တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာည လမ္းမေပၚမွာယာဥ္တခ်ိဳ႕တေလသာ ျဖတ္သန္းသြားလာေတာ့သည့္အခ်ိန္။ မီးပြင့္အျပည့္ႏွင့္လင္းေနသည့္ၿခံထဲမွာေတာ့ ေလျပည္ေလညင္းကအသာအယာတိုးလို႔ တိုက္ခတ္ေန၏။ ၿခံထဲကတစ္ပင္တည္းေသာ တ႐ုတ္စံကားပန္းပင္ေဘးမွာရပ္ရင္း ရွင္ေနမင္းသည္ ဖုန္းေျပာေနသည္။
အင္းဆက္တို႔၏ေအာ္သံေသးေသးေလးမ်ားကလြဲလွ်င္ ဆူဆူညံညံအသံဗလံေတြကင္းေနတာမို႔ ဖုန္းတစ္ဘက္က သက္ၿငိမ္ေအး၏အသံသည္သာ ရွင္ေနမင္းကိုႀကီးစိုးထား၏။ ခပ္ေလးေလးၾသရွရွ ၿပီးေတာ့တိုးဖြဖြအသံေလးကို အိပ္ရာထဲလွဲေနရင္း ေခါင္းအုံးကိုဖက္လို႔အသည္းတယားယား နားေထာင္သင့္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ညား ဒီပန္းရနံ႕ကိုရၿပီး သက္ၿငိမ္ေအးသူ႕ေဘးမွာရွိေနသလို ခံစားရခ်င္ေသာေၾကာင့္ ၿခံထဲဆင္းကာစကားေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ေျပာသမွ်အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ ေထြေထြထူးထူးမဟုတ္ခဲ့ပါ။ ေန႕စဥ္ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္းရင္းအနည္းငယ္သာျဖစ္သည္။
"ကိုယ္ဒီေန႕ ေသြးလႉလိုက္ေသးတယ္...ေျခာက္လတစ္ႀကိမ္ေသြးလႉတာေလ"
"ဒါဆိုအစ္ကို႔ခႏၶာကိုယ္ဘယ္လိုေနလဲ အားရွိတဲ့အစားအစာေတြေရာ စားရဲ႕လား...ကြၽန္ေတာ့္ကိုေန႕လယ္ကေျပာတာမဟုတ္ဘူး ကြၽန္ေတာ္မုန့္လာပို႔လို႔ရေအာင္"
"ရပါတယ္ကြာ ကိုယ္ေသခ်ာစားပါတယ္... အဲကေပးတဲ့ၾကက္ဥျပဳတ္ေတြလည္း စားလိုက္တယ္"
သက္ၿငိမ္ေအးက ဝိတ္ေတြက်သြားတာေတာင္ ေသြးလႉလို႔ရေသးတာလား။
"အစ္ကို ဝိတ္ေတြက်သြားတာေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိရဲ႕လား"
"အင္း သိပါတယ္"
သက္ၿငိမ္ေအး ရယ္သံခပ္တိုးတိုးေလး။ ဘာကိုသေဘာက်ၿပီးထရယ္သလဲမသိ။ ဒီလိုသာခဏခဏရယ္ေနမယ္ဆို သက္ၿငိမ္ေအးအိမ္ကပန္းေတြအကုန္ ပင္လုံးကြၽတ္ပြင့္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။
"အစ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႕လာမယ္မလား"
သဘက္ခါဆိုရင္ေရာက္ေတာ့မည့္ သူ႕ေမြးေန႕အတြက္ ေသခ်ာေအာင္အတည္ျပဳခ်က္ယူလိုက္သည္။ အသက္၂၇ႏွစ္သည္ သူ႕ဘဝ၏အထူးျခားဆုံး အခိုက္အတန့္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဘဝအဆုံးသတ္ခ်ိန္ထိ ေဘးနားမွာအေဖာ္ျပဳေစခ်င္သည့္လူကို ဆုံေတြ႕ရသည္။ သူ႕ႏွလုံးသားမွာ ဦးဆုံးအႀကိမ္တသက္မွာတစ္ခါတည္းသာ အလွပဆုံးပြင့္လန္းေနေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ထိုလူ႕ထံေပးအပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။
VOUS LISEZ
ချစ်ရေစက်
Roman d'amourမြင်မြင်ချင်းအချစ်ဆိုတာ ရှေးရေစက်တို့အားကောင်းလွန်းလှ၍ စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ ဖြစ်တည်လာသောအရာ... စိတ်နှလုံးတစ်ခုလုံးကို တစ်ခဏလေးအတွင်းပိုင်စိုးသွားနိုင်ပါသော နူးညံ့သိမ်မွေ့သည့် ရေစက်တစ်ခု..ဖြစ်သည်မို့
