Roma'daki Söz

24

Ben geldimmm💖 iyi okumalar, lütfen oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin🥹

Media: Isabella Romano

Morena gülümseyerek tekrar bana dönüp ellerimi tuttu. "Ben de öyle düşünmüştüm. Katanya'ya hoşgeldin kızım."

🍃

"Sadece dönene kadar kız arkadaşım rolü yapman gerekiyor."

"Matteo... Ne dediğini senin kulağın duyuyor mu? Neden böyle bir şey yapacağız ki?" Isabella ve Morena mutfakta akşam yemeğini hazırlarken biz Matteo'yla verandada konuşuyorduk. Koca yüzme havuzunun önünde... Bu ev gerçekten çok büyük ve... Lükstü. Her neyse konumuz şu an bu değildi.

"Morena... Artık çok yaşlı tamam mı? Geçen sene kalp krizi geçirdi ve her ne kadar durumu şu an iyi olsa da..." Elleri belinde sıkıntıyla bir iç çekip gözlerini kapattı. Bu durumun ne kadar canını sıktığı belliydi. "Zaten uğraştığım insanlardan dolayı benim için sürekli endişeleniyor. Bir de masum bir kızın hayatını kendime bağımlı hale getirdiğimi öğrenirse nasıl yıkılır Tanrı bilir."

Cevabına karşılık omuzlarım düşerken etrafıma baktım. Havuzun etrafı palmiyeler ve çiçeklerle doluydu. Yan tarafında gördüğüm bar kısmına gözlerim takılsa da ona baktım. Çaresizce bana bakıyordu.

O bana böyle bakarken ona karşı çıkmam çok zordu.

"Pekala... Eğer o daha iyi olacaksa tamam... Sen de... Sen de öyle bakma." Son sözlerimle Matteo'nun bakışları yumuşarken bana doğru bir adım attı ve fısıldadı. "Nasıl bakmayayım?"

"Üzgün... Seni üzgün görmekten hoşlanmıyorum." Açık sözlülüğüm karşısında afallamış gibi görünse de hızlıca eski haline dönerek gözlerini kıstı. Yüzünde yarım gülümsemesi belirirken gamzelerine hayran hayran bakmadan edemedim. "Sana gülümsemek çok yakışıyor."

"Bugün beni mahvetmek gibi bir planın var herhalde." Matteo'nun sözlerine karşılık gülerken işaret parmağının dışıyla yanağımı belli belirsiz okşadı. Bu sefer afallama sırası bana geçerken gözlerimi kırpıştrdım. Ondan böyle bir hareket beklemiyordum.

"Oysa senin günü aydınlatan gülüşün her şeye meydan okuyabilirmişim gibi hissettiriyor." Ela gözleri sıcacık parıldarken yüzümdeki içten gülümsemeyle ona bakmaya devam ettim. Yanaklarımın kızardığından emindim. Bu adam...

"Kahvaltı hazır çocuklar!" Morena'nın mutfaktan seslenişiyle ikimiz de içeriye doğru bir bakış attık ve aynı anda içeriye doğru ilerledik. Matteo'nun eli omzumda yerini alırken içim kıpır kıpırdı.

(...)

Isabella tabaklarımızı önümüze koyarken yanımda oturan Matteo'ya baktım. Masanın altından telefonunda bir şeylerle uğraşıyordu. Morena Matteo'nun karşısına oturduğunda çatık kaşlarla ona baktı. "Kahvaltıda başka şeylerle ilgilenilmez!"

Matteo şaşkınca Morena'ya baktı ve başıyla onu onaylayıp telefonunda son kez bir şeylere tuşlayıp ekranını kapatarak masaya koydu. Onu ilk defa böyle görüyordum. Morena onun için gerçekten çok değerli olmalıydı.

"Özür dilerim." Morena cevabı karşısında memnuniyetle gülümserken Isabella'nın da karşıma oturmasıyla derin bir iç çekti. "Yemek duası... Hadi bakalım."

Isabella gülümseyerek masanın üzerinden elini uzattı. Gözlerimi kırpıştırarak sıcak gülümsemesine karşılık vermeye çalıştım ve elini tuttum. Matteo'nun da diğer elimi tutmasıyla ona baktım.