Ένα Βράδυ Μόνο

14ο Συναισθήματα

"Καλή διασκέδαση. "
Ήταν το μόνο που μου είπε ο Kendall πριν κλείσει την πόρτα και την κλειδώσει. Ναι όπως καταλάβατε ο ηλίθιος ο Logan δέχτηκε το θάρρος και εγώ είμαι αναγκασμένη να τον φάω στην μάπα για 7 ολόκληρα λεπτά. Ξυφύσιξα και ακούμπησα την πλατη μου απεγνωσμένη στην πόρτα. Το βλέμμα μου έπεσε στον Logan, που καθόταν σιωπηλός στο κρεβάτι και ούτε που με κοιτούσε. Σίγουρα κάτι συμβαίνει. Δεν είναι αυτός ο Logan που όλοι ξέρουμε και μισούμε.

"Θα κάθεσαι πολύ ώρα έτσι ;"
Δεν άντεξα και τον ρώτησα. Εκείνος γύρισε ξαφνιασμένος σαν να τον έβγαλα από τις σκέψεις του. Μα, τι λέω αυτός δεν έχει καν μυαλό για να έχει και σκέψεις. Τέλος πάντων ήταν σαν να βγήκε από την αφηρημάδα του.

"Και τι ακριβώς θες να κάνω ;"
Με ρώτησε αδιάφορος.

"Δεν ξέρω, συνήθως πάντα έχεις να πεις κάτι."
Του απάντησα στο ίδιο τόνο. Για κάποιο λόγο με έτρωγε να μάθω γιατί είναι έτσι.

"Ε, τώρα δεν έχω να πω. Δεν χαίρεσαι ;"
Με ρώτησε με ειρωνικό ύφος. Να ο παλιός καλός κόπανος.

"Δεν με νοιάζει, για να χαρώ. Απλά μου έκανε εντύπωση. "
Συνέχισα να του λέω αδιάφορη.  Με ενοχλούσε αυτή η σιωπή μεταξύ μας. Ένιωθα πολύ αμήχανα.

"Γιατί δέχτηκες το θάρρος, αφού δεν είχες σκοπό να με βασανίσεις; "
Σήκωσε το κεφάλι του και με το άκουσμα της ερώτησης μου επέστρεψε, αυτό το ενοχλητικό αλαζονικό χαμόγελο του. Τι θέλω και ανοίγω το στόμα μου ; Σηκώθηκε από την θέση του και με πλησίασε αργά. Εγώ πήγα να κάνω βήμα πίσω ασυνείδητα, αλλά μετά θυμήθηκα ότι δεν μπορούσα να πάω πιο πίσω γιατί υπήρχε η πόρτα. Όταν ήρθε αρκετά κοντά μου έβαλε το αριστερό χέρι του στον τοίχο. Ήταν σαν να ήθελε να μου κλείσει οποιαδήποτε διαφυγή, γιατί από δεξιά μου υπήρχε μόνο τοίχος. Πλησίασε το κεφάλι του κοντά στο δικό μου και θα ορκιζόμουνότι είναι έτοιμος να με φιλήσει. Τελευταία στιγμή όμως το έστριψε και έφερε τα χείλη του κοντά στο αυτί μου. Εγώ είχα κοκαλώσει στην θέση μου και δεν μπορούσα να κουμαντάρω το σώμα μου. Η τόσο κοντινή μας απόσταση με είχε μουδιάσει.

"Δηλαδή θες να σε βασανίσω ;"
Με ρώτησε με την πιο μπάσα φωνή που τον είχα ακούσει ποτέ να μιλάει. Είμαι πάρα πολύ σίγουρη ότι δεν μιλούσαμε για το ίδιο πράγμα. Εγώ ξεροκατάπια και εκείνος έφερε το κεφάλι του σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου για μια φορά ακόμα. Αυτή την φορά όμως τα κάστανα του μάτια είχαν γίνει μαύρα και ήταν σαν να πετάνε φλόγες. Έβλεπα σε αυτόν κάτι που δεν είχα ξαναδεί, κάτι που ... με έκανα να τον θέλω ; Μα τι λέω ; Δεν γίνεται να τον θέλω. Μου φώναξε το υποσυνείδητο μου και τότε ήταν σαν να ξύπνησα από έναν λήθαργο. Δεν πρόλαβα να τον σπρώξω όπως ήθελα, γιατί η πόρτα άνοιξε και εγώ πλέον δεν είχα να στηριχτώ κάπου. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσω κάτω και αυτός δεν μπήκε καν στον κόπο να με βοηθήσει. Αντίθετα έσκασε στα γέλια.