Folie à Deux - BxB

17

"Rica ederin. Aslında sana kızgınız... Senin yüzünden gece 12 den beri sokaklardayız. Biliyorsun potron sağlamcıdır. Sadece ne zaman çıkacağını bilemedi."

Duraksadım.

Ne sanmıştım ki?

Öylece yerimde kaldım. Korktuğum, şaşırdığım, afalladığım için değil. Hayır bana göre değildi uçlarda duygular, sadece çok çabuk yoruluyordum. Yerimde kalarak beni istedikleri yere sürüklemelerini bekledim.

"Kaçmanızı beklerdim."

"Hayır... Koşmayı sevmem."

Adam tepkime karşılık duraksadı.

"Tam ona göresiniz..."

"Biliyorum. O nerde?"

Adam önümden çekilerek düz yürümem gerektiğini anlatmak için eliyle yol verdi.

"Spora gitti."

Bunca zaman ne hissedeceğimi bilememiştim ama şimdi kendimi aptal gibi hissediyordum. O kadar umursamamıştı ki, o kadar kendinden emindi ki her şeyi çalışanlarına bırakıp günlük sporunu yapmaya gitmişti. Aptallığıma sinirle güldüm.

"Yapmayın, bence iyi iş çıkarttınız. Daha önce o istememesine rağmen ondan bu kadar uzağa gidebilen kimse olmamıştı."

Başkaları da mı vardı? Aklımdaki soruyu tek başıma düşünürsem kafayı yiyeceğimi biliyordum. Umursamayarak konuyu değiştirdim.

"Ne? Gurur mu duymalıyım?"

"Yerinizde olsam duyardım."

Sessiz kalmakla yetindim. Sohbetimiz biterken çoktan arabaya varmıştık. Kapıyı açar açmaz binip arkama yaslandım ve gözlerimi kapattım. Bir hiç uğruna günlerce uykusuz kalmıştım. Arkamdan koruma binerken bana gülümsedi.

"Poyraz Bey i aramak ister misiniz? Boşuna gelmesin."

Haber vermek zorundaydım ama başarısızlığımı ve aptallığımı bilmesini istemiyordum. Ne kadar geciktirebilirsem geciktirecektim, kendimden utanıyordum.

"Hayır. İlhan' ı ara."

Koruma kafa sallayıp ilhan ı arayarak telefonu bana uzattı. Hantalca elinden alıp koltuğa koyarak hoparlöre aldım. Kulağıma dayamaya bile mecalim kalmamıştı gözümü kırparken bile uyuyakalacakmış gibi hissediyordum. Hoparlöre aldığımı görünce koruma kulaklarını kapattı, yaptığı şeyin anlamsızlığına gülümseyerek yapmaması için kafamı iki yana salladım. Zaten merak ettiğini ve dinlemek istediğini haykırır gibi yüzü aydınlanırlen kulaklarındaki ellerini indirdi.

"Ne var?"

"Benim."

"Vay vay. Sabah koşun nasıldı?"

Hala dalga geçmesi halihazırda kendimden utanırken daha da kurulmama sebep oldu.

"Güzeldi. Rutinleştirmeyi düşünüyorum."

"Aman aşkım kilon çok iyi. Sana mı çalıştıracağım ben bu korumaları her gece?"

"Şakaydı. Zaten bir anlamı yok çabuk bitiyor koşular."

"Bu kadar uzun süre uykusuz kalmamalısın sağlığın için kötü."

Tavrına alaycı bir şekilde gülerek söylendim.

"Beni çok düşünüyorsun ya."

"Selim... Kışkırtma beni."

"Nereye götürüyorlar beni?"

"Benim yanıma getiriyorlar."

Uykusuzluğuma rağmen gözlerim açıldı.

"Otele mi?"