Η Demi, μια 18χρονη πρωτοετής φοιτήτρια στο Los Angeles ξεκινά το όνειρο της για να γίνει μουσικός
στο California State university, όπου φοίτησε και η μητέρας της, η οποία πέθανε όταν η Demi ήταν μωρό.
Την πρώτη της μέρα, ωστόσο, συναντά μια κλίκα...
Στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη και κοιτάω για τελευταία φορά τον εαυτό μου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Προσπαθώ να προετοιμαστώ για το τι θα ακούσω από την μητέρα του Logan. Έχω ένα κακό προαίσθημα από την ώρα που γύρισα εχθές βράδυ στο δωμάτιο μου. Έχω αρχίσει ήδη να μετανιώνω την απόφαση μου, να ανακατευτώ σε όλο αυτό. Δεν έχω πει τίποτα για όλα αυτά σε κανέναν. Περίμενα μέχρι και να φύγει η Liz από το δωμάτιο για να ετοιμαστώ. Δεν ήθελα να αρχίσει τις ερωτήσεις για το πού πηγαίνω. Αρκετά ψέματα έχω πει σε όλους. Αφού πήρα την τσάντα μου βγήκα από το δωμάτιο και πήγα στο αυτοκίνητο μου. Ο Max αποφάσισε να μου το αφήσει για να είμαι πιο ανεξάρτητη στις μετακινήσεις μου. Μπήκα μέσα και πριν το βάλω μπρος άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου.
"Demi, περίμενε !" Γύρισα να κοιτάξω και ήταν η Alexa. Κατέβασα το παράθυρο και της χαμογέλασα. Εκείνη έτρεχε προς το μέρος μου.
"Όλα καλά ;" Την ρώτησα αμήχανα. Είχαμε να μιλήσουμε αρκετό καιρό. Εκείνη σταμάτησε δίπλα από το αυτοκίνητο λαχανιασμένη.
"Όχι ακριβώς, πας στο κέντρο;" Με ρώτησε εκείνη ενώ προσπαθούσε να βρει την ανάσα της.
"Ναι. " Της απάντησα ενώ περίμενα να δω που θέλει να καταλήξει.
"Μπορείς να με πάρεις μαζί σου ;" Με ρώτησε ενώ φαινόταν κάπως απεγνωσμένη. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν έτσι.
"Ναι, φυσικά. Έλα μέσα. " Εκείνη με βιαστικές κινήσεις ήρθε από την πλευρά του συνοδηγού και μπήκε μέσα. Ξεκινήσαμε και περίπου σε είκοσι λεπτά ένα είχαμε φτάσει. Δεν μου είπε τελικά γιατί ήταν έτσι αλλά δεν την ρώτησα και εγώ γιατί δεν ήθελα να την φέρω σε δύσκολη θέση. Η διαδρομή ήταν αμήχανη γιατί δεν μιλούσε καμία. Η Alexa φαινόταν χαμένη στις σκέψεις της και εγώ είχα το άγχος μου. Την άφησα στο σημείο που μου ζήτησε και εγώ βρήκα να παρκάρω λίγα τετράγωνα πιο πέρα. Η καφετέρια ευτυχώς δεν ήταν μακρυά. Σε πέντε λεπτά περπατώντας είχα φτάσει. Μπήκα μέσα και στάθηκα για λίγο. Την εντόπισα γρήγορα να κάθεται σε ένα γωνιακό τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Φαινόταν σκεπτική. Πήγα εκεί και έκατσα απέναντι της.
