Folie à Deux - BxB

5

Poyraz' ın evine girip etrafa bakındım. Poyraz hala gelmemişti. Gidip birkaç parça eşyamı geri topladım ve Poyraz' a evime döneceğim hakkında bir mesaj yazdım.

Kamera olmadığını söylemişti, tuhaf bir şekilde ona inanıyordum. Ama şu an asıl geri dönme sebebim bana bu kadar fazla yaklaşmasıydı. Bunu ondan kaçtığımı bildiği için yapmıştı. Bir çeşit uyarıydı aslında yaptığı şey. Ne kadar çok kaçarsam o kadar çok kovalıyordu.

~

Eve girip çantamı yere bıraktım. Çok fazla yorulmuştum. Birkaç saate okula gidieceğim için vakit kaybetmeden uyumam gerekiyordu. Adımımı atmamla ayağımın altındaki şey yüzünden hafifçe kaydım. Hızla kendimi toparlayıp bastığım şeye baktım. Bir mektup. Hızla yerden alıp mektubu açtım.

'HOŞGELDİN'

Elbette döneceğimi biliyordu. Her haraketimi tahmin edebilmenin mutluluğunu yaşadığına eminim. Emin olmam gereken şey, kiilidi değiştirtmeme rağmen içeri mi girip koymuştu bu mektubu yoksa japının altından mı atmıştı? Bunu öğrenmek için telefonumu çıkartıp mesaj yazdım.

Tavşancık🐇:
Hoşgeldin mesajını aldım.

Mesajın gönderilmesiyle beklemeye başladım.

çevrimiçi

yazıyor...

Bilinmeyen Numara:
Demek döndün.

Tavşancık🐇:
Otobüsteki gözdağından sonra döneceğimi bilmiyordun sanki.

Bilinmeyen Numara:
Gözdağı değildi.
Günlük rutinimdi sadece.
Ama evet döneceğini biliyordum.

Tavşancık🐇:

çevrimiçi

yazıyor...

çevrimiçi

yazıyor...

Tek bir mektup bırakmak için eve girmeye değer miydi.

Bilinmeyen Numara:
Eve girmedim.
Asla girmem.

Tavşancık🐇:
O zaman kilidi değiştirdiğimi nasıl bildin?

Bilinmeyen Numara:
Çilingirin o Poyraz denen tipsizle geldiğini gördüm ve biraz seninle oynamak istedim.

Olabilir miydi? Gerçekten boşuna mı bu kadar çok korkmuştum? Poyraz' a tipsiz demesini es geçerek emin olmak için cevap yazdım.

Tavşancık🐇:
Peki ilk karşıma çıktığında nasıl beni yatağıma bıraktın?

Bilinmeyen Numara:
Evine girmedim.
Karşı dairede oturan kadına bıraktım.

Şaşkınlıkla gözlerimi araladım. Bu kapının zorlanmadan açılma sebebini açıklıyordu. Sevil Teyze kendi anahtarıyla açıp beni bırakmıştı. Vücüdum çok ağır değildi bu yüzden beni taşıyabilmesi mümkündü.

Şu an duyduklarıma sevinsem mi üzülsem mi bilemyerek telefonu kapattım. Boşuna bu kadar korkmuştum. Belli ki onu gözümde büyütmüştüm. Sıradan ısrarlı takipçilere benzemiyordu. Normal değildi o kesin ama düşündüğüm kadar hasta da değildi.