Ένα Βράδυ Μόνο

Επίλογος

Μια εβδομάδα έχει περάσει από εκείνη την αναθεματισμένη μέρα. Δεν είναι πολύ καιρός αλλά εμένα το κάθε λεπτό μου φαίνεται σαν αιώνια κόλαση. Πονάω μέσα μου και αυτός ο πόνος είναι αφόρητος. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο τον αγαπούσα. Έπρεπε να φτάσω στο σημείο να τον χάσω παντοτινά για να το δω. Τώρα κάθομαι στο γρασίδι και κοιτάω το παγωμένο χώμα που τον σκεπάζει. Στην κηδεία του δεν άντεξα να πάω. Έμεινα στο δωμάτιο μου κλειδωμένη όλη μέρα. Έκλαχα τόσο πολύ εκείνη την ημεφα που πλέον νιώθω ότι δεν έχω αλλά δάκρυα. Φυσικά δεν έχω φύγει ακόμη για την Νέα Υόρκη. Δεν θα μπορούσα να φύγω άλλωστε. Δεν έχω την δύναμη να τον αφήσω πίσω μου. Έρχομαι κάθε μέρα στο νεκροταφείο και του μιλάω για ώρες. Όσα φοβόμουν να του πω τέσσερα χρόνια, του τα έχω πει σε τόσες λίγες μέρες. Τον έχω συγχωρήσει για ότι συνέβη. Έχω επιλέξει να κρατήσω μόνο αυτές τις ελάχιστες στιγμές με τις όμορφες αναμνήσεις που μου χάρισε. Δεν ξέρω αν ένιωσε ποτέ έστω και λίγο όλα αυτά που μου έλεγε αλλά εγώ σίγουρα ένιωσα πολύ περισσότερο από όσα πίστευα ότι μπορώ να νιώσω.

"Demi. "
Άκουσα κάποιον να ψιθυρίζει το όνομα μου και κοίταξα γύρω μου ξαφνιασμένη. Δεν είδα όμως κανέναν. Είχε αρχίσει να νυχτώνει και κατάλαβα ότι ίσως το μυαλό μου παίζει παιχνίδια. Ήξερα ότι ήταν η στιγμή να φύγω. Φίλησα το χέρι μου και έπειτα ακούμπησα απαλα το έδαφος που σκέπαζε τον τάφο του για να τον αποχαιρετήσω. Πήρα την τσάντα μου και σηκώθηκα τινάζοντας λίγο τα ρούχα μου για να φύγει το χώμα. Αφού βεβαιώθηκα ότι ήμουν εντάξει ξεκίνησα προς την έξοδο. Ξαφνικά ένα χέρι με τράβηξε πίσω από ένα δέντρο και εγώ έβγαλα μια κραυγή από την τρομάρα μου. Πιο πολύ τρόμαξα όμως όταν κοίταξα μπροστά μου. Δεν γίνεται, σίγουρα βλέπω κάποιο όνειρο.

"Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου ;"
Με ρώτησε και εγώ τον κοιτούσα έντρομη.

"Δεν γίνεται αυτό. "
Είπα αλλά η φωνή βγήκε με το ζόρι από το στόμα μου.

"Όλοι έφυγαν και εσύ μένεις εδώ. Νόμιζα πως με όλο αυτό θα προχωρήσεις επιτέλους. "
Μου είπε και απογοήτευση ήταν ξεκάθαρη στο πρόσωπο του.

"Πώς είναι δυνατόν ;"
Τον ρώτησα αυτή την φορά.

"Δεν είμαι φάντασμα. Είμαι ζωντανός. Φυσικά όχι στην καλύτερη κατάσταση. "
Μου είπε και τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι με το ζόρι στεκόταν. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο σημάδια και μελανιές.

"Γιατί ;"
Ήταν το μόνο που τον ρώτησα.

"Υπάρχουν λόγοι που έπρεπε να γίνει όλο αυτό. Όμως αν τους μάθεις θα κινδυνεύεις και εσύ. Δεν μπορώ να το αφήσω να συμβεί αυτό. "
Είπε και τότε χάιδεψε απαλά το μάγουλο μου με το χέρι του. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπο μου. Μια γλυκιά ανακούφιση κατέλαβε όλο μου το σώμα. Δεν με ένοιαζε που μου είχε πει ψέματα. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ότι ζούσε.

"Εκείνο το βράδυ ερχόμουν να σε βρω. Έμαθα από την Ashley ότι στα είπε όλα. Δεν μπορούσα να το αφήσω να τελειώσει έτσι. Ήθελα να σου εξηγήσω. Ήθελα να σου πω ότι σ' αγάπησα πραγματικά. Ναι, ξεκίνησε από ένα στοίχημα όλο αυτό. Στην πορεία όμως σ' αγάπησα. Κάποιος είχε βάλει αυτό το αυτοκίνητο να με χτυπήσει. Η μητέρα μου τα κανόνισε όλα. Μου είπε ότι έπρεπε να πείσουμε αυτούς μου με ήθελαν νεκρό ότι τα κατάφεραν. "
Μου εξηγούσε και εγώ απλά δεν χόρταινα να τον κοιτάω. Η τελευταία πρόταση όμως με έκανε να συνέλθω.

"Ποιος θέλει εσένα νεκρό ;"
Τον ρώτησα ανήσυχη.

"Αυτό είναι μεγάλη ιστορία. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Θέλω να φύγεις. Θέλω να με ξεχάσεις. Εγώ πλέον δεν υπάρχω. Δεν πρέπει να μάθει κανείς ότι υπάρχω. "
Μου είπε απόλυτα σοβαρός.

"Πώς γίνεται να μου ζητάς κάτι τέτοιο ;"
Τον ρώτησα πλέον μέσα από κλάματα.

"Είναι και για το καλό μου αλλά κυρίως είναι για το δικό σου καλό. Πρέπει να φύγεις. "
Μου είπε με ένα τόνο ηρεμίας στην φωνή του. Τα μάτια του είχαν κλειδώσει στα δικά μου και ένιωθα πως δεν έχω άλλη επιλογή.

"Μόλις βγεις από την πόρτα του νεκροταφείου θα ξεχάσεις ότι με είδες. Το μόνο που θα ξέρεις είναι ότι έχω πέθανα. "
Συνέχισε να μου λέει. Με τα μάτια του με παρακαλούσε. Δεν ήθελα να του προκαλέσω προβλήματα οπότε αυτό και θα έκανα. Χωρίς να το περιμένω με τράβηξε κοντά του και με φίλησε. Το φιλί του ήταν τρυφερό. Ήταν σαν λύτρωση για εμένα. Δεν κράτησε όμως για πολύ. Τραβήχτηκε γρήγορα από κοντά μου και όταν άνοιξα τα μάτια μου είχε ξεκινήσει ήδη να απομακρύνεται. Χάθηκε μέσα στο σκοτάδι και πλέον ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα. Τώρα ήμουν έτοιμη να προχωρήσω.