Cemre, yeni mezun olmuş bir psikologtu ve ne kadar zor olsa da geçmişini geride bırakarak Roma'ya yerleşmişti. Burada yeni başlangıçlar için her şeye hazırdı. Ta ki yan komşusu Matteo ile tanışana kadar...
Romantik ve aksiyon dolu bir hikayeye hazır...
Selam arkadaşlarr💖 biliyorsunuz çok uzun zaman bölüm gelemedi ama wattpad kapanınca bütün planlar altüst oldu açıkçası:(( daha sık bölüm atmaya çalışacağım🙏🏼
**ÖNEMLİ: kitappad diye bie uygulama varmış. Belki de oraya geçmeliyim ne dersiniz. Lütfen fikirlerinizi benimle paylaşın💖
keyifli okumalar💖 oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın💖
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍃
Mermi tam olarak karşımızdaki duvara isabet ettiğinde saniyeler artık saatler gibiydi. Sergio şaşkınlıkla bana bakmaya başladığında Matteo bu dikkat dağınıklığından anında yararlandı ve beni iterek Sergio'nun elindeki silahı yukarı doğrulttu. Başka bir mermi daha tavana doğru patladığında Matteo'nun bağırışı kulağımda yankılandı.
"Cemre kaç!"
Dediğini tamamen duymazdan gelerek etrafıma bakındım. İkisi de ellerinde silahla boğuşmaya başladıklarında Sergio adeta tısladı. "Seninle işim bittiğinde... Seni öldürmem için bana yalvaracaksın Matti."
Bir silah daha patladığında Matteo'nun kısık inleyişi bir an için kalbimin endişeyle kısılmasına neden oldu. Lavobonun köşesindeki çiçekli vazoyu görmemle atılıp elime almam bir oldu. Hızlıca hiç düşünmeden vazoyu Sergio'nun kafasında kırdım ve... Sergio yere doğru yığıldı.
Ellerim titrese de adrenalinden dolayı bir şey hissetmiyordum. Matteo üzerine yığılan Sergio'yu yan tarafına ittirip hızlıca ayaklandı. Gözlerimiz kesiştiğinde elimden tutarak bizi lavobodan çıkarmadan hemen önce fısıldadı. "Çabuk. Gidelim."
Koridora çıktığımızda bir çift genç kız bize şaşkın bakışlar attılar fakat onları umursamadan ilerlemeye devam ettik. Bir çığlık sesi koridoru inlettiğinde yolu yarılamış sayılırdık. Sanırım kızlar lavobonun halini görmüşlerdi...
Hızlıca çıkış kapısına geldiğimizde Matteo bizi az da olsa yavaşlattı ve kapıyı açmadan önce sakince yürüdük. Korumalar kısık gözlerle bize baksalar da bir yorumda bulunmadılar. Biz çıktığımız an Matteo sokağı dönene kadar bizi sakin adımlarla ilerletmeye devam etti. Döndüğümüz an koşmaya başladığında ona hızlıca uyum sağladım. Ellerimizi hiç bırakmamıştık.
Arabaya geldiğimizde Matteo erkeksi bir şekilde homurdanarak kolunu tuttu. Omzunu geriye doğru oynatırken bana baktı. "Cemre. Sen sürebilir misin?"
Şaşkınlıkla ona baksam da başımı salladım. "T-Tabi. Sen iyi misin?"
"Konuşacak vakit yok. Hadi." Ellerimizi bırakıp ben sürücü koltuğu tarafına o da yolcu tarafına doğru ilerledi ve hızlıca arabaya bindik. Yedek anahtarı aceleyle çıkardığımda Matteo'nun buruşturmuş yüzüyle kolunu tuttuğunu görmemle gözlerimi kocaman açtım.
