Duvar

39. Bölüm

Ayyy biz geldiiiiiikkk, çokta hoş bulduk sizleri vallahi😍
Kızı 12de anca uyuttum, sonra yanıma aldım ve yazmaya başladım. Benim bölüm bitti, kızda yanımda uyuyor, az sonra da size kavuşucam. Ben daha ne isterim ki yahuuuuu 🥹 Hadi yorumlarda kavuşalım bebekler 💛

Birde ballarım İnstagram hesabım profilimde mevcut, böylesine güçlü bir bağımız varken ve uzun zamandır iletişim halinde olmamıza rağmen takip etmiyor olmanız azcık üzmüyor değil heee 😔 Bundan sonra daha aktif olacağımız için o yazar ünvanını almak istiyorum ve benim size her zaman her yerde ihtiyacım var. Yanımda olduğunuzu biliyorum ve hissediyorum, şimdiden hepinize teşekkür ederim. İyi ki varsınız!

İyi okumalar ballarım 🍯 💛

^^^^^^^^^^^^^^^^

3 saniye değil, 3 saat değil, 3 gün hiç değil!
Taaaaaaam... 3 hafta...

Hani televizyonda bal satmaya çalışan şu adam var ya... Heh, tam olarak onun ses tonuyla...
Taaaaaam 3 hafta...
Benim gibi birini 3 hafta hastanede yatmaya ikna eden hayat bana daha neler yaptırmaz be?

Sıkılsamda gıkımın çıkmadığı 3 haftanın nihayet sonuna geldiğimizde ben de kendime gelmiştim. Artık uykudan uyandıran kusmalarım, nefes nefese bırakan yorgunluğum yok denecek kadar hafiflemişti.

Tamam, hala totomdan nefes alıyordum ama daha iyiydim işte!
Çokta şey yapmayalım!

Doktorun yanıma gelip anlattığı son şeylerden sonra Barış'ta çıkış işlemlerini halletmek için doktorla birlikte odadan çıkmıştı, ben ise üzerimdeki rahat eşofmanlarımla 3 haftadır bana yoldaş olan hastane yatağında oturuyordum.

Ay ne yattın be Berre!
Yalnız güzel yattım, hakkımı yedirmem!
Yiyemediğim her yemeğin acısını çıkarırcasına yedim, midem bulanmadıkça yedim. Uykudan uyandıran mide bulantısına inat her saniye uyudum. Benimle birlikte Barış Ağa'mız da yedi, ben uyudukça o da uyudu.

Ahanda buraya yazıyorum;
Biz iki aya kalmaz Barış'la birlikte duba gibi oluruz, spor aşığı adamı da kendime benzettim çünkü.

Elimi karnıma koyup miniklerime gülümseyerek konuştum, "Henüz üç aydır bizimlesiniz. Hele bir gelin bak... Sizinle daha neler yapacağız!"
Derin bir nefes aldım, "Şimdilik sürekli ekşından ekşına koşup durduk. Kaçırıldık, evlendik. Ee sonra balayı yapalım dedik, onda da silahlı adamlarla boğuştuk."

Çocukların 3 aylık anne karnındaki tecrübesine yüzümü buruşturarak devam ettim, "Ne çok şey olmuş be! Geçecek, geçecek! Hastanede 3 hafta resetlendik cücümenlerim, şimdi son derece sakin ve huzur dolu hayatımıza dönüş yapacağız."

Odanın kapısında gülen suratla bir adet Barış belirdi, "Kimle konuşuyorsun yine?"
İki elimi de havaya kaldırdım ve işaret parmaklarımla karnımı işaret ettim, "İkizlerimle..."

Allah'ım şimdi çıldıracağım!
İkizlerim, diyorum. İkizler...
Ay yaşasıııınnnn!

Yanıma geldiğinde bana müsaade etmeden önümde eğilerek ayakkabılarımı giydirdi, üzerime montumu da geçirdiğimde hastaneden çıkmıştık.

Ah bir ay buraya gelmeyecek olmak ne büyük bir nimetti şu an benim için, zira çok sıkılmıştım.
Ay, neler neler diyorum bana da bak, analık yaradı bana!

Bir ay sonraki kontrolüm için çok heyecanlıydık. Hem çift yumurta ikizleri mi yoksa tek yumurta ikizleri mi olduklarına bakacaktık, hem de cinsiyetlerine... Geçer miydi bir ay acaba?

Daha fazla düşünürsem eğer, evet geçmeyecekti. O yüzden düşüncelerimden sıyrılarak yola odaklandım. Eve geçmeden önce yine annemlere geçmeye karar vermiştik, Barış'ın ailesi de bizimkilerde kalıyordu.