Laleczka

35. Człowiek zdesperowany

Nie nadawałam się do randek.

To zdanie huczało mi w głowie, kiedy zmuszona byłam wyrzucić całą lasagne do kosza. Że też musiałam sobie w głowie udumać własnoręczne zrobienie czegokolwiek do zjedzenia. Zupełnie jakby wcześniejsze próby nie nauczyły mnie, iż moja obecność w kuchni rzadko kończy się dobrze.

Chęć płaczu nad własną bezsilnością zdołała zmaleć tylko i wyłącznie dzięki świadomości, iż niedawno co się pomalowałam. Żal było zaprzepaścić czas przeznaczony na pomalowanie rzęs w taki sposób, by jakoś dziwnie mi się nie ułożyły.

Słysząc dzwonek do drzwi, zerknęłam na wiszący na ścianie zegar. Gabriel był punktualnie. A to oznaczało, że nie zdążę zrobić nam choćby kanapki składającej się z samej kromki chleba oraz masła.

Nie zamierzałam jednak nad tym rozpaczać. Znając siebie, z pewnością udałoby mi się przed samym ich podaniem upuścić je na ziemię w taki sposób, że upadłyby dołem do posmarowanej strony. Pozostawało nam zatem nic innego jak najedzenie się na jakimś stoisku z corn dogami bądź hot dogami.

I być może nie brzmiało to jak zwiastun najlepszej randki na świecie, ale liczyły się chęci, mam rację?

Wygładzając biały seterek, otworzyłam drzwi. I tak jak się tego spodziewałam, był odstrzelony niczym model zmierzający prosto na wybieg. Nie żebym kiedykolwiek wcześniej na to narzekała, lecz w planach miałam takie rzeczy, że akurat w tym mogło być mu niewygodnie.

Chociaż patrząc na to obiektywnie, do tej pory nie zdradziłam mu naszych planów. Brzemię tajemnicy postanowiłam zostawić tylko i wyłącznie na własnych barkach.

— Czekaj — zatrzymałam go ręką, kiedy planował wejść w głąb mieszkania. Sprawnie wyjęłam telefon z tylnej kieszeni dżinsów, by zrobić mu szybkie zdjęcie.

— Czy chcę wiedzieć, po co to zrobiłaś?

— Muszę upamiętnić ten wieczór.

— Czyżby?

— Mhm. Poza tym patrz, jak słodko wyszedłeś — pokazałam mu zrobione przeze mnie zdjęcie. Dzięki fleszowi jego źrenice nabrały czerwonej barwi, co w połączeniu z jego wręcz niezdrowo bladą cerą upodobniło go do jakiegoś wampirzego hrabiego.

Gabriel natomiast nie uraczył swojego upamiętnienia żadnym komentarzem. A szkoda, bo wyszedł wyjątkowo ładnie. Jak zawsze zresztą.

Zaś we mnie powoli uczucie zdenerwowania zaczęło rozrastać się do niewyobrażalnych rozmiarów. Bowiem plan naszej randki nie zakładał w mojej głowie wyłącznie miłych, lekkich oraz przyjemnych chwil.

Od kilku dni w głowie toczyłam nieustanną walkę ze swoimi pragnieniami i rozumem. Pewien temat tak bardzo nie dawał mi spokoju, że niejednokrotnie zdarzyło mi się przez niego nie spać w nocy. Jego widmo było tak uciążliwe oraz męczące, a zarazem skłaniające mnie do podjęcia pewnych decyzji.

Był to kolejny raz tego dnia, gdy zamierzałam z Gabrielem odbyć poważną rozmowę.

A on musiał to wyczytać z moich zagubionych oczu, gdyż bez słowa podał mi swoją dłoń. Odetchnąwszy z ulgą, iż nie muszę wszystkiego sama rozpoczynać, pokierowałam nas w stronę salonu. Wydał mi się on najlepszym miejscem na tego typu dyskusje.

Usiadłszy razem z mężczyzną na kanapie, westchnęłam. Ze stresu zaczynałam powoli wbijać sobie paznokcie w opuszki palców, by móc jak najlepiej odgonić od siebie strzępki myśli, które przez chaos nie potrafiły zostać ukończone. Cholera, to nie zapowiadało się dobrze.

— Liviano? — Gabriel pierwszy przerwał ciszę, gdy przez dłuższą chwilę milczałam. Zauważyć musiał również moje nerwowe tiki, bo chwycił moją dłoń, na której zaczął palcami kreślić tylko sobie znane wzorki.