Zmiennokształtni

Rozdział 22

W pokoju panowała całkowita ciemność, a stare drewniane drzwi były zamknięte. Nie wiedziałam jakim cudem znalazłam się w tym pokoju ani jak długo tam byłam, nie wiedziałam też gdzie jest Jamie i co robi. Nagle drzwi zaskrzypiały groźnie, a ja wytężyłam wszystkie zmysły byleby tylko dostrzec intruza jednak moje zdolności były ograniczone przez Formułę. Choć niczego nie widziałam słyszałam ciche powarkiwanie i pazury ryjące w zniszczonej podłodze. 

- Kto tu jest? - zapytałam i skarciłam się w myślach za moją głupotę. Może to był jakiś Zmiennokształtny pod wpływem Formuły i podobnie jak ja nie widział w ciemnościach, a ja moim durnym pytaniem zdradziłam swoją pozycję.

- Nie domyślasz się Dylan? - Głos był przerażająco znajomy, ale nie było możliwe, żeby jego właściciel znajdował się ze mną w jednym pomieszczeniu.

- Kim jesteś? - szepnęłam drżącym głosem, ale odpowiedziała mi głucha cisza. - Kim jesteś?! - krzyknęłam w ciemność, a z moich oczu płynęły łzy przerażenia.

Mój krzyk odbił się echem po pomieszczeniu, a jedyną odpowiedzią było wciąż przybliżające się szuranie pazurów o podłogę. Powoli cofnęłam się wgłąb łóżka, aż w końcu dotknęłam plecami ściany, ale nie powstrzymało mnie to przed dalszym cofaniem się; moje plecy boleśnie wbijały się w ścianę, ale strach był silniejszy.

- Dylan. - Warknięcie dobiegło mnie z bardzo bliska, a materac ugiął się pod nowym ciężarem. - Dylan spójrz na mnie. - Kolejne warknięcie i pusty odgłos pazurów wbijających się w materac. - Patrz na mnie! - To już nie było warknięcie, to był krzyk pomieszany z kłapnięciem zębami.

- Nie mogę! - odpowiedziałam krzykiem, a z moich oczu popłynęły nowe łzy.

- Skoncentruj się. - Szept pomieszany z powarkiwaniem wywołał gęsią skórkę na moim ciele. - Koncentracja pomoże ci odzyskać wzrok. - To mówiąc zahaczył pazurem o moje ramię.

Zebrałam w sobie resztki sił, zamknęłam oczy i skupiłam się na moim wilczym "Ja". Kiedy poczułam mrowienie pod powiekami lekko je uchyliłam. Pierwszym co zobaczyłam była owłosiona ręka, nie do końca przemieniona w łapę, a pazury na moim ramieniu były pokryte krwią. Nowy strach zatańczył na moim kręgosłupie wywołując dreszcz.

- Spójrz na mnie. Na moją twarz. - Z przerażeniem podniosłam wzrok i choć wiedziałam kogo zobaczę nie byłam na to gotowa. Blondyn tak bardzo podobny do naszej matki z dziurą ziejącą między oczami wpatrywał się we mnie czarnymi oczami bez białek, a z jego ust spływała krwawa ślina. - To twoja wina suko! - krzyknął, a jego pazury rozharatały moje gardło.

Zerwałam się do pozycji siedzącej i z ulgą odkryłam, że światło jest zapalone, a drzwi otwarte. Przetarłam dłonią spocone czoło i dla pewności rozejrzałam się dookoła jednak nic w moim otoczeniu się nie zmieniło. I na całe szczęście nie było ze mną żadnych trupów chcących mnie zabić. Próbowałam wstać z łóżka, ale zarówno moje płuca jak i nogi odmawiały aż takiego wysiłku. Widziałam, że jest ze mną coraz gorzej, ale w tamtej chwili bardziej niż mój stan zdrowia martwiło mnie to gdzie jest Jamie. To była jedyna rzecz pokrywająca się z moim koszmarem; nie było go w stróżówce i nie miałam bladego pojęcia gdzie może być. Ponownie spróbowałam wstać, ale zakończyło się to upadkiem na podłogę z głuchym plaśnięciem, jednak taki obrót spraw mnie nie zniechęcił. Jedyne za co byłam wdzięczna ojcu to to, że nauczył mnie, że mam się nie poddawać i za wszelką cenę dążyć do celu. 

Doczołganie się do drugiego pokoju zajęło mi dużo czasu, ponieważ biorąc pod uwagę mój stan podciągałam się dwa razy i musiałam chwilę odpoczywać. Czułam jak każda komórka mojego ciała błaga o odpoczynek, o to, żebym się położyła i się nie ruszała, ja jednak brnęłam dalej i w końcu mój trud się opłacił. Kiedy doczołgałam się do biurka uniosłam obie dłonie i złapałam nimi za krzesło starając się go nie przewrócić - wiedziałam, że jeśli do tego dojdzie to już go nie podniosę. Podciągnęłam się do góry i głośno wypuściłam powietrze z płuc. Znów się podciągnęłam i tym razem po moim ciele rozszedł się ból promieniujący z podstawy kręgosłupa. Przeklęłam pod nosem i po raz kolejny podciągnęłam moje ciało. Błagałam samą siebie, żeby mi się udało, moje ciało już w połowie znajdowało się nad ziemią. Kiedy po raz kolejny się podciągnęłam krzesełko zachwiało się niebezpiecznie i pomimo moich starań z głośnym trzaskiem spadło na podłogę przy okazji tracąc jedną nogę. Zawyłam głośno z frustracji i gniewu. Padłam twarzą na podłogę i pozwoliłam by gorące łzy zmoczyły moje policzki.

- Może ci pomóc? - Z góry dobiegł mnie kobiecy głos, który już kiedyś słyszałam. Przez jedną, krótką chwilę prosiłam by nie był to żaden trup. - Dylan?

Przekręciłam głowę na bok i spojrzałam do góry. Ku mojemu całkowitemu przerażeniu nade mną stała ta ruda małpa, która była kiedyś w naszym domu i na moich oczach obściskiwała się z Jamiem. Czułam warknięcie narastające w moim gardle i ból rozchodzący się w palcach usilnie wbijanych w ziemię.

- Co tu robisz?! - warknęłam i spróbowałam podnieść się na łokciach, ale nic mi to nie dało.

- Chcę ci pomóc. Tobie i Jamiemu - powiedziała i pomogła mi podnieść się do pozycji siedzącej, a następnie podeprzeć się o biurko. 

- Dlaczego chcesz nam pomóc? - zapytałam podejrzliwie.

- Chcę wam pomóc, ponieważ Jamie jest moim przyjacielem i za miłość do ciebie zostanie pojutrze powieszony.

Moje serce się zatrzymało, a z oczu niepohamowanie popłynęły gorzkie łzy.