Zmiennokształtni

Rozdział 19

Ciężko dźwignęłam się z kanapy, która wydała z siebie dźwięk przypominający westchnienie ulgi. Pomimo osłabienia i okropnego zmęczenia nie mogłam zasnąć nawet na chwilę. W mojej głowie wciąż wirowały pytania; co z resztą, dlaczego mnie tutaj przyprowadził, co się tam stało. Chodziłam w kółko po maleńkim domku i czułam jak moja głowa pulsuję, w oczach zbierają się niechciane łzy, a nogi uginają się pode mną w wyniku wyczerpania.

- Dylan powiedziałem, żebyś się przespała. - Moje rozmyślania przerwał Jamie, wchodząc do chaty.

- Nie mogłam zasnąć. Wytłumacz mi - zażądałam bez ogródek.

Jamie westchnął ciężko i usiadł na kanapie, która zapadła się jeszcze bardziej.

- Widziałem jak zabrali bliźniaków ze stołówki. Dopiero kiedy zobaczyłem na własne oczy, że wstrzykują wam to świństwo tak po prostu...

- Wcześniej nie wiedziałeś? - zapytałam z niedowierzaniem. Był tak wysoko postawiony, że jego niewiedza była nie do uwierzenia.

- Słyszałem pogłoski. Wśród wyższej kasty nie dyskutuje się na temat eksperymentów. My planujemy gdzie uderzyć i kogo zabić lub porwać, a wami zajmują się lekarze. - Kolejne ciężkie westchnienie. - Kiedy zobaczyłem jak wstrzykują to bliźniakom, zrozumiałem jak bardzo byłem nieodpowiedzialny. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że nocą spędzoną z tobą sprowadziłem na ciebie niebezpieczeństwo, dlatego poszedłem do Cho, żeby dowiedzieć się jak ma się nasz specjalny obiekt. Powiedziała mi, że ją okłamałaś i musiała cię ukarać. Wstrząsnęło to mną. Wiedziałem, że to przeze mnie. Wywołałem alarm, kazałem Willowi wyprowadzić cię z laboratorium i przyprowadzić do garażu. Oto cała historia.

- Co z Harrym? - zapytałam, praktycznie nie zwracając uwagi na historię mojej ucieczki. Jamie popatrzył na mnie smutno i pokręcił przecząco głową. - Mów! - krzyknęłam i ledwo powstrzymałam się od kaszlu.

- Za niesubordynację strażnicy mają prawo podać wam leki usypiające lub najlżejszą odmianę Formuły. Kiedy bliźniacy stanęli w twojej obronie podano im leki usypiające i zabrano ich do laboratorium. Will dostał standardową Formułę, a Harry już nie. Ich lekarz zauważył, że Harry pomimo tak wielu podanych dawek wciąż jest silny, a jego DNA jest odporne na Formułę. Stwierdził, że Harry będzie odpowiednim obiektem badań dla najnowszej Formuły.

- To znaczy? - zapytałam kiedy przez dłuższą chwilę się nie odzywał.

- Ta Formuła nie blokuje w waszym DNA części odpowiedzialnej za przemianę; ona je całkowicie niszczy. To śmiertelna mutacja. Harry umrze w ciągu doby.

To powiedziawszy zakrył twarz dłońmi, a ja czułam jak po moich policzkach spływają łzy. Może i nie znałam go za dobrze, a właściwie to w ogóle go nie znałam, ale był miłym, uczynnym i odważnym chłopakiem. Był za młody na śmierć, a jego brat nie zasłużył na stratę tak bliskiej mu osoby. Wciąż pamiętałam jak to było kiedy Nick zginął i zapewne będę pamiętać to do końca życia. Chociaż nie za bardzo przepadałam za bratem jego śmierć była jak nóż w serce. Nawet nie chciałam wiedzieć jak czuje się Will kiedy najprawdopodobniej najbliższa mu osoba umiera.

- Nie możemy nic zrobić? - zapytałam łamiącym się głosem.

- Harry już jest martwy. Nie rozumiesz tego? - Popatrzył na mnie jak na idiotkę.

- A co z resztą? Z Willem, Charliem, Theo, Lukiem? Z innymi? Jak możesz siedzieć tu spokojnie wiedząc, że oni tam umierają?! - Mój głos podniósł się do krzyku.

- Myślisz, że nic nie robię? - warknął i stanął tak blisko mnie, że musiałam unieść głowę by widzieć jego twarz. - Sądzisz, że jedyne co robię to patrzę na ich śmierć? Odkąd cię poznałem nie robię nic poza pomaganiem Zmiennokształtnym! Ryzykuję własne życie, żeby pomóc tobie, innym twojego pokroju, a ty wciąż oczekujesz więcej!