Ένα Βράδυ Μόνο

3ο Η αρχή των πάντων

4 χρόνια πριν

Επιτέλους βρίσκομαι στο μέρος που σπούδασε η μητέρα. Αναρωτιέμαι αν ζούσε θα ήταν περιφανή για εμένα ; Δεν πρόλαβα καν να την ζήσω, γιατί πέθανε όταν ήμουν τριών χρονών από την καταραμένη αρρώστια. Αν με βλέπει από κάπου όμως θα ήθελα να ξέρει το πόσο την αγαπώ ακόμα και αν δεν πρόλαβα να της το πω ποτέ. Η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε απότομα και με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Σκούπισα τα μάτια μου, από τα δάκρυα που δεν είχα καταλάβει ποτέ ότι είχαν τρέξει. Δεν μου αρέσει να με βλέπουν ευάλωτη. Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι και γύρισα να κοιτάξω ποιος ήταν.

"Καλημεραααα."

Είπε ενθουσιασμένη η Liz

"Απορώ που βρίσκεις κάθε μέρα αυτή την όρεξη. "

Την ρώτησα με περιέργεια

"Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη απλά."

Μου είπε όπως πάντα χαμογελαστή. Εγώ γέλασα αυθόρμητα αφού αυτή η κοπέλα είναι ότι πιο χαρούμενο έχω αυτή την στιγμή στην ζωή μου.

"Εντάξει λοιπόν, καλημέρα."

Της είπα και εγώ χαμογελώντας πίσω.

"Επίσης αύριο ξεκινάνε τα μαθήματα, οπότε είναι ένας έξτρα λόγος για να είμαι χαρούμενη."

Είπε ενώ ήρθε και έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι μου.

"Σε αυτό έχεις δίκιο. Ανυπομονώ και εγώ να ξεκινήσουμε. "

"Με τι θες να ασχοληθείς; Με την υποκριτική, το τραγούδι, την σύνθεση, κάποιο όργανο ; Βέβαια θα τα κάνουμε όλα τα μαθήματα, αλλά όλοι κάπου καταλήγουν όταν φεύγουν από εδώ. "

Είπε με μια ανάσα και για μια ακόμα φορά με έκανε να γελάσω, καθώς φαινόταν τόσο ενθουσιασμένη.

"Σίγουρα όχι με το τραγούδι και την υποκριτική, πιστεύω ότι δεν το έχω καθόλου και πιστεύω θα με δυσκολέψουν πολύ. Με την κιθάρα θέλω να ασχοληθώ και την σύνθεση. Εσύ ;"

"Με το τραγούδι, είναι το μεγαλύτερο μου όνειρο και δεν μπορώ να πιστέψω ότι με δέχτηκαν σε αυτή την σχολή."

Είπε ενώ στο βλέμμα της φαινόταν η λαχτάρα για το ποσό ήθελε να το πετύχει.

"Πραγματικά στο εύχομαι, γιατί φαίνεται να το θες πολύ. Σου αρέσει κάποιο είδος ;"

"Ναι, η ροκ ;"

Και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω από την Liz καθώς δεν φαίνεται καθόλου το στυλ της.