"Ne var biliyor musun? Sana zerre inancım da güvenim de yok." Alp kafasını iki yana sallayıp telefonu hoparlörden alıp direkt kulağına götürdü. Söylediği her kelimenin, kadının zihninine kazılmasını istiyordu.
"Benden daha fazla para veren birini b...
Ve size benden yazar tavsiyesi, bir dahaki bölümün ithafı için en çok yorumı yapın çünkü kitap için çok özel bir bölüm olacak 🤭
İyi okumalar dilerim 🤗
''Cam kırıkları gibidir bazen kelimeler; ağzına dolar insanın. Sussan acıtır, konuşsan kanatır.''
Oğuz Atay
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alpaslan Kolhanlı
Önümdeki mezar taşına bakarken Kolhanlı Aile Mezarlığı'nda olmak her zamanki gibi beni kasvetten kasvete sürüklüyordu. Annem, kız kardeşim, dedem, babaannem, amcam hepsi yan yanaydı. Arkasında hiç tanımadığım ve tanıyamayacağım akrabalarım toprağın altında huzurla yatıyordu.
Yavaş adımlarımla ilk önce amcamın mezarının başına gelmeyi tercih ederken, sıkıntılı bir nefes verdim. Mezar taşında yazılı olan ismin her seferinde beni böyle vurması hoş değildi. Gözlerimi kapattım ve biricik yengemin bana o hikâyeyi hiç anlatmamasını düşledim. Şu an amcam yaşasaydı, büyük ihtimalle ben bu dünyaya hiç gelmemiş olacaktım.
Şu an iki Alpaslan karşı karşıyaydı. Biri ayakta diğeri toprağın altında. Mezar taşındaki isme baktıkça baktım. Bir insan bir mezar taşına ne kadar bakabilirse o kadar bakabildim o mezar taşına. Mezar taşının beyazlığı gözümü kamaştırana kadar baktım.
Alpaslan Kolhanlı
Benim hakkımda ne düşüyordu acaba? Benim yerime o yaşamak ister miydi? İsminin benimle yaşamasına razı mıydı mesela?
