atlas Yüzbaşı."

"Hasbinallah."

Pes edercesine omuzlarını düşürdü. Bana eliyle ilerle dercesine işaret etti. Holün sonundaki merdivene ilerledim. Peşimden geliyordu, rolleri değişmiş gibiydik.

İlk katı sorunsuz çıktık. İkinci katta beni yormadı. Üçüncü katta biraz yoruldum. Ona baktığımda tepkisizce merdivenleri çıkıyordu. Yorulsana adam!

Dördüncü kata geldiğimizde trabzanlara tutunarak çıktım. İsyan etmeye çok yakın bir evredeydim ama Atlas'a olan korkum buna engel oluyordu.

Beşinci katın merdivenlerinin yarısını da zorla çıktım. Ama devamı gelmiyordu. Üstünde olduğum basamağa çöktüm. Oturuşumu yayıp ömür boyu orada oturacakmış gibi durdum.

Atlas tepemde dikildi.

"Ben pes ediyorum. Sen git kazan Atlas Yüzbaşı!"

Dediğimi anlamadığı için sorgular gibi yüzüme baktı.

"Neyi kazanayım?"

"Bilmiyorum ama pes etme!"

"Sanırım bugün çok yoruldun, ya da hep böyle mantıksız konuşuyorsun."