THEY - TAEJIN

Part 27

آنچه در گذشته خواندید

در تاریکی، به مسیر رفتن تهیونگ نگاه می‌کرد که صدای خش‌خشی از پشت سر، باعث شد قلبش یک تپش رو جا بندازه.

***

به سمت صدا چرخید! توی دل تاریکی و از پشت سنگ‌های بزرگ و بوته‌های خودرو، سایه‌ی غریبی دید. آهسته صدا زد:
-کسی اونجاست؟
و همون لحظه، قلوه سنگی به اندازه‌ ی یک کف دست، به سمتش پرتاب شد و جلوی پاش فرود اومد. خم شد و سنگ رو برداشت. یک سنگ صاف و ساحلی بود؛ سنگی که فقط کنار دریا و روخانه‌ها پیدا می‌شد نه توی دل بیابان. درست شبیه به سنگی‌ که توی تومولوس دیده بودن!
ممکن بود وجود اون سنگ‌ها هم کار «اونها» باشه؟
توی فکر بود که سنگ دیگه‌ای به سمتش پرتاب شد و به دستش برخورد کرد. این سنگ هم درست مثل سنگ اول بود. همین که سرش رو بالاگرفت، سنگ سوم خورد وسط پیشونیش! آخی گفت و از درد نالید.
تعداد سنگ‌ها داشت بیشتر و بیشتر میشد.

میدونست بخاطر محافظی که نگهبان جنگل بهش داده بود، جن‌ها نمیتونستن بهش نزدیک بشن اما داشتن دستی دستی جین رو سنگسار می‌کردن.
شدت ضربه‌ی سنگ به قدری زیاد بود که فورا دچار سرگیجه شد! به سختی سعی داشت از سرجاش بلند شه تا قبل از اینکه با یکی از اون سنگ‌ها بمیره که صدای آشنایی شنید:
-تهیونگ اینجایی؟

و درست همون لحظه پرتاب سنگ‌ها متوقف شد و شخصی که دنبال تهیونگ می‌گشت، جلوتر اومد. دوباره گفت:
-تهیونگ تویی؟

جین درحالی که پیشونیش رو توی دست گرفته بود، از روی زمین بلند شد و به سمت صدایی که باعث نجاتش شده بود رفت:
-تهیونگ اینجا نیست! منم جین.

حالا میتونست صورت صاحب صدا رو توی تاریک و روشنی ببینه؛ همون کارآموز عجیب بود. بازهم با دیدن جین اخم کرد و کوتاه گفت:
-آها! باشه.

بعدهم چرخید تا بره که باستان شناس فورا گفت:
-اسمت جوزف بود؟

پسر از روی شانه نگاهی به جین انداخت! سکوت کرد و هیچی نگفت. جین درحالی که به پسر نزدیک میشد پیشونیش رو مالید و زمزمه کرد:
-بازهم اشتباه گفتم؟ اسم‌هارو یادم نمیمونه چرا...

پسر با صدایی گرفته گفت:
-درست گفتی. جوزف! جوزف جئون. البته این اسم‌ مسیحیمه.

حالا جین رسیده بود به جوزف. قدشون تقریبا یک‌ اندازه بود:
-اوه! پس توئم آسیایی هستی. کره شمالی؟

بی منظور و از روی کنجکاوی پرسید اما جوزف دوباره اخم کرد! این‌بار غلیظ‌‌‌تر و به راه افتاد و جین هم دوشاشش. جوزف به سنگینی جواب داد:
-جنوبی! دو رگه‌ام.