Folie à Deux - BxB

26

"Baba?"

Gelen çocuğun yüzüne heykel gibi öylece durmuş bakarken İlhan üzerindeki şaşkınlığı atarak beni kolumdan tutup hızlı ve sert bir haraketle arkasına çekti. Neden böyle bir şey yaptı diye düşünecekken tamamiyle çıplak olduğumu fark ederek bir küfürle ellerimle önümü kapattım.

Bir dakika...

Baba mı dedi?

Ben daha kendimi toparlayamamışken İlhan önümden ayrılmadan lafa daldı.

"Kapıyı kapat Sarp."

İlhan' ın konuşmasıyla ayılmak ister gibi kafasını iki yana sallayıp içeri bir adım attı. İlhan ın arkasında onu inceleyen ve küçüldükçe küçülen beni görmeye çalıştı. İlhan anında bedeniyle beni kapatırken sinirlendiğini hissedebiliyordum. Öfkelenmesine rağmen şaşırdığım bir sakinlikle ve stabil bir ses tonuyla uyardı.

"Çık Sarp."

"O kim?"

Birkaç adım daha atıp İlhan ın onzunun üzerinden bana bakmaya çalışınca utançla İlhan ın kolunu sıktım. Bam teline basmışım gibi anında bağırdı.

"ÇIK DIŞARI DEDİM!"

İkimiz de korkudan yerimizde sıçrarken çocuk anında bir adım geriye kaçıp kapı kolunu tuttu.

"Özür dilerim baba."

Hızla kapıyı arkasından kapattı. İlhan anında büyükçe bir nefes verip gözlerini kapatarak elini burun kemerine attı. Sonunda arkasında çıkıp deliye dönmüş bir ifadeyle yüzüne baktım.

"Yanlış anlıyorsun Selim bu konuda düşünme bile..."

"Neyi yanlış anlıyorum? Çocuğun var basbayağı neyi yanlış anlıyorum!"

"Bana sesini yükseltme."

"Yoksa ne olur? Terk mi edersin?"

İlhan hızlı ve öfkeli konuşmamın durmayacağını anlayarak bir eliyle ağzımı kapatıp beni susturdu. Bu haraketi beni daha da öfkelendirirken elini kızgınca itmeye çalıştım. Eli biraz bile kıpırdamamıştı.

"İzin ver açıklayayım."

Dinlemketen başka çarem yoktu zaten benden izin alması bile komikti. Ben bu gerçekten çok daha önce onu terk etmek için her şeyi denemiştim, izin vermemişti. Şimdi kalkışsam bile yine izin vermeyecekti bu gerçek hiçbir şeyi değiştirimemişti o beni bırakana kadar ne yaparsa yapsın ondan kaçamayacaktım.

İnatlaşmayı bırakarak yüzüne baktım. Kızgın ifademin yok olduğunu görerek elini ağzımdan çekti.

"Benim oğlum değil... Abimin. Ve bunu sana istediğin her şekilde kanıtlayabilirim."

"O zaman neden sana baba diyor?"

"Çünkü babasıyım. Bu konuda daha fazla soru sormayacaksın. Sana abimin oğlu olduğunu kanıtlayacağım bu saçma sapan drama olmamış gibi davranacağız ve siktiğimin evinden gideceğiz."

Cevap vermeme izin vermeden elimden tutup beni küvete soktu. Suyu ayarlayıp kapıya yöneldi. Yüz ifadesi sertti ve gözleri düşünceli bakıyordu gerçekten öğrenmemden rahatsız olmuştu. Kapıyı kilitleyip eşofman altını çıkartarak arkama oturdu, sırtımı göğsüne koyup yüzünü bana eğdi.

"Acıyor mu?"

"Ne?"

"Deliğin... acıyor mu?"

"Az önce bu umurunda değil gibiydi oğlun gelmeseydi uzun bir süre oturamayacaktım bile."

"Sen kışkırttın çıplakken niye öpüyorsun?"

"Üzerime yürüdün doğaçlama yaptım bende."

"Ne güzel doğaçlama yapıyorsun sen öyle. Aynısın iyileşince bir daha yap, gerçek bir performans oyuncususun."

Keyfi yerine gelmşti. Alyına gülmekle yetindim. Mutlu olması hoşuma gidiyordu. Sinirliyeken görmüştüm ama böylesine rahatsız olmuş görmemiştim onu daha önce.

Küveti hızla dolduran ılık su vücudumu rahatlatırken aşağı kayıp kafamı göğsüne koydum. Elimde olmadan tekrar aynı şeyi düşündüm, benden uzun oğlu vardı... aklıma gelenle güldüm.

"Ne geldi aklına?"

"Arada bir düşünüyordum neden bana babam gibi davranıyor diye meğer doğal refleksmiş seninkisi... Kaç yaşında?"

Bıkkınca bir nefes verdi. Bu konuda konuşmak istemiyordu ama zaten anlattıracaktım.

"On sekiz. Başka soru sorma"

Yaşını doğru tahmin etmiştim. Boyu epey uzun ve iri bir çocuktu yüzü İlhan' a fazla benziyordu, bu benzerlik ona inanmama engel olan şeydi. Aslında çoktan dert edinmeyi bırakmıştım kafam tek bir şeye daha yorulamayacak kadar bıkkındı ama kanıtlayana kadar İlhan' a inanmayacaktım.