Yönetici Kalp- BxB

✧16✧

Kitaba gösterdiğiniz ilgi, verdiğiniz oy ve attığınız yorumlar şu son günlerde beni mutlu eden tek şey hdshah Neyse moralleri bozmayalım. 

Yönetici Kalp birçok etikette 1 ve 2. olmuş sayenizde..

Hepinize teşekkür ederim, iyi okumalar ballaarr  <333

Atakan Bey'in siyah, jeep tarzı büyük arabasının önüne gelince ön kapıyı açıp bindim, kapıyı kapattım. Böyle bir arabaya ilk defa bindiğimden heyecanlanmıştım ister istemez. Kemerimi takarken Atakan Bey'de yerine geçmiş, anahtarı kontağa sokarak çalıştırmıştı. Otoparktan yavaşça çıkarken bana döndüğünü hissettim ama oralı olmadım. 

"Can, adresi girer misin?" Yola çıkarken söylediği şeyle arabanın şarkı açma yerinde duran büyük navigasyon ekranını görmemle yutkundum. Tamam teknolojiden anlardım da bu ekranda her şey çok karışık gözüküyordu. 

"Ben size tarif ederim." Diye düz bir sesle konuştum. Nefes alışverişini duydum önüme bakarken.

"Pekala." Yol boyunca sessizce oturdum. Ona bakmadan sadece önüme bakıyor, yolu izliyordum. Sadece yolu tarif etmek için konuşuyordum, o da cevap vermeden dediğimi yapıyordu. Hiçbir ses olmaması ve Atakan Bey'le yalnız olmak beni geriyordu.

Arabanın sıcak kliması yüzüme vurduğundan kendimi mayışmış hissediyordum. Karnım tok, sıcak, sessiz bir ortam ve araba yolculuğu birleşince uykumu getirmişti. Yüzümün kızardığını hissederken gözlerimi açık tutmaya çabaladım. Cidden şuan uyusam saatlerce uyanmam gibi hissediyordum.

Kısa bir süre sonra bizim mahalleye bu lüks arabayla girince dışarıda olan birkaç kişinin bakışları buraya dönmüştü. Özellikle kahvehanenin önünden geçerken amcalar beğeni dolu gözlerle arabayı inceliyordu. Gülümsedim istemsizce. 

"Ben burada inebilirim." Atakan Bey kemikli ve estetik duran elleriyle kavradığı direksiyonu döndürürken göz ucuyla bana bakıp önüne döndü. Zaten sokaklar dardı ve buradan yürüyebilirdim ama o devam etti.

"Karanlık oldu, kapıya kadar götüreceğim." Yan profiline bakarken ifadesiz bir şekilde konuştu. Karanlıkta bu yollardan yürüdüğüm çok olmuştu ama kısaca kafamı salladım ve Nermin ablaların sokağını göstererek oradan girmesini söyledim. 

"Şu sarı bina." Araba yavaşlarken göz ucuyla apartmana baktı. Ben de kemerimi çıkardım o sıra.

"Burada mı oturuyorsun?" 

"Hayır, bir komşumuz burada oturuyor. Kardeşimi ona bırakmıştım." Yerimde doğruldum ve kapıyı açmaya yeltendim, "Teşekkür ederim bıraktığınız için." 

"Can." Sesiyle ona döndüm. Koyu kahveler loş ışığın altında bana bakıyordu, "Burada bekliyorum. Sizi eve bırakacağım." Biraz düşünüp kafamı salladım kısaca, bir şey demeden indim ve eve doğru ilerledim. Aslında itiraz ederdim ama Eren baya ağlamış olmalıydı ve arabaya binmek onun moralini düzeltirdi diye düşünüyordum. Hem Atakan Bey kendisi teklif etmişti eve bırakırım diye. Yoksa meraklısı değildim.

Hızlı adımlarla Nermin ablaların kapısına geldim ve kapıyı çaldım. Birkaç saniye içinde Nermin abla kucağında gözleri yaşlı Eren'le kapıyı açtı. Eren anında boynuma yapışınca iç çekmeye devam ediyordu. Sırtını sıvazlarken omzundan öptüm miniği. Nermin ablayla kısaca konuşup teşekkür ettikten sonra kucağımdaki koala ile dikkatlice indim merdivenlerden .

"Niye bu kadar ağladın abicim, hım?" Diye sordum nazik sesimle. Sırtını sıvazlamaya devam ederken hala iç çekişleri geliyordu kulağıma. Hafif kafasını kaldırıp baktı kızarık ela gözleriyle. Çenesi her an tekrar ağlayacakmış gibi titriyor, köfte dudakları büzülmüş acıklı acıklı bakıyordu yüzüme.