"ကိုယ့္အသက္ေရ"
"ကိုယ့္အသက္"
အိမ္ေနာက္ေဖး အုတ္ကန္မွာ ေစာင္နဲ႕အိပ္ရာခင္းမ်ား ေလွ်ာ္ေနတဲ့ သက္ၿငိမ္ေအးသည္ ဤေခၚသံေၾကာင့္ ၿပဳံးမိသြားသည္။ ကားသံၾကားတည္းက ရွင္ေနမင္းတစ္ေယာက္ ျပန္လာမွန္းသိေပမဲ့ ဇလုံထဲေျခေထာက္နင္းထားၿပီးသားမို႔ အျပင္ထြက္မႀကိဳမိျခင္းျဖစ္သည္။
အိမ္ထဲကိုဝင္လာတဲ့ ေျခသံမ်ားကိုၾကားေသာ္လည္း သက္ၿငိမ္ေအးသည္ျပန္မထူးဘဲ ၿငိမ္ေနမိသည္။ ေလွကားေပၚကိုနင္းတက္သြားတဲ့ ေျခသံမတိုးမက်ယ္။ သက္ၿငိမ္ေအးသည္ ၿပဳံးတုံ႕တုံ႕ျဖင့္သာ ေစာင္ထည့္ထားတဲ့ ဇလုံကိုဆက္နင္းေနမိသည္။
ေလွကားကေနဆင္းလာတဲ့ ေျခသံကိုတစ္ဖန္ျပန္ၾကားရသည္။
"ကိုယ့္အသက္က ဒီမွာကိုး"
ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီက ညင္သာေသာအသံ။ ရွင္ေနမင္းက သူ႕ကိုရွာေတြ႕သြားၿပီပဲ ျဖစ္သည္။
သက္ၿငိမ္ေအးသည္ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ တစ္ေလွ်ာက္လုံးၿပဳံးထားမိတဲ့ မ်က္ႏွာသည္ ေက်နပ္ျခင္းအျပည့္နဲ႕။ ရွင္ေနမင္းက သူ႕အနားကိုခပ္ျမန္ျမန္ပဲေရာက္လာသည္။
သက္ၿငိမ္ေအးရဲ႕ လက္ေမာင္းေတြကိုထိန္းကိုင္ေပးရင္း ပြစိပြစိေျပာလာသည္။
"ဘာလို႔ေလွ်ာ္ေနတာလဲဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္နားမွ ေလွ်ာ္ပါမယ္ဆိုေန။ လဲစရာအခင္းအသစ္ေတြလည္း ရွိရက္သားနဲ႕"
"ကေလးေလးပင္ပန္းမွာစိုးလို႔"
ရွင္ေနမင္းက သက္ၿငိမ္ေအးမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လာသည္။ အတူေနလာတာ ၾကာတာေတာင္ သက္ၿငိမ္ေအးမွာအခုလိုအၾကည့္စူးမ်ားေအာက္မွာ ရင္ခုန္ေနရဆဲျဖစ္သည္။ မိမိႏွလုံးသား၊ မိမိဘဝတစ္ခုလုံးကို ပိုင္စိုးထားတဲ့ရွင္ေနမင္းသည္ အခုလည္းပဲ အၾကည့္မ်ားနဲ႕သက္ၿငိမ္ေအးကို ညွို႔ယူေနျပန္သည္။
"ရွင္ေနမင္း"
႐ုတ္တရက္ႀကီးေျမာက္တက္သြားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္သည္ ရွင္ေနမင္းရဲ႕လက္ေမာင္းေတြၾကားထဲမွာ။ ခါးကေနခ်ီမထားတာမို႔ သက္ၿငိမ္ေအးေျခေထာက္ေတြသည္ စိမ္ထားတဲ့ေရဇလုံထဲကေန လြတ္ထြက္သြားရေလၿပီ။
YOU ARE READING
ချစ်ရေစက်
Romanceမြင်မြင်ချင်းအချစ်ဆိုတာ ရှေးရေစက်တို့အားကောင်းလွန်းလှ၍ စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ ဖြစ်တည်လာသောအရာ... စိတ်နှလုံးတစ်ခုလုံးကို တစ်ခဏလေးအတွင်းပိုင်စိုးသွားနိုင်ပါသော နူးညံ့သိမ်မွေ့သည့် ရေစက်တစ်ခု..ဖြစ်သည်မို့
