Ένα Βράδυ Μόνο

36ο Ένα βράδυ μόνο

"Γιατί μου το κάνεις αυτό ρε γαμώτο. "
Μου είπε μέσα από τα δόντια του. Δεν πρόλαβα όμως να πω κάτι γιατί έσβησε επάνω μου. Τι ήταν τώρα πάλι αυτό ;
Τον έσπρωξα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Του έβγαλα τα παπούτσια και του ανέβασα τα πόδια στο κρεβάτι. Του έριξα την κουβέρτα πάνω του και βγήκα από το δωμάτιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθώ μαζί του. Ούτε θα μου έκανε καλό, ούτε θα ήταν σωστό απέναντι στον Andrew. Πήγα στην κουζίνα για να φτιάξω ένα χαμομήλι, μήπως κατάφερνα να ηρεμήσω. Πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος να εμφανίζεται έτσι και να με αναστατώνει τόσο πολύ ; Αφού έφτιαξα το χαμομήλι πήγα και καθησα στο καναπέ. Είχα σκοπό μόλις το πιω να πάω στο δωμάτιο του αδερφού μου να κοιμηθώ. Ακούμπησα το ποτήρι στο τραπεζάκι μπροστά μου για να κρυώσει λίγο. Δεν πρόλαβα να το πιω όμως καθως με πήρε ο ύπνος χωρις να το καταλάβω.

4:35 π.μ.

Ένα απαλό χάδι στο πρόσωπο μου έκανε τα βλέφαρα μου να ανοίξουν. Από πάνω μου στεκόταν ο Logan. Στον ύπνο του με έβλεπε ; Τι στο καλό ;

"Συγγνώμη που σε ξύπνησα. "
Μου είπε με σιγανή φωνή.

"Πήγα να φύγω. Σε είδα όμως που κοιμόσουν εδώ και ένιωσα άσχημα να σε αφήσω έτσι. "
Συνέχισε να μου εξηγεί. Μπα ; έχεις και καρδιά για να νιώσεις άσχημα ; Ή τέλος πάντων να νιώσεις το οτιδήποτε ; Φυσικά αυτό μόνο το σκέφτηκα, δεν του το είπα. Σηκώθηκα και ένιωσα όλο μου το σώμα πιασμένο. Με είχε πάρει ο ύπνος σε πολύ άβολη στάση. Στάθηκα μπροστά του και τον κοίταξα.

"Δεν πειράζει να κοιμηθείς εδώ. Απλά επειδή είμαι με τον Andrew... "
Πήγα να του εξηγήσω αλλά δεν με άφησε.

"Ξέρω. "
Μου είπε παίρνοντας για λίγα δευτερόλεπτα το μάτια του από τα δικά μου.

"Ήθελα να έρθω να σε αποχαιρετήσω. Δεν είχα κανονικά σκοπό να κοιμηθώ εδώ. "
Μου είπε και εγώ ένιωσα κάτι μέσα μου να σπάει.

"Γιατί να με αποχαιρετήσεις ;"
Τον ρώτησα χωρίς να θέλω να ακούσω στην πραγματικότητα την απάντηση.

"Θα πάω στην Αγγλία. Το αποφάσισα. Είναι το καλύτερο. "
Μου είπε με κόφτες προτάσεις. Ήταν σαν να έτρωγε φράσεις με τα λόγια του.

"Χαίρομαι. Είναι όντως το καλύτερο. "
Του είπα και του χαμογέλασα αλλά η λύπη μου φαινόταν. Δεν μπήκα στον κόπο να τον ρωτήσω τι εννοούσε πριν.

"Καλύτερα να πηγαίνω. "
Μου είπε και έκανε ένα βήμα να φύγει. Εγώ έμεινα σιωπηλή. Δεν έπρεπε να τον εμποδίσω. Εκείνος ξαφνικά έκανε αναστροφή και ήρθε με φορά κοντά μου. Έπιασε το πρόσωπο μου με τα δύο του χέρια απαλά και με κοίταξε στα μάτια.