THEY - TAEJIN

Part 11

آنچه گذشت...
پدر دست هاشو روی شانه ی جین گذاشت و مستقیم توی چشماش نگاه کرد:
-مراقب این سنگ باش، تنها راه اتباط ما همینه. باشه؟ مراقبش باش و بیدار شو.
جین سرش رو تکان داد و به سرعت به سمت خورشید دوید. چندقدم دور نشده بود که چرخید و به مرد نگاه کرد:
-اسمت رو بهم بگو!
با بلند شدن زمزمه هایی که "پدر" رو صدا میکردن، مرد سفید پوش جواب داد:
-تهیونگ!
و بعد در مسیری خلاف جهت مسیر جین، شروع به دویدن کرد.

***

چیزی نگذشته بود که پدر بین درختان بلند جنگل ناپدید شد. هنوز هم صداهای عجیب رو میشنید، چیزی شبیه به خرخرهای آشنای شب هاش. با عجله به آسمان نگاه کرد تا مسیر طلوع خورشید رو پیدا کنه. به قدم هاش سرعت بخشید و به سمت جنگل کم تراکم رفت.

مرد غریبه بهش گفته بود از خواب بیدار شو، قبل از اینکه روحت رو ببره! اما حرفی از چطور بیدار شدن نزد و جین هم ایده ای نداشت چرا که این مکان، ابدا شبیه به یک خواب نبود! عطر مطبوع چمن ها و درخت ها، نسیمی که پوستش رو قلقلک میداد و نور شفاف خورشید، هیچ شباهتی به یک رویا نداشتن.

چشم هاشو ریز کرد و به اطراف نگاهی انداخت. همه چیز و همه جا سبز بود و تا چشم کار میکرد رنگ سبز میدید. حالا دیگه پرنده ها هم آواز نمیخوندن انگار که نبودن پدر، بهشون جرات آواز خوندن نمیداد.

با شنیدن صدای خش خشی از بین چمنزار ها، ترسیده به سمت راستش نگاه کرد. چیزی ندید! دوباره مسیرش رو ادامه داد و بازهم تکان ظریفی از گوشه ی چشم دید.

همین که به قدم هاش سرعت داد، موجودی از بین علفزارها بیرون پرید. دقیقا پشت سرش بود و حالا میتونست واضح تر ببینتش.

موجودی که چند شب پیش زخمیش کرده بود. البته نمیدونست خودشه یا فقط شبیهش. پاهاشون مثل گوشت سوخته کنارشون افتاده بود با دست هاشون، جوری حرکت میکردن که حتی نمیتونستی چندقدم بیشتر دور بشی. پوست خاکستری تیره و چندتار موی مشکی روی سرشون. مردمک هایی که سیاهی نداشتن و انگشتای بلند و ناخن های نوک تیزی که نمیدونست واقعا ناخنن یا امتداد انگشت هاش.
اما از همه بدتر، صدای اون موجود بود. مثل صدای نیش مار اما بلند و تیزتر، خرخرهایی که انگار شکارش رو دیده بود و میخواست نابودش کنه. سرش رو با مکث و سریع به طرفین تکان میداد و با بوییدن هوا دنبال جین میگشت.