Roma'daki Söz

28

Ben geldimmm💘 Sonunda aksiyonlar geri geliyooor. Bölüm sonunda oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin sizi seviyorum💘

🍃

Morena memnuniyetle gülümsedi ve keyifle Isabella'ya doğru mırıldandı. "Belki bir gün onlarınkine de gideceğimiz günler olur."

"Büyükanne..." Isabella uyarı dolu ses tonuyla fısıldasa da onun da suratında kocaman bi sırıtış vardı. Elimi tutan el daha da elimi sıkarken tuttuğum nefesimi verdim.

Bugün uzun bir gün olacakmış gibi hissediyordum.

🍃

Düğün yerine geldiğimizde büyülenmiş bir şekilde gözlerimi kırpıştırdım. Deniz kenarı bir yerdi ve dekorasyonu o kadar güzeldi ki... Etraftaki çiçeklerin kokusu burnunuza geliyordu.

"Matteo! Sonunda seni görebildim kardeşim." Kumral saçlı bir adam heyecanla Matteo'ya yaklaşırken onu incelemeye çalıştım. Yanlış anlamadıysam damat oydu çünkü smokini ve papyonuyla açıkçası ben damadım diye bağırıyordu.

"Alessandro... Uzun zaman oldu." İkisi samimi bir şekilde tokalaşıp sarıldılar. Gülümseyerek onları izledim.

"Geleceğini hiç düşünmemiştim ama hayat şaşırtıyor." Alessandro geri çekildiğinde imalı gözlerle Matteo'ya bakıyordu. Kumral olsa da simsiyah gözleri vardı ve garip bir şekilde bu durum ona yakışmış görünüyordu. Bakışları çok derindi.

"Şu sıralar... İşler planladığım gibi gitmiyor." Matteo'nun sıkıntılı sesine karşılık Alessandro'nun bakışları gergince çatıldı ve burnundan derin bir nefes verdi. "Hiçbir şey değişmiyor ha?"

"Bu değişmeyeceği anlamına gelmez." Matteo bunu etrafına dikkatlice bakınırken söylese de gergin olduğu belliydi.

Aralarındaki yakınlığın ne derece olduğu hakkında bir fikrim yoktu ama içimden bir ses tüm bu Sergio meselesinden haberi olduğunu söylüyordu.

"Pekala... Misafirin kim? Merhaba ben Alessandro. Bugün evlenecek olan damadım." Alessandro nazikçe elini uzattığında keyifli ses tonuna karşılık gülümseyerek elini tuttum. "Cemre... Memnun oldum Alessandro. Şimdiden mutluklar bu arada, tebrik ederim."

"Teşekkür ederim çok naziksin." Matteo Alessandro'nun ona olan kaçamak ve sorgu dolu bakışlarını fark etmiş olacak ki elini belime koyarak beni nazikçe kendisine çekti. Bu hareketi anlık nefesimi kesse de gülümsememi yüzümden düşürmedim. Alessandro'nun ise şaşkınlıkla yüzü aydınlanırken Matteo keyifli bir sesle cevap verdi. "Cemre benim kız arkadaşım."

"Vay canına dostum. Sizin için çok sevindim. Haberim olmamasına üzüldüm. Yani... Uzun zaman oldu." Alessandro şaşkın bakışlarla ikimize baksa da gözleri mutlulukla parlıyordu.

"Hayat sürprizlerle dolu." Matteo'nun cevabı beni daha da gülümsetirken başımı salladım. Hayat gerçekten sürprizlerle doluydu. Yaşananlar her ne kadar bazen gerçek gibi gelmese de... Gerçekti.

Alessandro'yla biraz daha sohbet ettikten sonra curcunaya yetişmek için aramızdan ayrıldı ve gözden kayboldu. Matteo onun başarılı bir beyin cerrahı olduğunu söylemişti. Bu beni şaşırtmıştı açıkçası... Gerçi dinamik duruşu bunu onaylar nitelikteydi.

Matteo'yla bize ayrılan masaya geçmeden sahile doğru uzanan boşluğa ilerledik. Morena ve Isabella çoktan masada yerlerini almışlardı.

Belki biraz daha baş başa vakit geçirebilirdik.