THEY - TAEJIN

Part 01


کورفورستندام- برلین- آلمان 2018

صدای قدم های سریع و ضربه هایی که اثر برخورد کف پاهایی کوچک به سطح صاف پارکت خانه اش بود رو میشنید.

هوا هنوز هم گرگ و میش بود و به قدری بدن کوفته اش درد میکرد که حتی توان باز کردن پلک هاش رو هم نداشت. مغزش فرمان میداد که اون تنها زندگی میکنه و صدای دویدنی که مربوط به یک جفت... دو... سه جفت؟ بله! صدای دویدن سه جفت پای کوچک، همه جای خانه اش به گوش میرسید و بازهم دلیل قانع کننده ای نبود تا به خواب غلبه کنه.

کم کم صدای دویدن ها با خنده های ریز و پچ پچ، ترکیب شد. انگار که بدنش به تشک تخت منگه شده بود؛ تنها علائم حیاتیش، نفس های ممتد و منظمش بود. صدای قدم های کوچک و خنده های ریز نزدیک تر شدن و بعد متوقف. رفته بودن؟ داشت خواب میدید. مطمئن بود خواب میدید.

مغزش التماس میکرد برای بیدار شدن. حالا علاوه بر صدای نفس های خودش، گرمای بازدم کسی رو نزدیک صورتش حس میکرد... انگار از فاصله ی نزدیکی مشغول نگاه کردن به صورتش بود.

بوی عجیبی توی بینیش پیچید... بوی نفس های اونها. بوی چوب و درخت صندل.

با بلند شدن صدای خنده های ریز هرسه آنها از فاصله ای نزدیک ، برای یک صدم ثانیه قلبش ازحرکت ایستاد و چشماش تا آخرین حد ممکن، باز شدن.

جرئت نگاه کردن به اطرافش رو نداشت اما روشن بودن هوا، کمی بهش آرامش داد. نگاهی به اطرافش انداخت! اتاقش در معمولی ترین حالت ممکن بود؛ همه چیز در سر جای خودش.

مثل تمام شب های دوسال گذشته، بعد از بیدار شدن از خواب، بدن درد داشت. کبودی های ریز و درشت همه جای بدنش بودن و انگار که هربار توی خواب، یک دل سیر کتک میخورد و بعد بیدار میشد.

لبه تخت نشست؛ ساق دست چپش رو با دست دیگرش گرفت و به کبودی هایی که کوچک تر از قبلی ها بودن؛ نگاه میکرد که چشمش به لکه ی چرک و کثیفی روی رکابی سفیدش افتاد.

لکه اندازه ی یک سکه ی پنج سنتی بود و میتونست با اطمینان سرش شرط ببنده که دیشب، وقتی برای اولین بار این رکابی رو میپوشید، این لکه روش نبود.

چیزی شبیه به آب دهن، با رنگی غریب تر. ناخودآگاه گوشه ی رکابی رو به بینیش نزدیک کرد و بویید. بوی صمغ درخت و چوب صندل میداد. چقدر آشنا بود!

هنوز کمی وقت داشت برای آماده شدن؛ البته اگر قید دوش گرفتن رو میزد. پشت میز چوبی گوشه ی اتاقش نشست و دکمه ی گوشه ی لپ تاپ رو فشار داد.