Duvar

9. Bölüm

Eee yeni bölüm geldi, hepinizi kocaman öpüyorum ve iyi okumalar diliyorum ballarımmm 😚😚

Birde ne yapıyoruz?
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmuyoruuzz.
Sizi kocamaaannn seviyorum.
E hadi okuyunda sonra bölüm nasıl olmuş diye muhabbet edelim yahuuuuu ♥️

^^^^^^^^^^^^^^^

Tamamlanmak... Immm, bu duyguyu sevmiştim!
Geçmişimdeki her şeyi tam hatırlamış sayılmazdım ama artık ne olduğunu biliyordum ya, oda bana yeterdi.
Şimdilik tabii!

Kendimi bir anda her şeyi hatırlamak içim zorlamayacaktım, birde bununla başka bir çıkmaza sürüklenmek istemiyordum. Bunun dışında düşündüğüm bir konu daha vardı, ailem...

Onlara da herhangi bir şeyin hesabını sormayacaktım, kendilerince benim için en doğru olanın bu olduğuna karar verip susmayı tercih ettiklerini biliyordum. Hesap sormaktansa ayrı geçirdiğimiz günlerin acısını çıkartmak, onlara yaşattığım bu korkuyu unutturmak istiyordum.

"Berreeeeee!" Yonca'nın kulağımın dibine gelip bağırmasıyla yerimde sıçradım, "E daldın gittin kızım, ne yapayım!"
Ters bakışlarımdan birini ona atarak susmayı tercih ettim, karşımda oturan Emir ile göz göze geldiğimde ters bakışları bir kenara bırakarak gülümsedim.
Merakla "Nasıl hissediyorsun?" dedi.
"Tamamlanmış ama farklı..." diyerek gözlerimi hepsinden kaçırarak tavana diktim. Fazla mı sulu göz olmuştum ne?

Yonca koltuğun arkasına geçip boynuma kollarını doladığında gözlerimden akan bir yaşı hızlıca sildim ve kollarının üzerine ellerimi koydum.

"Ama ağlamak yok!"
Yüzüme sulu sulu öpücükler kondurduktan sonra daha da dolan gözlerimle birlikte koltuktan kalktım, "Ben elimi yüzümü yıkasam iyi olacak sanırım."

Bir adım attığım sırada Barış'ta ayaklanarak yanıma geldi.
Meraklı bakışlarım ona döndüğünde "Sana tuvaleti göstereyim," dedi.
Ben kafamı olumlu anlamda sallarken Yonca koşa koşa yanıma geldi. "Senin göstermene gerek yok, ben gösteririm."
Koluma girerek beni çekelemeye başladığında Emir ayaklandı. "Hayatım biz uyusak ya, benim çok uykum geldi.
"Sen uyu, benim uykum yok!"

Yonca çemkirircesine konuştuğunda Emir yanına gelerek beline sarıldı ve Yonca'yı kendine çekerek dudaklarına yapıştı, ben kocaman olan gözlerim ve kızaran yanaklarımla Yonca'nın kolundan çıkıp onlara arkamı döndüm. Dönmemle birlikte Barış ile göz göze gelmem sonucu daha da morarmış olabilirdim. Bunu odada yapsalar daha iyi olur gibiydi sanki!

Barış morarmaya başlayan suratıma bakıp gülümsediğinde kolumdan tutup beni kendine çekti ve elini belime koyarak yukarıya çıkmak için merdivenlere yöneldi.
Beni bu durumdan kurtardığı için ona dönmeden de olsa "Teşekkür ederim," diye fısıldadım.
Kafasını sallayarak karşılık verdiğinde merdivenleri bitirmiş odaya doğru yürüyorduk.

Kapıyı açıp içeriye girdiğinde kapının arkasına geçerek girmemi bekledi. Bakışları bu kadar derinken hareket etmek zor olsada peşinden girdim ve yatağın ucuna doğru ilerledim. Kalbimin bu kadar hızlı atması asla normal olamazdı, başka bir zamanda böyle olsa ortalığı ayağa kaldırırdım.
Ya rab ölüyorum diye...

"Berre..." Barış'ın sesini duyduğumda yavaşça ona doğru döndüm, "Ben... üstüne gelmek istemiyorum ama konuşmamız gerekiyor." Kafamı salladığımda yatağı işaret etti, "Oturmak ister misin?"
Vakit kaybetmeden yatağa oturduğumda kafamı kaldırıp bakışlarımı karşımda dikilen Barış'a çevirdim, "Onu soracaksın değil mi? Hatırlayıp hatırlamadığımı..."