Kim olduğumu hiç sormadım kendime. Olurlar olmazlar, doğrular yanlışlar ile büyüdüm. Bir gün bütün ezberlerim bozuldu ama öyle güzeldi ki hissettiklerim ve öyle sustum ki bunları şimdi durmadan anlatmak istiyorum. Biliyorum ne süslü kelimelerim var...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hikayede karikatüre gönderme olduğu için paylaşmak istedim. İyi okumalar.
_____________
Esas kısma yaklaştıkça daha da zor geliyor ne yalan söyleyeyim.
Bir dizide her ilişkinin çıkış noktaları olduğunu duymuştum. Onlar tarih vermişti ama bence bu yaşananlar ile ilgili bir kavram. Bazı yerlerde bırakmazsan hayatının sonuna kadar içinde kalma ihtimalin artıyor. Ben dönülmez noktaya ne zaman girdiğimi bilmiyorum. Belki de o haftasonuydu belki de bana neyin içinde olduğumu farkettiren cümleleri kurduğu zamandı.
Offf yorgunum.. Anlatmaya ara vermeliyim belki ama anlatmayı bıraktığım an yorgunluğum beni uykuya ve onun kollarına gönderiyor. Bitirmeden gidemem bu yüzden. Beynimi kusturmam lazım. Artık dinlemeyi isteyip istemediğiniz bile umrumda değil. Hiç başlatmayacaktınız görüyorsunuz ya artık sorduğunuz için değil kendi bencil sebeplerimle devam ediyorum.
Bir şey söyleyin artık. Tek başımaymış gibi hissetmekten sıkıldım.
Ne söylememi istiyorsun
Bilmiyorum. Yorum yapın. Bir öpücük ile darmadağın olmuştun nasıl oldu da bu kadar kolay alıştın diye sorun bana. Yargılayın, eleştirin. Neden ona ne hissettiğini sormadın hiç diye kızın. Durmayın öyle..
Siz de haklısınız tabi söylenecek ne var ki. Çok klasik, belki milyon kez duydunuz bunları; aptal biri kendisine ilgi gösteren kişiye aşık olur, bağlanır, kaybetme korkusu ile sadece anı yaşar, soru sormaz kendini içinde bulunduğu şeyin bir ilişki, gerçek bir ilişki olduğuna inandırır. Sorular sorulsa cevaplar oradadır ama kendini kandırmak daha kolay gelir. Çünkü daha korkunç bir şey var; cevapları duyduğun halde gidememek, vazgeçememek. Ne acınası olurdu o zaman değil mi?
Acınası dedim aklıma o haftasonundaki halim geldi. Hadi devam edelim. Belki hikayem bitince söyleyecek bir şeyleriniz olur kim bilir.
Evet.. Güzel başlayan bir haftasonu.. Heyecanlıyım eve koşup yanıma alacağım kıyafetleri hazırladım.
Eşyalarımı hazırlarken telefonum çaldı. Neva'nın ismini görünce gülümsedim.
"Selam kuzilerin bitanesii!!"
"..."
"Neva??"
"Doğru kişiyi mi aradım diye baktım. Defne, bir terslik mi var ?"
"Niye ki?"
"Niye diye soruyor bir de.. sen benle ne zaman böyle konuştun kesin bir şeyler oluyor kaçırıldın mı kız? Eğer öyleyse "çükübik" de."
"Salak salak konuşma" diyip kahkaha attım. "Mutluyum sadece"
"Ne?! Dökül!!"
"Of öyle bir şey değil.. yani.. Şule'de kalcam haftasonu öyle eşya hazırlıyorum.. iyi hissediyorum yani"
