KAFES

Veda

Zeliş Defne'nin sorusu üzerine Neva'ya baktı. Kimse bilmiyordu nedenini ancak Zeliş belki de bu nedene dair bir ize sahipti.

Çantasından çıkardığı mektubu tereddütlerle Defne'ye doğru uzattı.

"Bunu onun eşi verdi. Seni görmeye gelmesinin sebebi buymuş. Neva'ya da veremeyince bana verdi. Son isteğini yerine getirmiş olmak istemiş sanırım."

Defne o zaman bakışlarını pencereden çekip onlara çevirmiş ve uzatılan mektuba bakmıştı. Elini uzatmaya çalışmış ancak gücü yetmediği için tekrar indirmesiyle Zeliş eğilip mektubu eline tutuşturmuştu.

Okuyacak gücü henüz yoktu ama uyandığı zaman okuyacaktı. Bunu düşünerek gözlerini yumdu.

Kızlar Neva'yı odada bırakıp çıkmışlardı. Zeliş onlara dinlenmeleri için Defne'nin evinin anahtarını vermişti. Zaten Defne muhtemelen yine Neva ile kalırdı. Yalnız kalmamalıydı. Bir an için evi kapatırlar mıydı diye düşündü. Bir iki ay raporlu olur diye düşünürken şimdi ne halde olacağı belirsizdi ve işine geri döner miydi kimse bilmiyordu. Arkadaşı için dualar ederek evine gitmek için yola çıktı.

***

Defne uyandığı zaman yavaşça etrafa göz gezdirdi. Neva yatağının karşısında duran ikili koltukta uyuyordu. Yalnız olduğunu hissetmek içinde biraz rahatlamaya sebep olmuştu. Kimseyi görmek, kimseyi duymak istemiyordu. Ellerini kımıldattığında sağ elindeki parmakların altındaki kağıdın dokusu beyninde şimşekler çakmasına sebep oldu.

Sıkıca tutup kaldırdığı zarfın üstündeki yazıya baktı önce

Defnem'e

Garip bir dejavu hissiyle zarfı açtı.

"Defne, Defnem, kuşum benim

Şimdi sana kullanmaya hakkım bile olmayan öyle çok kelime var ki içimde kalmış. Nereden başlasam bilmiyorum ama bitiremeyeceğimi hissediyorum.

Şimdi içinde bir yerlerde ölümümle ilgili kendini suçlandığına o kadar eminim ki. Ama senin hiçbir suçun yok güzel yüzlüm. Bu kararı vermekte geç bile kaldım ben. Her gün bunu neden geciktirdiğimi sorguluyordum ama seni gördüğüm gün anladım ki seni yeniden göreceğim günü bekliyormuşum.

Bana 'beni hiç mi sevmedin' diye sormuştun. Ben bu hayatta bir seni sevdim Defnem. Sadece bunu anlamam zaman aldı.

Kara boncuk gözlerine baktığım ilk an o gözlerden daha fazla seveceğim hiçbir şey olmayacağı belliydi bu hayatta aslında. Ellerini, güzel ayaklarını, gülüşünü, beyaz tenini, koyu kumral saçlarını her bir zerreni öyle seviyordum ki.. Ama aptaldım bu sevginin geride kalabileceğine inanacak kadar aptaldım.

Yine de senden vazgeçmeye karar vermek benim için zor bir karardı. Kendimi çok çaresiz hissediyordum. Seninle geçirdiğimiz her gün o hayata çok alışıyordum ve eve dönünce ailem bana her zaman o hayatın bir hayal dünyası olduğunu hatırlatıyordu. Gerçek hayatta bize yer yoktu. Bu yüzden Hakan ile tanışınca ve ilgisini farkedince bunu bir kaçış yolu olarak kullanmaya karar verdim.

Sana oturup Hakan'ı anlatamazdım. Sesim de gözlerim de ele verir beni diye korktum. Bu yüzden o günlüğü yazmaya başladım. Bir gün okuyacağını adım gibi bildiğim günlüğü. Sana daha önce günlüklerimi okuduğum için bunu sorun etmeyeceğini biliyordum. Sonuçta ben senin Şuşun'dum günlüğümü okumanda ne sorun olurdu ki.

Karşımda seni öylesine acı içinde görmek de başka bir işkenceydi. Yine de bizi bir rüyadan uyandırdığımı düşündüğüm için buna katlanmak zorunda olduğumu söylüyordum kendime. Bu yüzden bana hoşlandığın biri olduğunu söylediğinde kalbime saplanan bıçaklara rağmen zafer kazanmış gibi de hissettim. Sen de gerçek dünyaya dönüyordun işte.